Του Σωτηρίου Απ. Παπαποστόλου συνταξιούχου δασοπόνου
Ένα από τα διαχρονικά προβλήματα της Δασικής Υπηρεσίας (αλλά και άλλων εμπλεκόμενων υπηρεσιών), είναι η αυθαίρετη καταπάτηση και στη συνέχεια η δόμηση μέσα σε δάση και δασικές εκτάσεις.
Τις περισσότερες φορές, οι αρμόδιοι υπάλληλοι προβαίνουν στη βεβαίωση της παράνομης πράξης και στη συνέχεια στην άσκηση όλων των διοικητικών και δικαστικών ενεργειών, όπως αυτές προβλέπονται από τις ισχύουσες διατάξεις.
Πάρα ταύτα, η έκβαση αυτών των ενεργειών είναι αβέβαιη και τις περισσότερες φορές αποβαίνει σε βάρος του δημοσίου. Ψεύτικα συμβόλαια, μαρτυρίες ηλικιωμένων που βεβαιώνουν ότι οι εκτάσεις αυτές ανήκουν από πολύ παλαιά στους καταπατητές, ενδυναμώνουν την άμυνα των καταπατητών κατά των δικαιωμάτων του δημοσίου.
Απεναντίας το δημόσιο στηρίζεται στις μαρτυρίες των δασικών υπαλλήλων, οι οποίες αποδυναμώνονται λόγω της ολιγόχρονης παρουσίας των υπαλλήλων στην περιοχή όπου συντελέστηκε η καταπάτηση και αδυνατούν να γνωρίζουν σε ποια κατάσταση ήταν η επίδικη έκταση παλαιότερα. Φυσικά, ουδείς ιδιώτης παρουσιάζεται ως μάρτυρας υπέρ του δημοσίου. Ταυτόχρονα, η απουσία κτηματολογίου στη χώρα μας, ήταν και είναι η βασικότερη αιτία που ένα μεγάλο ποσοστό της δημόσιας περιουσίας βρίσκεται στην κατοχή καταπατητών.
Ακόμα, όμως και αν η υπόθεση αποβεί υπέρ του δημοσίου πάλι δεν εξασφαλίζεται πλήρως, ότι η καταπατημένη έκταση θα παραμείνει στο μέλλον στο δημόσιο.
Η αλλαγή υπαλλήλου και η στη συνέχεια μη επιτήρηση της περιοχής, μπορεί να σημαίνει απώλεια της εκτάσεως για το δημόσιο. Το ίδιο συμβαίνει και όταν υπάρχει έλλειψη προσωπικού, όπως σήμερα σε όλες τις δασικές υπηρεσίες.
Στο μεταξύ, στη διάρκεια λίγων ετών, μέσα στις καταπατημένες εκτάσεις, ξεφυτρώνουν δεκάδες και εκατοντάδες χιλιάδες παράνομες κατασκευές, οι οποίες παρά τις ισχύουσες (δρακόντειες όντως) διατάξεις που προβλέπουν την κατεδάφισή τους, παραμένουν ανέπαφες.
Αραγε, γιατί συμβαίνει αυτό; Οι λόγοι είναι γνωστοί και στον τελευταίο κάτοικο αυτής της χώρας.
- Απουσία πολιτικής, αλλά και διοικητικής βούλησης να τηρηθούν τα προβλεπόμενα από το νόμο.
- Μια εντελώς παράλογη, ανθρωπιστική αντίληψη, η οποία λειτουργεί υπέρ των καταπατητών. Μπορεί, μάλιστα, να πέσει κάπου - κάπου κάνα χαμόσπιτο, ενώ τις βίλες ποτέ κανένας δεν τις πλησίασε. Ετσι, οι καταπατητές ήξεραν και ξέρουν και σήμερα, ότι το αυθαίρετό τους δεν θα κατεδαφιστεί, ώσπου μετά από 10 - 15 χρόνια να νομιμοποιηθεί και στη συνέχεια να αρχίσει ο κύκλος της νέας γενιάς αυθαιρέτων.
Το περίεργο είναι - και πρέπει αυτό να σημειωθεί - ότι πριν νομιμοποιηθεί το αυθαίρετο, εξασφάλιζε ρεύμα και νερό, με κανονικές άδειες από τις αρμόδιες υπηρεσίες.
Τα ερωτήματα που προκύπτουν για το όλο θέμα, έχουν εύκολες απαντήσεις.
Στο ερώτημα, γιατί η πολιτεία, μετά από τόσα χρόνια δεν έκανε κτηματολόγιο (όταν και η Αλβανία έχει), ώστε να εξασφαλίσει τα συμφέροντά της, η απάντηση είναι: Διότι ισχυρά συμφέροντα εμπόδιζαν να γίνει, για να μπορούν εύκολα να ιδιοποιούνται δημόσιες εκτάσεις. Ετσι, πολλοί έγιναν πλούσιοι σε βάρος της δημόσιας περιουσίας.
Ποια είναι η αιτία για ένα σημαντικό ποσοστό πυρκαϊών σε δάση και δασικές εκτάσεις; Στο ό,τι πολλές από αυτές τις εκτάσεις έχουν μεγάλη οικοπεδική αξία και μετά την πυρκαϊά, καταπατούνται, οικοπεδοποιούνται και συνέχεια οικοδομούνται.(Βλέπε Αττική και όχι μόνο).
Συμπερασματικά: Η μέχρι τώρα εμπειρία διδάσκει, ότι οι παρανομούντες σ΄ αυτή τη χώρα, βγαίνουν πάντοτε ωφελημένοι, ενώ οι νομιμόφρονες θεωρούνται κορόιδα.
Στη Γερμανία - που σήμερα τόσο κατηγορούμε - τις παρανομίες τις καταγγέλλουν οι ίδιοι οι πολίτες. Εδώ, αυτός που θα προβεί σε μια τέτοια ενέργεια, θεωρείται προδότης.
Με τέτοια νοοτροπία, η οποία μάλιστα εδράζεται στην όλη συμπεριφορά των πολιτικών και της πολιτικής, μην περιμένουν να αλλάξει τίποτε.
