Του Χρήστου Τσαντήλα
Η ΣΚΗΝΗ, κάποιο πρωινό, στο αχανές εσωτερικό, στον με διαρκή πολυκοσμία, αερολιμένα των Βρυξελλών. Στον μακρύ διάδρομο του ισογείου, πριν τον έλεγχο των διαβατηρίων, κόσμος πολύς, σε σχηματισμό «εφ’ ενός ζυγού» ακολουθώντας έναν «σαλίγκαρο» από κορδέλες, περνάει στον ηλεκτρονικό έλεγχο χειραποσκευών και πειθήνια και σιωπηρά, ακολουθεί τις οδηγίες των (με βλοσυρό -αυστηρό ύφος πάντα…) Βέλγων αστυνομικών, για τη σωματική έρευνα των επιβατών...
ΜΕΡΙΚΑ μέτρα μπροστά μας, ένα ζευγάρι ηλικιωμένων Ελλήνων, έχει υποχρεωθεί να βγάλει τα παπούτσια και τη ζώνη του παντελονιού, κέρματα, ρολόγια, και ό,τι άλλα μεταλλικά αντικείμενα είχαν πάνω τους. Ο άντρας κοιτάει τριγύρω, με φανερή δυσφορία, περνάει επιτέλους από τον εξονυχιστικό έλεγχο, περιμένει και τη γυναίκα του να... φορέσει τα παπούτσια της και απομακρύνονται κι οι δύο βιαστικά. Σχεδόν τρέχοντας, να προφτάσουν να βγουν από τον συνωστισμό. Έχουν στο μεταξύ αντιληφθεί ότι, πολλά ζευγάρια μάτια έχουν καρφωθεί επάνω τους. Είναι αναγνωρίσιμοι, σε Ελλάδα και εξωτερικό. Εμείς κολλήσαμε στον έλεγχο πίσω τους δεν προφτάσαμε εκείνη τη στιγμή να τους μιλήσουμε...
«ΑΠΟΚΛΕΙΕΤΑΙ να ‘ναι τόσο μικρός ο κόσμος, μάλλον μεγαλώνουμε εμείς» - μου κάνει ένας συνάδελφος αθηναϊκής εφημερίδας και παίρνουμε όλοι τον ίδιο διάδρομο, πίσω απ' το ζεύγος, για την έξοδο της επιβίβασης στη ράμπα της «Ολυμπιακής».
ΜΙΑ άλλη σκηνή που προηγήθηκε σχεδόν πέντε ολόκληρα χρόνια, στο ίδιο αεροδρόμιο, είχε τους ίδιους πρωταγωνιστές. Το ίδιο ζευγάρι που βρέθηκε εκείνο το πρωινό μπροστά μας, στον έλεγχο των χειραποσκευών και μερικούς από εμάς. Εκείνη τη φορά ο κύριος και η κυρία (που τώρα βιάζονταν όπως όλος ο κόσμος - ένα κι αυτοί με το πλήθος...), συνοδεύονταν τότε, από καμιά εικοσαριά αστυνομικούς, καμιά δεκαριά υπουργούς, περπατούσαν σε κόκκινο διάδρομο από πανάκριβη μοκέτα, τους παιάνιζε η μπάντα, άγημα παρουσίαζε όπλα, δεν περνούσαν από έλεγχο όπως όλοι εμείς και φυσικά κανείς δεν τους υποχρέωνε να βγάζουν τα... παπούτσια!
ΟΠΩΣ σίγουρα θα συνέβαινε, κατά την επιβίβαση στο αεροπλάνο κανείς δεν θα περνούσε απαρατήρητος.
- Καλημέρα κύριε πρόεδρε...
- Ω! Καλημέρα παιδιά, πώς είστε;
Ο κύριος και η κύρια πρωθυπουργού, ταξιδεύουν πάντα μαζί εκπέμπουν αρκετή ευγένεια και ενσωματώθηκαν πολύ γρήγορα στον απλοϊκό οικογενειακό τρόπο ζωής. Ο Κώστας Σημίτης και η σύζυγός του Δάφνη, το πρώην πρωθυπουργικό ζεύγος, τότε και τώρα...
ΤΟ ΠΕΡΙΣΤΑΤΙΚΟ αυτό, με την αναγωγή στο πρόσφατο παρελθόν, το παραλλήλισα με την πορεία της χώρας. Τότε και τώρα. Με δανεικά, αλλά με δόξες! Ζούσαμε πάνω σε... μοκέτες! Τότε μας έστρωναν χαλί, κάναμε τις... μαγκιές μας με ξένα λεφτά, τώρα οι Ευρωπαίοι, στον έλεγχο, μας βγάζουν και τα... παπούτσια! Όχι βεβαίως μόνο επειδή είμαστε Έλληνες. Έτσι πρέπει. Άλλα εμάς μας κακοφαίνεται. Τόσο σκληρές και απότομες αλλαγές από την κρίση, για τους περισσότερους Έλληνες και σε τόσο σύντομο χρόνο... Κι όμως οι καλές ημέρες πέρασαν, σαν να ήταν χθες...
