Γράφει ο Νίκος Μπέτσιος - Υποστράτηγος ΕΛ.ΑΣ. ε.α.
[Εύθυμη κοινωνικοαστυνομική ιστορία]
Η Ιστορία διαδραματίστηκε ένα καλοκαίρι, πριν χρόνια, σε παραθεριστικό τόπο των Λαρισαίων.
Όλα ήταν έτοιμα. Η εκκλησία στολισμένη, οι γονείς, οι κουμπάροι, τα «σόγια», οι φίλοι και οι καλεσμένοι των νεονύμφων . Όλα ήταν υπέροχα. Ο ιερέας άρχισε το μυστήριο του «εις γάμου κοινωνίαν», οι καλεσμένοι χαριεντίζονταν και όλα φαίνονταν ότι η χαρούμενη ατμόσφαιρα θα συνεχίζονταν στο γλέντι που θα ακολουθούσε. Όταν έφθασε η στιγμή του «Ησαΐα χόρευε», ένας από τους καλεσμένους πέταξε με δύναμη μία χούφτα κουφέτα, - ενώ ο ιερέας το είχε απαγορεύσει από πριν- και μερικά από τα κουφέτα, όπως εκσφενδονίσθηκαν με δύναμη, κτύπησαν στο μάτι την νύφη, ενώ επίσης τα «σκάγια», πήραν και τον παπά στο πρόσωπο. Τότε ο γαμβρός ζήτησε τον λόγο από τον καλεσμένο και λόγο στον λόγο, ήλθαν στα χέρια, ανταλλάσσοντας διάφορα κοσμητικά επίθετα σε άψογη «Γαλλική αριστοκρατική διάλεκτο»... Ταυτόχρονα άρχισαν να «πλακώνονται» μέσα στην εκκλησία τα... αντίπαλα σόγια και η εκκλησία μετατράπηκε σε... ελληνικό γήπεδο. Ο παπάς σε απόγνωση και τσαντισμένος, παίρνει το θυμιατό του και... τάχιστα καταφεύγει στο ιερό κλείνοντας τη θύρα, για να μην είναι «μάρτυρας»... αλληλοσπαραγμού του «χριστεπώνυμου πληρώματος». Βλέποντας όμως, ότι ο «οίκος του Θεού» θα γίνει... θερινός, με τόσες μπουνιές, κλωτσιές, τσαντιές, κοσμητικά επίθετα «ευπρεπείας», του τύπου «θα σε..., θα μου... κ.λπ. κ.λπ., καλεί την αστυνομία. Μετά από λίγη ώρα καταφθάνει το περιπολικό του αστυν. τμήματος, με αναμμένη τη σειρήνα, (σαν να πήγαιναν για τον... Γιαγκούλα). Οι αστυνομικοί έκπληκτοι εισέρχονται στην εκκλησία και με δυσκολία συγκράτησαν τα... συναισθήματά τους από το... υπερθέαμα που αντίκρυσαν, «σκέτο Δελφινάριο»..., αναμαλλιάσματα γυναικών, χύμα το μακιγιάζ, τσαντιές, μισοσκισμένες τουαλέτες, πεταγμένα τσόκαρα και άλλα τέτοια... «φαντασμαγορικά» θεάματα. Με υπερπροσπάθεια τύπου... Σβαρτσενέγκερ και ως άλλοι «κυανόκρανοι του Ο.Η.Ε. και αφού ήταν τυχεροί, γιατί απέφυγαν τις ... «αδέσποτες τροχιοδεικτικές», κατόρθωσαν να τους ηρεμήσουν και προσπάθησαν να τους λογικέψουν. Μετά από... επίπονες διαβουλεύσεις», με τους δαρμένους, κατέληξαν σε... ανακωχή, με... επίτευξη ειρήνης..., ας πούμε κάτι σαν... camp David. Ο ιερέας όμως ήταν ανένδοτος και δεν ήθελε με τίποτα να ολοκληρώσει το μυστήριο. Μετά από παρακλήσεις των αστυνομικών (ότι το... γήπεδο, -συγγνώμη η εκκλησία, - θα... πάρει φωτιά) και αφού έλαβε τη διαβεβαίωση ότι θα κυλήσουν όλα ήρεμα και θα αποκατασταθούν -και με το παραπάνω- (με δωρεά των υπαιτίων), οι ζημιές της εκκλησίας, ο ιερέας αποφάσισε τελικά να ολοκληρώσει το μυστήριο -πως ας πούμε γίνεται στο γήπεδο όταν ο διαιτητής διακόπτει τον αγώνα λόγω επεισοδίων -... και να αποχωρήσει οργισμένος αργότερα. Οι αστυνομικοί περίμεναν έξω από την εκκλησία «διά παν ενδεχόμενον» υποτροπής... και αφού όλα κύλησαν ήρεμα.... και οι πρώην δαρμένοι και δαρμένες «συγχώρεσαν αλλήλους», αποζημιώθηκαν με μπομπονιέρα και γλυκό.
Άγνωστο αν στο κέντρο που θα διασκέδαζαν αργότερα, κάποιος... φελλός σαμπάνιας που θα άνοιγαν, έπαιρνε στο μάτι... κάποια από τις συμπεθέρες, τι... γλέντι θα επακολουθούσε...
Τέλος καλό, όλα καλά…
