Tου Δημήτρη Σ. Δραγανιδάκη, δάσκαλου, προέδρου της ΛΕΚ Λάρισας
Ήταν τον Αύγουστο του ‘96, πριν από 17 χρόνια, όταν σε εκδήλωση αντικατοχικής διαδήλωσης, ο Τάσος Ισαάκ βρέθηκε στο κέντρο των γεγονότων, στην προσπάθειά του να βοηθήσει έναν άλλον Ελληνοκύπριο, ο οποίος δεχόταν τα χτυπήματα των Τούρκων, στην περιοχή της νεκρής ζώνης, στη Δερύνεια της επαρχίας Αμμοχώστου.
Γύρω του μαζεύτηκε ένα ασκέρι μανιασμένων «Γκρίζων Λύκων», που χτυπούσε ανελέητα. Το ημερολόγιο έδειχνε, 11 Αυγούστου 1996, όταν το αίμα του, πότιζε το δέντρο της ελευθερίας. O Τάσος Ισαάκ, από το Παραλίμνι, έφυγε 24 χρονών και όπως όλοι οι ήρωες τα αψήφησε όλα. Πίσω του, άφησε σύζυγο, γονείς και αδελφές. H γυναίκα του ήταν έγκυος και στις 17 Σεπτεμβρίου 1996 έφερε ένα πανέμορφο κοριτσάκι που πήρε το όνομα του ήρωα, που ποτέ της όμως, δεν θα γνώριζε.
Μετά από τρεις μέρες, στις 14 Αυγούστου 1996, μία ομάδα από διαδηλωτές κατευθύνθηκε προς το οδόφραγμα της Δερύνειας για να εναποθέσει στεφάνια και λουλούδια στον χώρο της θυσίας του. Η σκηνή μετατράπηκε σε πεδίο μάχης, όταν εμφανίστηκε μια ομάδα «Γκρίζων Λύκων» και άρχισαν τον πετροπόλεμο. Από τον χώρο αυτό θα ξεκινούσε για την αθανασία ένας άλλος ήρωας, ο Σολωμός Σολωμού, που ξεφεύγοντας από τους Κυανόκρανους βγήκε μπροστά από τους διαδηλωτές, πέρασε στη νεκρή ζώνη και ανέβηκε στον ιστό για να κατεβάσει την τουρκική σημαία.
Κάποιοι προσπάθησαν να τον αποτρέψουν. Ο Σολωμός όμως είχε πάρει ήδη την απόφασή του. Oι Tούρκοι δεν το πιστεύουν, μέχρι να συνειδητοποιήσουν τι γίνεται μπροστά στα μάτια τους, ο Σολωμός έχει φτάσει ήδη τη σημαία. Αγέρωχος, με το τσιγάρο στα χείλη, χαμογελαστός απέναντι στον χάρο. Όπως λέει στους στίχους του ο Άλκης Αλκαίος:
Όσοι με τον Χάρο γίναν φίλοι
με τσιγάρο φεύγουνε στα χείλη
στα τρελά τους όνειρα δοσμένοι
πάντα γελαστοί, πάντα γελαστοί
πάντα γελαστοί και γελασμένοι.
Ο Σολωμός από το Παραλίμνι, είχε ήδη πάρει πια έναν άλλο δρόμο. Γνωστό σε όλους αυτούς που περπάτησαν τα γνώριμα μονοπάτια της ελληνικής αρετής. Γνωστό σ΄αυτούς που μαρτύρησαν και αντίκρισαν αδάκρυτοι και απροσκύνητοι το ικρίωμα της θυσίας, με της λεβεντιάς το τραγούδι στο στόμα. Αυτόν που λίγοι ζωντανοί μπορεί να νιώσουν.
Ήταν μόλις 26 χρονών. Οι δράστες εντοπίστηκαν μετά από συντονισμένες ενέργειες ομάδας ανακριτών της Αστυνομικής Διεύθυνσης Αμμόχωστου, εναντίον των οποίων εκδόθηκαν διεθνή εντάλματα σύλληψης. Ένας από τους δολοφόνους του Σολωμού Σολωμού, ήταν και ο Kενάν Aκίν, έποικος, πρώην αξιωματικός του τουρκικού στρατού. Κανένας από τους δράστες δεν συνελήφθη, παρότι οι δολοφόνοι ήταν γνωστοί και επώνυμοι.
Ούτε από όσα γνωρίζω τέθηκε ποτέ σαν προαπαιτούμενο η παράδοσή τους στις Κυπριακές αρχές από τις Τουρκοκυπριακές, προκειμένου να ξεκινήσουν οι συνομιλίες, όπως κατά καιρούς έχουν γίνει μεταξύ των δύο πλευρών για διάφορα θέματα. Αντιθέτως, αρκετοί, εκείνη την εποχή, κάνοντας κριτική στις πράξεις αυτών των παλικαριών, τα κατηγόρησαν από τον αναπαυτικό τους καναπέ, βλέποντας το δελτίο ειδήσεων μέσα από την ασφάλεια του σπιτιού τους, ότι: Τα ήθελαν και τα ‘παθαν. «Δεν έμενε στο σπίτι του με την ετοιμόγεννη γυναίκα του, τι ήθελε τις διαδηλώσεις και τους ηρωισμούς».
Και ο άλλος που πήγαινε ξεσυλλόγιαστος μέσα στο στόμα του λύκου!! Τρελοί ήταν; Είχαν ξεχάσει βέβαια ότι εξαιτίας κάποιων τέτοιων τρελών, λίγων ή πολλών, δεν έχει σημασία μπορούσαν ανενόχλητοι και ασφαλείς, να κάνουν τα σχόλιά τους από το σαλόνι του σπιτιού τους σε μια ελεύθερη χώρα, που σήμερα ονομάζεται Ελλάδα και αυτοί Έλληνες. Γιατί αν δεν υπήρχαν κατά καιρούς τέτοιοι τρελοί, θα ζούσαν χωρίς Πατρίδα και ένα είναι σίγουρο, ότι θα γύριζαν το κεφάλι, όταν θα άκουγαν τη λέξη «γκιαούρης».
O Τάσος Ισαάκ και ο Σολωμός Σολωμού, όμως, πέρασαν στην αιωνιότητα, πλάι στον Λεωνίδα, τον Καραϊσκάκη, τον Ευαγόρα Παλληκαρίδη και τον κάθε Έλληνα που έδωσε τη ζωή του για την Πατρίδα. Αιωνία τους η μνήμη.
