Από το Ντίνο Αυγουστή
Τριάνταεννιά χρόνια πέρασαν από το μαύρο καλοκαίρι του 1974, με την Τουρκία να συνεχίζει να κατέχει διά της βίας το 37% του εδάφους της Κυπριακής Δημοκρατίας, να τουρκοποιεί τον ελληνικό βορρά, να εποικίζει, να διατηρεί στην προσφυγιά χιλιάδες ανθρώπους, να κρατεί σε μακρόχρονη αγωνία και οδύνη τους συγγενείς αγνοουμένων. Η Τουρκία με την ανοχή της παγκόσμιας κοινότητας, αλλά δυστυχώς και την δικής μας, παγιώνει μέρα με την μέρα τα τετελεσμένα και κατευθύνει τις εξελίξεις προς τη οριστική διχοτόμηση, με επόμενο βήμα την ολοκληρωτική κατάληψη.
Στις ελεύθερες περιοχές, η σχολή των ρεαλιστών δεν χάνει ευκαιρία να χαρακτηρίζει ως εθνικισμό και ακρότητα κάθε απελευθερωτική προσπάθεια με στόχο την επανένωση της Κυπριακής Δημοκρατίας στα πλαίσια Αρχών και Αξιών. Και στη Μητέρα Ελλάδα έχουν ξεχάσει ανώδυνα από την επόμενη κιόλας μέρα της εισβολής τις συνέπειες της de-facto διχοτόμησης! Το παραμύθι της απόστασης του «εθνάρχη» Καραμανλή είχε δυστυχώς και την ανάλογη συνέχεια. Τρεις αράδες στριμωγμένες σε μια υποσημείωση μοναχά στα βιβλία της ιστορίας για εκείνο τον μαύρο Κυπριακό καλοκαίρι... παραποιημένες και αυτές με τους συνήθεις παραμορφωτικούς κομματικο-ιδεολογικούς φακούς... Άφησαν επίτηδες τα Ελληνόπουλα στο σκοτάδι της άγνοιας και της λήθης. Η πολιτική σωφροσύνη και ο ρεαλισμός περνούν μέσα από την αποδοχή των τουρκικών όρων και τη συνθηκολόγηση. Και χρόνο με τον χρόνο επαναλαμβάνεται η ίδια ακριβώς δημαγωγία και τα ίδια παρωχημένα ανούσια συνθήματα. Ούτε καν τα αδικοχαμένα παιδιά της δεν τιμά η επίσημη Ελληνική Πολιτεία. Ωστόσο τέσσερις μέρες μετά την 20ή Ιουλίου, η Προεδρία της Δημοκρατίας εορτάζει φωναχτά, σχεδόν κομπάζοντας για την ομαλή επάνοδο της Δημοκρατίας στον τόπο που την γέννησε! Μια Δημοκρατία κτισμένη πάνω στις στάχτες της καιόμενης σάρκας της Ελληνικής Μεγαλονήσου.
Όλοι τους, άσπροι, μαύροι, κόκκινοι, μπλε, πράσινοι και πολύχρωμοι φρόντισαν να θάψουν στα έγκατα της γης τις τεράστιες ευθύνες τους. Και η ατιμωρησία ρήμαξε τη μνήμη. Ο χρόνος επέφερε την οξείδωση των αισθημάτων της κοινωνίας που, χωρίς τη συμπαράσταση της Δικαιοσύνης, συμβιβάστηκε με όσα βολεύουν τους εθνικά απαράδεκτους, υπότροπους και υπόλογους. Και οι γνωστοί υποχθόνιοι δράστες εξακολουθούν να εξυφαίνουν την ολοκληρωτική τουρκοποίηση της πατρίδας. Όχι μόνο της Κύπρου. Η κυπροποίηση της Θράκης δεν είναι πλέον ένα φανταστικό σενάριο...
Ιούλιος μήνας, μήνας της συμφοράς και αντί να κάνουμε ό,τι μπορούμε για να ακονίσουμε την μνήμη μας, επαναλαμβάνουμε -με την τρόικα εντός των τειχών- ξανά και ξανά το κακό εαυτό μας. Με μπροστάρη όπως πάντα το αδιόρθωτο κράτος των Αθηνών που αντί να τίθεται σημαιοφόρος του αγώνα, απαγορεύει τη συμμετοχή του στρατού σε εκδηλώσεις τιμής προς τους αδικοχαμένους μας ήρωες! Ιδού ενυπόγραφη η απόδειξη. Πρόκειται για την απάντηση του τμήματος σχέσεων με το κοινό της 1ης Στρατιάς, σε αίτημα του Συλλόγου Κυπρίων Νομού Λάρισας για συμμετοχή της στρατιωτικής μουσικής στις εκδηλώσεις Μνήμης και Τιμής για τις μαύρες επετείους που πραγματοποιούνται κάθε Ιούλιο στη Λάρισα.
«Σας γνωρίζουμε σε απάντηση της σχετικής επιστολής σας, ότι δεν είναι δυνατή η διάθεση στης Στρατιωτικής Μουσικής, κατά την επιμνημόσυνη δέηση και κατάθεση στεφάνων, στο μνημείο πεσόντων στην πλατεία «ΑΓΑΜΕΜΝΟΝΑ ΜΠΛΑΝΑ» την 20 Ιουλίου 2013 ώρα 11.15, καθόσον η συμμετοχή του Στρατού σε εορτές-τελετές, καθορίζεται από συγκεκριμένα Προεδρικά Διαταγμένα, στα οποία δεν περιλαμβάνεται ο συγκεκριμένος εορτασμός (ακούς εκεί εορτασμός!). Λυπούμαστε ειλικρινά και ευχαριστούμε εκ των προτέρων για την κατανόησή σας».
Ακριβές Αντίγραφο Αλ/χίας (ΠΖ) Ειρήνη Σκιαδαρέση ΔΠΣΣ/ΤΣΚ- Αντιστράτηγος Χρίστος Μανωλάς Διοικητής.
Ναι, ναι, πολύ καλά καταλάβατε! Η προεδρία της Ελληνικής Δημοκρατίας απαγορεύει τη συμμετοχή της στρατιωτικής μουσικής σε μια εκδήλωση όπου τιμώνται τα Ελληνόπουλα της Μάνας Ελλάδας και της Κύπρου που έπεσαν μαχόμενα στις προδομένες Κυπριακές Θερμοπύλες... ενώ τέσσερις μέρες μετά εορτάζει μαζί με όλο τον πολιτικό κόσμο της χώρας (επιεικής όρος), την επάνοδο της Δημοκρατίας στη Μητέρα Ελλάδα... ξεχνώντας δυστυχώς ότι για να επανέλθει η Δημοκρατία στην κοιτίδα της, διχοτομήθηκε η Κύπρος.... και ύστερα αναρωτιόμαστε γιατί ο Ελληνισμός κατάντησε υποχείριο των καθημερινών φιρμανιών της τρόικα... Και βεβαίως στις 20 Ιουλίου δεν γιορτάζουμε! Πενθούμε και τιμούμε τους ξεχασμένους Ήρωές μας, τους αδικοχαμένους και ξανά και ξανά προδομένους...
