Του Μ.Ε. Λαγκουβάρδου
«Οι δε όχλοι γνώντες ηκολούθησαν αυτώ και δεξάμενος αυτούς ελάλει αυτοίς περί της βασιλείας του Θεού και τους χρείαν έχοντες ιάτο» (Λουκά κεφ. θ’)
Η απουσία πνευματικής ηγεσίας είναι αισθητή. «Έχουμε δασκάλους, πατέρες δεν έχουμε». Ο κόσμος δεν ξεχωρίζει πια ανάμεσα σ' αυτό που έχει σημασία και σ’ αυτό που είναι απλώς εφήμερο. Οι ποιητές και οι φιλόσοφοι δεν έχουν ελπίδα σ’ αυτόν τον κόσμο. Όταν κάποιος Αμερικάνος είδε ένα ωραίο βιβλίο, είπε: «Θα πρέπει να τα «οικονόμησε» ο συγγραφέας του».
Αγνοώντας τη μεγάλη αλήθεια της ιεραρχικής δομής του κόσμου και τη διάκριση ανάμεσα στο πολυτιμότερο και στο ευτελέστερο, δεν είναι δυνατόν να βρούμε πού έχει το καθετί τη σωστή και τη νόμιμη θέση του. Πολλά πράγματα είναι αληθινά σ’ ένα χαμηλότερο επίπεδο ύπαρξης και γίνονται παράλογα σ’ ένα υψηλότερο επίπεδο, το ίδιο και αντίστροφα. Παράδειγμα η κρίση στην Ελλάδα. Εκεί όπου αναζητούν τη λύση οι κυβερνώντες, στον συνεχή δανεισμό, ακόμα κι αν λυθεί το πρόβλημα, δεν θα είναι παρά μια διαφορετική τυραννία, εξίσου δυσβάστακτη με τη σημερινή.
Σύγχυση και παραλογισμό προκαλούν οι υλιστικές θεωρίες του Κοντ, του Μαρξ και των άλλων υλιστών, σύμφωνα με τις οποίες μόνη αξία είναι η οικονομία. «Η απώλεια της πνευματικής διάστασης δεν είναι πια δυνατόν να δώσει καμιά απάντηση πέρα από τη χρησιμοθηρική στο ερώτημα: «Τι πρέπει να κάνω τη ζωή μου;».
«Η απάντηση μπορεί να είναι ατομικιστική ή κοινωνιστική, πάντα όμως χρησιμοθηρική: «κοίταξε να βολευτείς όσο γίνεται καλύτερα» ή «πάλεψε για τη μεγαλύτερη ευτυχία μεγαλύτερου αριθμού», ούτε είναι δυνατόν να καθορίζει τη φύση του ανθρώπου διαφορετικά από τη φύση του ζώου».
«Η παραδοσιακή σοφία παρουσιάζει πάντα τον κόσμο ως μια τριδιάστατη δομή. Η νέα σκέψη αγωνίστηκε με φανατισμό να ξεριζώσει την κατακόρυφη διάσταση. Ούτε τα μαθηματικά ούτε η φυσική μπορούν να χειριστούν την ποιοτική έννοια του «υψηλότερου» και του «χαμηλότερου» και έπαψαν έτσι να βοηθούν ολωσδιόλου τον κόσμο στο δύσκολο έργο του να βρει το δρόμο του μέσα στη ζωή. «(Ε.Φ.Σουμάχερ, Οδηγός για το περίπλοκο, Εκδόσεις Γλάρος).
Τι έγινε; 'Επαψε ο Ιησούς να είναι ο Σωτήρ του Κόσμου, επειδή ο κόσμος δεν επικαλείται τη βοήθειά Του; Πιστεύουμε ότι ο Κύριος είναι παρών, και εργαζόμαστε γι’ Αυτόν και δεν λιποψυχούμε. Στους πιστούς αποκαλύπτεται το μυστήριο, το κρυμμένο από αιώνες. Ο Ιησούς συμβαδίζει στην αποθάρρυνση και εγκαθιστά έγκυρες ελπίδες. Ζητείτε και θα σας δοθεί. Κρούετε και θα ανοίξουν οι πόρτες. Μην φοβάστε αυτούς που μπορούν να βλάψουν το σώμα και δεν μπορούν να βλάψουν την ψυχή. Αντί να φοβούμαστε αυτούς που μας απειλούν, προσέχουμε μήπως εμποδίζουμε τη χάρη του Ιησού να είναι μέσα μας, μήπως δεν έχουμε καθαρή συνείδηση.
Νικούν την ανησυχία αυτοί που την αντικαθιστούν με την καλή ανησυχία, που είναι να προσέχουμε να έχουμε καθαρή συνείδηση για να έρχεται η χάρη του Ιησού μέσα μας. Η κακή ανησυχία, το άγχος για την ύπαρξή μας, είναι σημάδι ότι λείπει η πίστη και χωρίς την πίστη δεν είναι πια δυνατόν να δώσει κανείς μια απάντηση πέρα από τη χρησιμοθηρική, στο ερώτημα: «Τι πρέπει να κάνω τη ζωή μου;»
