Του Θεόδωρου Κατσανέβα
Καταντά κωμική η προσπάθεια απόδοσης ευθυνών στον Ανδρέα Παπανδρέου και στην οκταετία 1981-88. Είναι γνωστό ότι οι στατιστικοί δείκτες που αφορούν στα δημόσια ελλείμματα παραποιούνται εύκολα και θεωρούνται παντελώς αναξιόπιστοι. Μπορούν να περιλάβουν ελλείμματα του στενού ή του ευρύτερου δημόσια τομέα, εμφανίζοντας μια εντελώς παραπλανητική εικόνα, ανάλογα με τις κατά περίπτωση επιθυμίες. Η μεγαλύτερη διόγκωση των ελλειμμάτων έγινε κατά την περίοδο της ολέθριας σπατάλης των Ολυμπιακών αγώνων της Αθήνας του 2004, που κόστισαν περισσότερο απ’ ό,τι οι επόμενοι του 2008 στην... Κίνα. Και όμως, οι επίσημες στατιστικές εμφανίζουν σταθεροποίηση των ελλειμμάτων. Αργότερα έγιναν γνωστά τα καταγέλαστα «Greek statistics» των Σημίτη – Goldman Sachs, με τα οποία μειώθηκε εικονικά το δημόσιο έλλειμμα τόσο ώστε να γίνει αποδεκτή η είσοδός μας στον «παράδεισο» του ευρώ το 2002.
Γενικότερα, οι στατιστικοί δείκτες είναι γνωστό ότι χρησιμοποιούνται κατά το δοκούν για να εξυπηρετήσουν πολιτικούς σκοπούς, αναδεικνύοντας και την περίφημη φράση Ντισραέλι ότι «υπάρχουν αλήθειες, ψέματα, μεγάλα ψέματα και στατιστικές». Ο μόνος δύσκολα παραποιήσιμος στατιστικά οικονομικός δείκτης, είναι αυτός του Ακαθάριστου Εγχώριου Προϊόντος (ΑΕΠ), ο οποίος στην περίοδο 1981-88, δείχνει ότι η χώρα μας ακολουθεί παράλληλη πορεία με αυτήν άλλων μεγάλων χωρών (βλ. πίνακα).
ΑΕΠ, 1981-99, Μεγάλη Βρετανία, Γαλλία, Γερμανία, Ελλάδα, ΗΠΑ
Πηγή: Eurostat και Wikipedia
Αναρωτιέται κανείς, γιατί να γυρίσουμε πίσω μόνο 30 και όχι 50, 100, 200 ή και περισσότερα χρόνια και να μην αναζητήσουμε ευθύνες στον Χαρίλαο Τρικούπη και στην Τουρκοκρατία! Και αν η οκταετία 1981-88 είναι η μήτρα του κακού (!), γιατί οι επόμενες κυβερνήσεις δεν φρόντισαν να διορθώσουν τα κακώς κείμενα; Προφανώς, για να απαλλαγούν οι πραγματικοί ένοχοι της σημερινής τραγωδίας. Που δεν είναι άλλοι από την ένταξή μας στην ευρωζώνη το 2002 και την αθλιότατη κακοδιοίκηση των τελευταίων 10-15 ετών.
H απόλυτη ανατροπή του μύθου, βρίσκεται στο αποκαλυπτικό σύγγραμμα του Πρύτανη των οικονομικών αναλυτών και κάθε άλλο παρά φιλοΑνδρεϊκού Νίκου Νικολάου, «Πρόσωπα της Οικονομίας, Εκδόσεις Λιβάνη, 2008», όπου στις σελίδες 121-125, αναφέρει:
«Παρότι και εγώ τότε σαν οικονομικός συντάκτης της «Καθημερινής» καταστροφολόγησα αρκετά, τώρα, ύστερα από τόσα χρόνια, ανασκοπώντας χωρίς φανατισμό τις τότε εξελίξεις πρέπει να παραδεχθώ ότι η πολιτική του Ανδρέα ήταν σωστή κοινωνικά και πολιτικά, γιατί ανέλκυσε από το περιθώριο και ενέταξε στο κοινωνικό σώμα, στρώματα μη προνομιούχων... Το ότι τότε δεν έγινε ανατροπή της οικονομικής ισορροπίας προκύπτει σαφώς από τις μακροοικονομικές σειρές που έχει επεξεργαστεί για την ελληνική οικονομία η Eurostat... Ένα άλλο επιχείρημα κατά των αυξήσεων που και αυτό είναι έωλο, είναι ότι εξαιτίας αυτών καταχρεώθηκε δήθεν η χώρα και αυξήθηκε το δημόσιο χρέος...».
Στη δεκαετία του 1980, ο Ανδρέας Παπανδρέου, μοίρασε ψωμί και ελευθερία στον κοσμάκη που έζησε πολύ καλύτερες μέρες. Γι’ αυτό και η μεγάλη έρευνα της κοινής γνώμης το 2007 από την εταιρία Public Issue, τον ανέδειξε μακράν, ως τον καλύτερο πρωθυπουργό της μεταπολιτευτικής περιόδου, με ποσοστό 48%, έναντι 26% του Κωσταντίνου Καραμανλή του πρεσβύτερου και κάτω του 10% των υπολοίπων. Και ότι στην περίοδο 1981-88 η δημοκρατία, το βιοτικό επίπεδο και η οικονομία, βρισκόταν σε πολύ καλύτερο κατάσταση από όλες τις άλλες. (Καθημερινή, 12.12.07).
Στη συστηματική προσπάθεια αποδόμησης του Ανδρέα Παπανδρέου, οι σημερινοί επίγονοι του «γιαλαντζί» ΠΑΣΟΚ, δεν απαντούν με τεκμηριωμένα επιχειρήματα, αλλά ψελλίζουν παράπονα. Το ΙΣΤΑΜΕ, το Ινστιτούτο Ανδρέα Παπανδρέου, ένας ερευνητικός φορέας με τεράστιους οικονομικούς πόρους, δεν έχει να επιδείξει ούτε μία μελέτη για την εποχή της Αλλαγής. Οι επίγονοι του ΠΑΣΟΚ, αξιοποίησαν κατά το καλύτερο τρόπο την ιστορική κληρονομιά του χωρίς να τιμούν την ιστορική του μνήμη ως όφειλαν. Προφανώς γιατί δεν έχουν σχέση με αυτή.
