Γράφει ο Α. Γιουρμετάκης
«...Εγώ για την αγάπη σας
και την εύνοιά σας,
τα προσπερνούσα μερικά,
σας έλεγα ωραία πράγματα.
Όταν πήγα να σας τα πω,
να γράψω στίχους για ολ’ αυτά
που μέσα μου φοβόμουν
ότι θα έρθουν, κανένας δεν με πίστεψε
και μου πετούσαν πέτρες!
Ποιος θέλει μέσα στο πάρτυ ν’ ακούσει τα δυσάρεστα;»
ΣΤΑ ΜΑΥΡΑ ντυμένος, ως «άγγελος, εξάγγελος που ήρθε από ψηλά, γερμένος πάνω σε ένα δεκανίκι» (για να πάρει αναπηρική σύνταξη, όπως σχολίασε σκωπτικά αργότερα), ο Διονύσης Σαββόπουλος έκανε την «παράβασή» του, απευθυνόμενος στο κοινό, που υποδέχονταν την κριτική (και την αυτοκριτική) για τη σημερινή κατάσταση της χώρας μ’ ένα ζεστό χειροκρότημα...
ΣΑΒΒΑΤΟ βράδυ στην Επίδαυρο... Πήγαμε για τον «Πλούτο» του Αριστοφάνη, διά χειρός Σαββόπουλου και θυμηθήκαμε τον Χατζιδάκι... Γιατί, αυτός κυρίως, δίδαξε την αντίσταση στη «φθηνή» δημαγωγία και την εύκολη καταγγελία, σε εποχές έντονου λαϊκισμού, όπως η σημερινή... Δεν θα μπω στον πειρασμό να γράψω για την παράσταση εδώ, σήμερα... Όσοι λατρεύουν αυτόν τον σύγχρονο «παραμυθά» και την αισθητική τού Διονύση Σαββόπουλου, μπορούν να φανταστούν πόσο μαγικά «συνδέθηκε» ο λόγος του για τα σύγχρονα δεινά της χώρας με το πνεύμα του Αριστοφάνη... Αλλά, νομίζω, έχει ενδιαφέρον να σταθούμε στη δική του άποψη για την κρίση, όπως με τον ξεχωριστό του τρόπο τη μετέφερε στο κοινό... Όχι για κανέναν άλλο λόγο, αλλά γιατί δεν ακολούθησε την «πεπατημένη»...
ΤΗΝ «ΠΕΠΑΤΗΜΕΝΗ» την ξέρουμε δα: ο λαός δεν έφταιξε σε τίποτα... Οι πολιτικοί τον εξαπάτησαν και δικαίως τώρα τους γυρίζει την πλάτη... Αρκεί «γυρίζοντάς» τους την πλάτη, να μην πάρει λάθος κατεύθυνση...
ΕΙΝΑΙ μια στρατηγική που γεμίζει αίθουσες, και παράγει υψηλή δημοφιλία... Γνωστά πράγματα, που ο Σαββόπουλος ευθύς, ευθύτατος όπως πάντα, τους έδωσε και ονοματεπώνυμο, εξαπολύοντας μια τεράστια «μπηχτή» για το κοινό του Αλ Τσαντίρι!...
ΑΛΛΑ, δεν ήταν η άρνηση του κόσμου να δει ολ’ αυτά τα χρόνια («...μέσα στο πάρτυ») και βεβαίως σήμερα, τον εαυτό του στον καθρέφτη, το θέμα της παράστασης... Ήταν, ο ευρηματικός τρόπος με τον οποίο ανάγκασε το κοινό του (18.000 άνθρωποι στις δύο παραστάσεις!) να το κάνει: θυμίζοντας τα διακοποδάνεια που μας έστελναν διακοπές στο Μπαλί, τα παφ – πουφ πούρα και τη Μύκονο, τις Ολυμπιάδες, τις αναπηρικές συντάξεις και τις επιδοτήσεις, τα σούσι (που μετατράπηκαν σε ...σουσίτια!) και μη αποδίδοντας τις ευθύνες μόνο στους πολιτικούς, στους οποίους πάντως δεν χαρίστηκε...
ΤΙ ΕΚΑΝΕ αίσθηση; Ότι όλη η κριτική έγινε χαλαρά, χαμηλόφωνα, σε τόνους ψυχανάλυσης, χωρίς φανατισμό για «αυτούς που μας έφτασαν ως εδώ», για εμάς τους ίδιους που το «παραχέσαμε» ή για τους «αδίστακτους» απέναντί μας ξένους... Όλοι εμείς, που θητεύουμε στα «τηλεπαράθυρα» σαν σχολιαστές ή τηλεθεατές, αυτό πρέπει να διδαχθούμε: υπάρχει τρόπος να ψάξουμε τα «γιατί» της κρίσης με ειλικρίνεια... Τα διαχρονικά ερωτήματα που θέτει ο «Πλούτος» του Αριστοφάνη, αρκούν για ν’ απαντήσουν στη σύγχρονη τραγωδία μας, χωρίς αγριοφωνάρες, φανατισμούς και ιδεοληψίες... Πότε; Όταν ο διαμορφωτής της κοινής γνώμης, ο καλλιτέχνης εν προκειμένω, αποφασίσει να μας καθίσει στο ντιβάνι του ψυχαναλυτή με λίγη «μαλαγανιά», αρκετό αυτοσαρκασμό (ώστε ο κρίνων και να κρίνεται) και πολλή αγάπη...
ΕΛΕΙΨΕ αυτό, ολ’ αυτά τα χρόνια...Σε σημείο, που μερικοί να φτάσουμε να νοσταλγούμε το Μάνο Χατζιδάκι που, κάτι θα ’λεγε επί της ουσίας για να μας «καλύψει», σήμερα που εκτός από την οικονομική κρίση, μας έχει «θολώσει» το μυαλό και η κρίση του έγκυρου λόγου... Βρήκαμε τον Χατζιδάκι, εν μέρει στον Σαββόπουλο, που αποδεικνύει ότι ακόμα και σε καιρούς που ο φανατισμός έχει «χτυπήσει κόκκινο», υπάρχει χώρος για τον αυτοκριτικό και μετριοπαθή λόγο...Τον λόγο που δεν καταφεύγει στην εύκολη καταγγελία για να χαϊδέψει τα αυτιά ενός λαού, που δείχνει να έχει βολευτεί στον ρόλο του ανυπεράσπιστου θύματος, για να αποφύγει τη βάσανο της αυτοκριτικής και την ανάληψη των ευθυνών του...
ΣΕ ΜΙΑ εποχή, που η «λαολειχία» βρίσκεται σε έξαρση (και προαναγγέλλει «ανατροπές» και «καταρρεύσεις») ο Σαββόπουλος χειροκροτήθηκε θερμά: «σε αυτόν που αντιμετωπίζει τον κόσμο λογικά, ο κόσμος ανταποκρίνεται λογικά. Η σχέση είναι αμοιβαία» γνωμάτευσε πριν πολλά χρόνια ο Χέγκελ...
