Αγαπητή Ελευθερία,
Με αφορμή πρόσφατο άρθρο του Κρανιώτη κ. Γιάννη Μπασλή με θέμα «η Πολιούχος του Πυργετού, που την εγκατέλειψαν οι Πυργετινοί πιστοί της», ως Πυργετινός εκ πατρός και Κρανιώτης εκ μητρός θα ήθελα κατ’ αρχήν να τον ευχαριστήσω για δύο λόγους: πρώτον γιατί μας ξύπνησε μ’ αυτό γλυκές παιδικές θύμησες και δεύτερον για τη συμβολή του στη γνώση της τοπικής μας ιστορίας.
Επειδή, όμως, ήταν ιδιαίτερα επικριτικός και εναντίον όλων των γραμματιζούμενων σήμερα Πυργετινών, γιατί χωρίς καμιά αντίδραση εγκατέλειψαν το εκκλησάκι της Παναγιάς τους στους καλόγερους της μονής του Αγίου Δημητρίου Στομίου, θα ήθελα να κάνω και τις παρακάτω επισημάνσεις.
Πρώτα- πρώτα οι ανέκαθεν θεοσεβείς Πυργετινοί, όπως τους χαρακτηρίζει και ο αρθογράφος, δεν εγκατέλειψαν ποτέ την Παναγιά τους. Ποτέ δεν άλλαξαν συμπεριφορά απέναντί της, όχι μόνο γιατί συνέχισαν να επισκέπτονται το συγκεκριμένο ναϋδριο παρά την παρουσία τους εκεί των «πειρατών της μονής του Αγίου Δημητρίου», όπως ασχημόνως τους αποκαλεί, αλλά και γιατί, για να μην χαθούν παραδοσιακές συνήθειες αιώνων, στήριξαν τον καθ’ όλα άξιο ιερέα του χωριού να οικοδομήσει νέο περικαλλή ναΐσκο αφιερωμένο στην Παναγιά και στη θέση Διαβατό, όπου πλέον της αποδίδονται εκεί οι νενομισμένες τιμές.
Πέραν τούτου η στάση των Πυργετινών γενικότερα απέναντι στους μοναχούς, σ’ αντίθεση μ’ αυτή του αρθογράφου, όχι μόνο δεν είναι εχθρική και ανταγωνιστική, αλλά στηρίζουν όλες τις προσπάθειες, που καταβάλλονται για ανέγερση μοναστηριών και συντήρησή τους. Το αποδεικνύει το γεγονός ότι αυτή τη στιγμή η περιοχή μας διαθέτει τρία μοναστήρια. Αυτό του Αγίου Ραφαήλ, του Αγίου Νικοδήμου και του Αγίου Ειρηναίου, χωρίς να υπολογίζω αυτό της Μεταμορφώσεως του Σωτήρος, που ανήκει μεν στην περιοχή Ραψάνης, το στηρίζουν όμως και Πυργετινοί.
Το μοναστήρι της Παναγιάς, το οποίο ομολογουμένως λειτούργησε ελάχιστο χρόνο, πράγματι το εγκατέλειψαν οι μοναχοί του, για να κτίσουν εκ βάθρων αυτό του Αγίου Νικοδήμου, όχι βέβαια για τους λόγους που υπαινίσσεται ο κ. Μπασλής. Εγώ, πάντως, που πρόλαβα να το επισκεφθώ κάποιες φορές, πριν κλείσει, όχι μόνο βλοσυροί δεν ήταν μαζί μου οι μοναχοί του αλλά ιδιαίτερα προσιτοί και φιλόξενοι και δεν είχα κανένα πρόβλημα ν’ ανάψω το κερί μου και να κάνω τον σταυρό μου στην Παναγιά.
Και επειδή πίσω απ’ το αγράμματοι κολίγοι, που επαναλαμβάνει, μάλιστα, δύο φορές ο αρθογράφος, φοβάμαι ότι υποκρύπτεται το αίσθημα της παλιάς υπεροχής των περιοίκων και της ζηλοφθονίας τους έναντι των Πυργετινών, οι οποίοι κατοικώντας σε ψωμοτόπι, που εξελίχθηκε σε κεφαλοχώρι, άργησαν, πράγματι, να στείλουν τα παιδιά τους να μάθουν γράμματα, δεν πρέπει να ξεχνά ο κ. Μπασλής ότι οι καιροί άλλαξαν και τα κάτω ήρθαν πάνω. Και αυτό γιατί ο Πυργετός σήμερα και συνεχίζει να είναι ζωντανό χωριό χειμώνα- καλοκαίρι, και γραμματιζούμενους άξιους διαθέτει και ξέρει να δίνει αγώνες χωρίς υποδείξεις, όταν χρειάζεται. Άλλωστε οι κολίγοι του χθες είναι νοικοκυραίοι σήμερα στον τόπο τους.
Επειδή, επίσης, ο περικαλλής ναός του πολιούχου Αγίου Γεωργίου έχει πλέον τη δική του μακρόχρονη ιστορία, βρίσκεται στο κέντρο του χωριού και όχι τρία χιλιόμετρα έξω από αυτό, να είναι σίγουρος ο κ. Μπασλής ότι οι Πυργετινοί, είτε αγράμματοι, είτε γραμματιζούμενοι χθες και σήμερα, ξέρουν και την παράδοση να περισώζουν αλλά και ποιο είναι το συμφέρον τους στην άσκηση των θρησκευτικών τους καθηκόντων και όχι μόνο. Γι’ αυτό και δεν θα πρέπει ν’ ανησυχεί περισσότερο απ’ αυτούς ούτε να τους προσβάλλει.
Κώστας Γιαννούλας φιλόλογος
