Από τη Μαρίνα Αποστολοπούλου
Τίτλος: «Δρ. Χαρδούβελης και Μίστερ Στουρναράς»!
Ή, όπως λέμε: «Δρ. Τζέκιλ και μίστερ Χάιντ»! Οι δύο όψεις του ίδιου νομίσματος ή τα δυο πρόσωπα της οικονομικής πολιτικής που ασκείται στην Ελλάδα. Ο νυν υπουργός Οικονομικών και ο προκάτοχός του και πλέον διοικητής της Τράπεζας της Ελλάδας που βρέθηκαν προχθές και οι δύο στη Βουλή με τις νέες ιδιότητές τους. Τώρα ποιος είναι ο... Τζέκιλ και ποιος ο... Χάιντ δεν θα μπούμε στον πειρασμό να το διευκρινίσουμε. Άλλωστε έτσι όπως είναι η κατάσταση, μάλλον αλλάζουν ρόλους, ανάλογα με την κατάσταση. Κατά τους αυτόπτες μάρτυρες υπήρχε λέει «αμηχανία» από πλευράς Στουρνάρα κατά την ακρόαση από τα μέλη της αρμόδιας Επιτροπής της Βουλής για τις νέες αρμοδιότητές του στη διοίκηση της τράπεζας. Ε, λογικό αλλιώς είχε συνηθίσει. Να του δίνουν λογαριασμό οι βουλευτές και όχι να τους δίνει.
Στο μεταξύ ο «διάδοχος» Στουρνάρα τα ’χει βρει σκούρα.
Δεν φθάνει που πρέπει να ικανοποιήσει έξι προαπαιτούμενα σε χρόνο ρεκόρ προκειμένου να πάρουμε τις δόσεις μας, βγήκε και άλλο φασούλι. Και όχι ένα. Ολόκληρος μπαξές με φασολάκια.
Η μία μετά την άλλη έρχονται οι αποφάσεις των ανώτατων δικαστηρίων οι οποίες δικαιώνουν διαφόρους επαγγελματικούς κλάδους που έχουν προσφύγει ζητώντας πίσω αυτά που τους έκοψαν από τους μισθούς τους. Μορφή επιδημίας ή και λαίλαπας έχει λάβει το φαινόμενο, το κόστος του οποίου υπολογίζεται ότι θα φθάσει στο 1 δισ., διότι δεν είναι που δικαιώνονται οι επαγγελματικοί κλάδοι ως προς την επαναφορά των μισθών στα προ περικοπών επίπεδα, είναι που πρέπει να λάβουν και αναδρομικά, όλα όσα τους κόπηκαν.
Το ερώτημα είναι απλό: πού θα βρεθούν τα λεφτά;
Διότι αυτά που περικόπηκαν προ πολλού «φαγώθηκαν» ή «τοποθετήθηκαν», για να καλύψουν διάφορες «μαύρες τρύπες» και «τρυπούλες» των διάτρητων οικονομικών της χώρας. Οπότε τώρα; Τώρα που ζητάνε οι ένστολοι, «τακτοποιούνται» οι δικαστικοί, («Γιάννης κερνάει Γιάννης πίνει» ισχύει στη δική τους περίπτωση) και πάει λέγοντας, πού θα ψάξει το κράτος να τα βρει για να τους τα δώσει; Και από «πού» θα τα βγάλει; Όπως επισημαίνουν οι γνωρίζοντας (αν και δεν χρειάζεται να είναι κανείς «ειδήμων» για να το καταλάβει), αυτό το ... εξτραδάκι, απειλεί να ανατρέψει την καλή πορεία του προϋπολογισμού, το οποίο τι σημαίνει πρακτικά; Νέα μέτρα. Τι άλλο;
Παίρνουμε από τους «μεν» και δίνουμε στους «δε». Απλό, σίγουρο και... δοκιμασμένο το σύστημα.
Βεβαίως αυτά συμβαίνουν όταν κανείς ισορροπεί επικινδύνως στα όρια της νομιμότητας.
Έρχεται το Ανώτατο Δικαστήριο και επανακαθορίζει τα όρια αυτά, ξεκαθαρίζοντας πού σταματάει η νομιμότητα και πού αρχίζει η αυθαιρεσία, στην καλύτερη περίπτωση. Και βεβαίως το «πρόβλημα» ξεκίνησε, από την απόφαση η οποία δικαίωσε τους ένστολους μετά τη σχετική προσφυγή τους, και η οποία δημιούργησε «δεδικασμένο» και για τις άλλες κατηγορίες ειδικών μισθολογίων που έχουν προσφύγει στη Δικαιοσύνη. Διότι, κάθε κατηγορία έχει τη δική της επιχειρηματολογία και τη δική της ιδιάζουσα κατάσταση και όλες μαζί έχουν να επικαλεστούν ως «προηγούμενο» την απόφαση που λήφθηκε υπέρ των ενστόλων. Υπό την έννοια αυτή, όλοι έχουν το δικαίωμα και μπορούν να προσφύγουν στα δικαστήρια για να προασπίσουν τα κεκτημένα τους, τα συμφέροντά τους και το επίπεδο της καθημερινής τους διαβίωσης.
«Όσοι πιστοί προσφύγετε»!
Τώρα λοιπόν έγινε ή θα γίνει «γαϊτανάκι» η υπόθεση.
Και όσο κάποιος κλάδος εργαζομένων θα προσφεύγει και θα δικαιώνεται, κάποιοι άλλοι κλάδοι «αδικαίωτοι»-που δεν δικαιούνται να προσφύγουν πρωτίστως για τις περικοπές και τις μειώσεις σε μισθούς και συντάξεις-θα καλούνται εμμέσως ή αμέσως να πληρώσουν τη νύφη. Αυτό πια, δεν χρειάζεται να είναι υπουργός Οικονομικών για να το καταλάβει κανείς.
Είναι απλά μαθηματικά, είναι συνεπαγωγή, είναι η κακή πείρα των τελευταίων ετών είναι μία... γκαντεμιά γενικώς. Είναι άστα να πάνε στον... αγύριστο.
Ο καθένας βεβαίως το βλέπει από τη δική του οπτική το πράγμα. Αυτός που δικαιώνεται είναι σε μία κατάσταση «χαίρεστε και αγαλλιάσθε» και ο άλλος που υποψιάζεται ότι θα πληρώσει τη δική του... αγαλλίαση, κατεβάζει μπακακάκια.
Όπως όλοι καταλαβαίνουμε κανείς δεν φταίει.
Κανείς δεν φταίει για την κατάσταση αυτή. Ούτε αυτοί που προσφεύγουν και ψάχνουν να βρουν το δίκιο τους, ούτε οι άλλοι που υποψιάζονται ότι θα πληρώσουν τη δικαίωση τους, ούτε βεβαίως και η Κυβέρνηση, διότι σου λέει «τόκανα για να σωθούμε». Άλλωστε στην Ελλάδα είμαστε, ποτέ δεν φταίει κανείς για τίποτα, αυτό είναι γνωστό.
Περιττό βεβαίως να πούμε ότι όλες αυτές οι... «δικαιώσεις», απασχολούν και την τρόικα, διότι τη «βασανίζει» το ίδιο ερώτημα: «πού θα τα βρουν για να τα δώσουν;»
Σαν να είχε δίκιο ο Σόιμπλε που έλεγε ότι θα χρειαστούμε ένα ακόμη «πακετάκι»; Βέβαια ο Στουρνάρας είχε πει «όχι, δεν θα πάρουμε». Αλλά, τότε, ήταν υπουργός Οικονομικών. Τώρα δεν είναι. Είναι ο... άλλος. Είπαμε: δρ. Τζέκιλ και μίστερ Χάιντ... Συνεπώς δεν... πιάνεται!
