Γράφει ο Α. Γιουρμετάκης
ΑΝ στο ξεκίνημα της μεταπολίτευσης χρειάστηκαν επτά χρόνια για να φτάσει από το 13,60% στο 48% το ΠΑΣΟΚ (με ενδιάμεσο σταθμό το 25,3% στις εκλογές του 1977), στο ξεκίνημα της νέας μεταπολίτευσης, ο ΣΥΡΙΖΑ θα έχει καταφέρει να γίνει κυβέρνηση πιθανότατα σε λιγότερο από μια επταετία: ξεκίνησε με 4,13% το 2009 κι η απογείωσή του στην επόμενη πενταετία υπήρξε «εκκωφαντική»: 16,78% τον Μάιο και 26,89% τον Ιούνιο του 2012. Μπορεί προχθές να μην κατόρθωσε όχι να υπερβεί, αλλά ούτε καν να ισοφαρίσει την επίδοση του 2012 (το 26,49% υπολείπεται κατά 0,4% του ποσοστού του στις βουλευτικές εκλογές του Ιουνίου) πλην όμως, αναδεικνύεται και τυπικά πρωταγωνιστής των εξελίξεων, βοηθούσης και της συνεχιζόμενης συρρίκνωσης των δυνάμεων των άλλοτε κυρίαρχων του πολιτικού παιγνιδιού: της Ν.Δ. και του ΠΑΣΟΚ που από το 77% που συνολικά είχαν καταγράψει το 2009, βρέθηκαν χθες στο 31,18%!
Ο ΝΕΟΣ πολιτικός χάρτης συνεπώς, ήδη διαμορφώνεται: με τον ΣΥΡΙΖΑ να καταλαμβάνει το μεγαλύτερο τμήμα του και νέες δυνάμεις («Χρυσή Αυγή», «Ποτάμι») να υποδέχονται όσους αρνούνται να συμβιβαστούν με την ιδέα της παροχής ψήφου στους άλλοτε κραταιούς μονομάχους που αργοπεθαίνουν... Μα, θα πει κάποιος: «πώς προεξοφλείς ότι ένα ποσοστό της τάξεως του 26 – 27% (που μάλιστα, δεν αυξάνεται την τελευταία διετία) καθιστά κυρίαρχο τον ΣΥΡΙΖΑ;». Η απάντηση είναι απλή: η κυριαρχία του, ακόμη κι αν οφείλεται στη φθίνουσα πορεία των δύο μεγάλων κομμάτων (που αναγκάζονται να προσθέτουν τα ποσοστά τους για να τον υπερκεράσουν!) και η διευρυμένη «τοποθέτησή» του στον χάρτη της τοπικής αυτοδιοίκησης, δημιουργούν τέτοια δυναμική υπέρ του, που, εκτός απροόπτου, θα καταγραφεί στις επόμενες εκλογές... Ήδη, δύο περιφέρειες (με τη μεγαλύτερη της χώρας, στα χέρια της Ρένας Δούρου) και πολλοί μεγάλοι δήμοι καθίστανται πεδία άσκησης εξουσίας για τα στελέχη του και φθείρουν την ιδέα του «μπαμπούλα» που φιλοτεχνεί εδώ και μια διετία η «Νέα Δημοκρατία» για να εμποδίσει τη διεύρυνση της επιρροής του... Στον Δήμο της Λάρισας π.χ. η ψήφος των νεοδημοκρατών προς τον κ. Καλογιάννη (ακόμη κι αν οφείλεται σε ξεκαθάρισμα εσωκομματικών λογαριασμών) πείθει ότι ο «μπαμπούλας» του ΣΥΡΙΖΑ είναι ένας μύθος που υπό περιστάσεις ξεπερνιέται. Επιπλέον, η συνεργασία του κ. Καλογιάννη στον Δήμο με τις προερχόμενες από το ΠΑΣΟΚ, τους Οικολόγους, αλλά και τη Ν.Δ. δυνάμεις δημιουργούν την απαραίτητη ώσμωση στην κοινωνία για να διαμορφώσει τις προϋποθέσεις δημιουργίας μεγαλύτερου «ρεύματος» σε πολιτικό επίπεδο...
Ο ΝΕΟΣ δήμαρχος Λάρισας, η νέα περιφερειάρχης Αττικής, ο περιφερειάρχης Ιονίων Νήσων, οι νέοι δήμαρχοι Κοζάνης, Κέρκυρας, Τυρνάβου, Καισαριανής κ.λ.π. που προέρχονται από τον ΣΥΡΙΖΑ θα δώσουν το επόμενο χρονικό διάστημα δείγματα γραφής ως προς την άσκηση εξουσίας και θα εξοικειώσουν σταδιακά τον πολίτη με την ιδέα μιας αριστεράς διακυβέρνησης σε τοπικό και περιφερειακό επίπεδο που θα είναι «πιλότος» για τη μελλοντική άσκηση εξουσίας σε εθνικό επίπεδο... Και καθώς, το αποτέλεσμα των ευρωεκλογών στέλνει στον ΣΥΡΙΖΑ και το μήνυμα της ανάγκης μιας «περαιτέρω ωρίμανσης» για να αυξήσει τα ποσοστά του, η επαφή με την εξουσία σε διάφορα γεωγραφικά διαμερίσματα της χώρας, θα έχει χαρακτήρα προσαρμογής του στις απαιτήσεις ενός κόμματος εξουσίας... Αντιστρέφοντας αυτό που είπε ο Μάρξ («αυτό που έχει σημασία δεν είναι να ερμηνεύσουμε τον κόσμο, αλλά να τον αλλάξουμε») οι εκπρόσωποι του ΣΥΡΙΖΑ θα έχουν τη δυνατότητα το διάστημα ως τις ερχόμενες εκλογές, να μην αλλάξουν πολύ τον κόσμο, μέχρι να τον ερμηνεύσουν...
ΑΚΟΜΗ περισσότερο πάντως, από τη δυναμική της νίκης που δίνει στον ΣΥΡΙΖΑ το αποτέλεσμα των αυτοδιοικητικών εκλογών (που έβαψε ροζ μεγάλο μέρος του πολιτικού χάρτη της χώρας) καταλυτικό για τις μελλοντικές εξελίξεις, φαίνεται να είναι το γεγονός ότι τα δύο μεγάλα κόμματα για πρώτη φορά από το 1974 χάνουν εκτός από μεγάλο τμήμα της δύναμης τους και τους τρεις μεγαλύτερους δήμους της χώρας! Η Αθήνα, ο Πειραιάς και η Θεσσαλονίκη στέλνουν το μήνυμα ότι η μόνη δύναμη που μπορεί να αντιπαλέψει τους υποψηφίους του ΣΥΡΙΖΑ είναι η κοινωνία των πολιτών, όταν εκπροσωπείται από άτομα που δεν βαρύνονται από τη σχέση τους με τα κόμματα που άσκησαν εξουσία... Καμίνης, Μπουτάρης, Μώραλης, αλλά και Καρυπίδης (στην Κοζάνη), Μπέος (στον Βόλο) πείθουν ότι το αντίπαλο δέος στους εκπροσώπους του ΣΥΡΙΖΑ είναι η (υπόλοιπη) κοινωνία των πολιτών, είτε διά του πράου Καμίνη, είτε διά του «αγλαού» Μπέου εκφράζεται... Ιδίως η περίπτωση του τελευταίου, αποδεικνύει ότι στην παρούσα φάση, ακόμη και η αλητεία μπορεί να τύχει μεγαλύτερης αποδοχής από την πολιτική προϋπηρεσία σ’ ένα από τα δυο μεγάλα κόμματα!...
Η ΠΟΛΙΤΙΚΗ μας ζωή βέβαια, βρίσκεται σε φάση μετάβασης... Μέχρι λοιπόν, να διαμορφωθεί το νέο που θα κληθεί να αντιπαρατεθεί με τον ΣΥΡΙΖΑ θα περάσουμε από διάφορες φάσεις... Σε καμία περίπτωση ωστόσο, δεν προβλέπεται ανάσταση νεκρών... Ακόμη κι αν το 8,04% της Ελιάς τείνει να παραπέμψει στην Ανάσταση του Λαζάρου...
