Τις τελευταίες δεκαετίες στην Ευρώπη είδαμε μια μεγάλη Ένωση να εξαφανίζεται και μια εντελώς διαφορετική να έχει πάρει τη θέση της. Έτσι ενώ η κατάρρευση της Σοβιετικής Ένωσης πανηγυρίστηκε από τη δύση ως το Τέλος της Ιστορίας, η θεμελίωση της Ευρωπαϊκής Ένωσης πανηγυρίστηκε ως το ξεκίνημα μιας περιόδου ανάπτυξης και ευημερίας για τους λαούς των κρατών μελών της.
Σήμερα όμως, εκείνο που χαρακτηρίζει αυτή την Ευρώπη είναι η ανεύθυνη γραφειοκρατία των Βρυξελών, που αποφασίζει και διατάσσει πίσω από καλά κλειδωμένες πόρτες, πώς να διασώζει ιδιωτικές τράπεζες σε βάρος των δαπανών για καλύτερη παιδεία και κοινωνικές παροχές και όλα αυτά σε συνεργασία με μια ανώτερη κάστα προνομιακών συνομιλητών των ευρωπαϊκών κυβερνήσεων που κανένας δεν τολμά να αποκαλέσει ολιγάρχες αλλά κυβερνήσεις και πληρωμένα καλά ΜΜΕ να τους βαφτίζουν «επενδυτές».
Κι έτσι σήμερα στα 2014, η Δύση, που κάποτε καμάρωνε για το Τέλος της Ιστορίας, δεν μπορεί να δώσει μια οριστική λύση στα θέματα της ανεργίας και της φτώχειας.
Στα καθ’ υμάς τώρα, μη έχοντας πειστικές απαντήσεις, γιατί η χώρα μετά το αποκαλούμενο «μεταρρυθμιστικό» πρόγραμμα των μνημονίων θυμίζει ολοένα και περισσότερο φτωχοποιημένη μετασοβιετική δημοκρατία παρά χώρα μέλος της Ε.Ε.; γιατί στην ανεργία των 1.500.000 συμπολιτών μας, κύρια νέων, οι κυβερνόντες μιλάνε για ανάπτυξη, ευταξία και έντιμη πείνα, κ,ά. πάμε για τις ευρωεκλογές … Σ’ αυτό το περιβάλλον καλούμαστε να ψηφίσουμε και μπορεί η Δημοκρατία να ξεκινά με μια ψήφο αλλά φίλοι μου δεν τελειώνει με αυτήν. Η ιστορία συνεχίζεται …
Επειδή, λοιπόν, όλοι μας εκείνο που θέλουμε είναι μια καλή και σταθερή ζωή, με σταθερή και καλά αμειβόμενη δουλειά, με καλό εκπαιδευτικό σύστημα και καλές κοινωνικές παροχές αλλά και επειδή όλοι μας ψηφίζουμε όχι για το τώρα αλλά και για το μέλλον, κυρίως των παιδιών μας, δεν θα σας προτείνω τι να ψηφίσετε, αλλά θα καταθέσω στοιχεία που έγραψε ο Νίκος Μπογιόπουλος στον «Ενικό» πριν λίγες μέρες όχι για όλα τα παραπάνω, αλλά μόνο για τα παιδιά της Ελλάδας. Διαβάστε και αποφασίστε τώρα για το μέλλον τους :
«Δεδομένου ότι τα στοιχεία που ακολουθούν αφορούν σε ό,τι πολυτιμότερο έχουμε – στα παιδιά μας – η γεύση είναι τόσο πικρή, είναι τόσο οδυνηρή που μόνο κάποιος εντελώς «χαλασμένος» θα αρνιόταν ότι η καταγραφή τους συνιστά το προφανές : Την πιο χαρακτηριστική απεικόνιση της «σταθερότητας» για την οποία μας μιλούν και με την απώλεια της οποίας μας… απειλούν! Ιδού:
O αριθμός των παιδιών που βρίσκονταν σε κίνδυνο φτώχειας στην Ελλάδα για το έτος 2012, ανήλθε στις 686.000 παιδιά! Ναι! Σχεδόν 700.000 παιδιά βιώνουν από πρώτο χέρι τη «σταθερότητα» στην Ελλάδα… Στα συμπεράσματα της έκθεσης, ανάμεσα στα άλλα, αναφέρονται και τα εξής :
1. Στην Ελλάδα τα παιδιά που βρίσκονται σε κίνδυνο φτώχειας ή κοινωνικού αποκλεισμού ανέρχονταν σε 686.000 ή στο 35,4% το 2012, από 30,4% το 2011, τα πιο ευάλωτα είναι τα μονογονεϊκά (74,7%) και τα τρίτεκνα/πολύτεκνα (43,7%) νοικοκυριά.
2. Στα νοικοκυριά με εξαρτώμενα παιδιά κάτω των 14 ετών ο κίνδυνος φτώχειας έφθασε το 28,1% το 2012 από 23,2% το 2011. Δύο στα τρία μονογονεϊκά νοικοκυριά (ποσοστό 66%) απειλείται από τη φτώχεια, σημειώνοντας αύξηση κατά 22,8 μονάδες από το 2011.
3. Τα πιο φτωχά παιδιά που ζουν σε νοικοκυριά σε κίνδυνο φτώχειας ανέρχονταν το 2012 σε 276.000 ή 14,2% σημειώνοντας αύξηση 47,6% σε σχέση με το 2011.
4. Τα παιδιά αυτά ζουν σε νοικοκυριά που το μηνιαίο εισόδημα για μια τετραμελή οικογένεια με δυο παιδιά κάτω των 14 ετών κυμαινόταν (για το 2012) κάτω από τα 670 ευρώ.
5. Τα παιδιά που ζουν σε νοικοκυριά που κανένας ενήλικας δεν εργάζεται, ανέρχονταν σε 292.000 ή 13,2% το 2012, έχοντας αυξηθεί κατά 204.000 από το 2008.
6. Τα φτωχά παιδιά που ζουν σε νοικοκυριά που επιβαρύνονται από το κόστος στέγασης, δηλαδή οι συγκεκριμένες δαπάνες υπερβαίνουν το 40% του εισοδήματός τους, ανέρχονται στο 92,2% (2012).
Αυτή είναι η «σταθερότητα» του κ. Βενιζέλου. Του κ. Σαμαρά. Του ΔΝΤ. Του «αναγκαίου (κατά το «Ποτάμι») Μνημονίου». Αυτή είναι η «σταθερότητα» της ΕΕ και όλης της «ευρωπαρέας», όλων των αποχρώσεων… Ο δε εκπρόσωπος του ΔΝΤ προέβη σε δήλωση προς τους ιθαγενείς (συγγνώμη: τους πολίτες) της εθνικά και πολιτικά ανεξάρτητης Ελλάδας, με την οποία τους επέστησε την προσοχή να ψηφίσουν «σωστά» στις επερχόμενες εκλογές, ώστε να μην διασαλευτεί η… «σταθερότητα». … Τι πιο αναγκαίο, λοιπόν, ο ψηφοφόρος να αμφισβητήσει την «σταθερότητά τους»; Πόσο πολύτιμη εγγραφή για το σήμερα και το αύριο μια ψήφος που αντιπολιτεύεται αυτή την «σταθερότητα», με τρόπο τόσο ισχυρό και τόσο ξεκάθαρο, που κανείς δεν θα μπορεί να θολώσει το λαϊκό μήνυμα υπέρ της αποσταθεροποίησης – ναι, της αποσταθεροποίησης - της «σταθερότητάς τους».
Και τι είναι πιο ευγενές και σταθερό; Ψήφος υπέρ των παιδιών μας ή ψήφος κυβερνητικής αναπαραγωγής μιας «σταθερότητας» που μετατρέπει το λαό και τα παιδιά του σε «ευρήματα» των στατιστικών της εξαθλίωσης;»
Καλό θα ήταν να μη σας διαφεύγει ούτε λεπτό ότι οι εκλογές είναι η μοναδική περίοδος που ο λαός έχει πραγματικά - σε κάποιο βαθμό μόνο, αλλά την έχει - τη δύναμη να κάνει αλλαγές. Τη δύναμη να αλλάξει, όσο γίνεται, καταστάσεις αφόρητες. Τη δύναμη να δημιουργήσει κάτι καινούργιο, κάτι καλύτερο για τον ίδιο, τα παιδιά του και τα εγγόνια του.
* Σε ότι αφορά το μέγα θέμα με τη «Νέα Ελλάδα» ποιος την είδε, ποιος την άκουσε και ποιος την είπε πρώτος να θυμίσω ότι :
1. «Νέα Ελλάδα» είναι παλιό σύνθημα της Αριστεράς.
2. «Νέα Ελλάδα» ονομάζονταν η πρώτη αντιδικτατορική εφημερίδα της Αριστεράς, η οποία εκδόθηκε από το Πατριωτικό Αντιδικτατορικό Μέτωπο τον Μάιο του 1967.
3. Είναι γνωστό, επίσης ότι και το όνομα «Νέα Δημοκρατία» το διάλεξε ο Κωνσταντίνος Καραμανλής το 1974, κλέβοντας το κεντρικό σύνθημα του ΚΚΕ, το οποίο στο 9ο Συνέδριό του, που συγκλήθηκε κατά τη διάρκεια της χούντας (Δεκέμβρης 1973), είχε ονομάσει «Νέα Δημοκρατία» το στάδιο της απελευθέρωσης της χώρας από τον δικτατορικό ζυγό.
Αυτά για την ιστορία... Και μην ξεχνάτε ότι μετά την απομάκρυνση εκ της κάλπης ουδέν λάθος αναγνωρίζεται.
Δημήτρης Ζ. Γουγουλιάς
