Του Κώστα Χατζή
Φαίνεται ότι επηρεάζει πολλούς, όλο και πιο πολλούς, ευτυχώς. Είναι εκείνη η προεκλογική αίσθηση ευφορίας, που δημιουργείται όταν αντικρίζουμε μιαν... αντίφαση. Δική μας αντίφαση! Μοιάζει με βιολογικό χαρακτηριστικό μας, αφού κρατάει χρόνια, και μάλλον μας ψιλοαρέσει. Αλλιώς θα την είχαμε ξεπεράσει. Η αντίφαση, λοιπόν, με πολύ απλά λόγια είναι η παρακάτω.
Στις αυτοδιοικητικές εκλογές που περιμένουμε, τα κόμματα, όπως συνήθως, χρίζουν τους υποψήφιους άρχοντες με αποφάσεις από «τα Κεντρικά». Και ανακοινώνουν τη στήριξή τους σε συνδυασμούς, πάλι από «τα Κεντρικά». Αυτό γίνεται είτε φανερά και απροκάλυπτα, είτε παρασκηνιακά και έμμεσα. Οι επιλεγμένοι ‘τυχεροί’, πρόσωπα ή συνδυασμοί, διακηρύσσουν την ανεξαρτησία τους από τα κόμματα και δηλώνουν ανεξάρτητοι, ακηδεμόνευτοι, διακομματικοί, υπερκομματικοί κλπ. Και, μετά από αυτήν τη διακήρυξη, όχι μόνο δεν αρνούνται αλλά επιζητούν ποικιλότροπα την όποια κομματική υποστήριξη. Έτσι, ο ‘αυτοδιοικούμενος’ πολίτης μένει με το ερώτημα, που εκφράζει την αντίφαση: Γιατί να μην ορίσω εγώ τον υποψήφιο αφού... είμαι αυτοδιοικούμενος; Και, γιατί να ψηφίσω αυτόν που υποδεικνύει το κόμμα και όχι όποιον κρίνω ικανότερο; Γιατί, αντί για αυτοδιοίκηση μου προτείνουν ‘Κεντρική Ετεροδιοίκηση’; Γιατί βάζουν το «αυτό», αυτή τη βαριά λέξη, ως πρώτο συνθετικό και περιπαίζουν τη λέξη αυτό-διοίκηση;
Τα ερωτήματα αυτά μόνο αφελή δεν είναι. Και απασχολούν πολλούς. Αυτούς που φαίνεται να αδιαφορούν (μόνο φαίνεται, ενώ αυτό δεν ισχύει) για αυτές τις προεκλογικές διαδικασίες. Αφού η αδιέξοδη αντίφαση είναι η απάντησή μας στον ‘πυρήνα’ του προβλήματος της δημοκρατικής διοίκησης της ‘πόλης’. Όπως τουλάχιστον το έλυσαν και μας το άφησαν οι ένδοξοι αρχαίοι ημών κλπ Και, μια που το έφερε η κουβέντα στις διαδικασίες, ας μην λησμονήσουμε την προτροπή που συνήθιζε ο αλησμόνητος Άκης: «Να υλοποιήσουμε τις δημοκρατικές διαδικασίες συντεταγμένα, πάντα συντεταγμένα!». Οι διαδικασίες αυτές, όμως, ενεργοποιούν ένα σύνδρομο, ένα προεκλογικό σύνδρομο: το σκώμμα, ως άμυνα στην προφανή ανοήτευση. Αν και μας λείπει, εδώ και καιρό, η καλή, η ποιοτική σάτιρα, οι γελοιογράφοι δουλεύουν ακούραστα, με έμπνευση. Και η ανεκδοτολογία, το παλιό παραδοσιακό μασλάτι, καρπίζει.
Το ανέκδοτο είναι παλιό, κι αυτό δεν είναι τυχαίο, το θυμίζω όμως γιατί είναι σχετικό με το θέμα, το θέλουν οι μέρες. Από μια μεγάλη και δραστήρια εταιρία, λοιπόν, δημοσιεύθηκε προκήρυξη για να προσληφθεί νέα γραμματέας με προσόντα πολλά. Πτυχίο στην οργάνωση-διοίκηση επιχειρήσεων, γλωσσομάθεια, ειδίκευση στη μηχανοργάνωση και πιστοποίηση προϋπηρεσίας. Παρουσιάστηκαν πολλές ενδιαφερόμενες, όπως ήταν φυσικό, ελέγχθηκαν τα τυπικά τους προσόντα και ξεχώρισαν τέσσερις. Η μια για τη γλωσσομάθειά της, υστερούσε όμως σε χειρισμό κομπιούτερ. Η δεύτερη ήταν σαΐνι στη μηχανοργάνωση, ήξερε όμως καλά μόνο μια ξένη γλώσσα. Η τρίτη είχε εμπειρία γραμματέως, από τα άλλα όμως λίγο απ’ όλα. Και η τέταρτη, καλή στα άλλα, δεν είχε ιδέα από διοίκηση, κι ας είχε-μπορούμε να προσθέσουμε-και μια ‘σύσταση’ από κομματικό παράγοντα. Δεν χρειάζεται να είναι κανείς ιδιαίτερα υποψιασμένος για να μαντέψει την τελική επιλογή: διάλεξαν αυτήν που είχε τις ωραιότερες γάμπες...
Η φαιδρότητα απελευθερώνει το προεκλογικό σύνδρομο και προκαλεί προσεγγίσεις ομοιοπαθών. Άντε, καλά, να συμφωνήσουμε για τις γάμπες, αλλά μήπως πρέπει να ρωτήσουμε, έχει σημασία αυτό, αν ο τερματοφύλακας της ομαδάρας μας πρόσκειται στο ΚΚΕ; Και πόσο... κείται; Ή, μήπως, έχει καμιά οπορτουνιστική ή αριστερίστικη... απόκλιση; Όταν μπαίνουμε σε αεροπλάνο, καλό δεν θα είναι να μας ενημερώσει η συνοδός αν ο πιλότος είναι πασοκτζής, ειδικά αυτές τις δύσκολες ώρες του, με τα τόσα προβλήματά του; Μήπως, πριν φτάσουμε στην κάλπη, πρέπει να μάθουμε έγκυρα αν υπάρχει πραγματικά αντιμνημονιακός δημοκρατικός τρόπος επεξεργασίας των σκουπιδιών όπως ισχυρίζονται οι του ΣΥΡΙΖΑ; Και, αν μπαίνοντας στο χειρουργείο πληροφορηθούμε ότι ο χειρουργός είναι στέλεχος της Νου-Δου, μήπως πρέπει να την ‘κάνουμε’ αμέσως; Αν έχει καμιά επικίνδυνη επιρροή ...μερκελισμού; Αστείο είναι; Ελάτε τώρα και πείτε μου, με την ίδια συλλογιστική, γιατί είναι καλύτερος ο δήμαρχος που προτείνεται από κόμμα; Να αγνοηθούν όλα τα άλλα του;
Ένα σύμπτωμα του προεκλογικού συνδρόμου, το οποίο σίγουρα θα έχουν προσέξει οι ομοιοπαθείς, είναι ότι, μόλις αρχίσει η προεκλογική περίοδος, αρχίζει αμέσως να περισσεύει και η... σοφία. Η σοφία του λαού. Εξυμνείται από τους επαγγελματίες κόλακες η αναμενόμενη «σοφή ψήφος του λαού». Μετά την πρώτη Κυριακή και στη βδομάδα, μέχρι τη δεύτερη, ο ύμνος γίνεται αίνος. Από κάλπη σε κάλπη ο έπαινος ενισχύεται. Μετά την απομάκρυνση, όμως, από το ταμείο-συγγνώμη, από την κάλπη ήθελα να γράψω-οποιαδήποτε κολακεία περισσεύει...
Η λεγόμενη αυτοδιοίκηση, με τις τόσες εξαρτήσεις και επιρροές, ούτε ατόφια τοπική είναι, ούτε ακηδεμόνευτη. Αν αυτός ο συλλογισμός έχει κάποια δόση αλήθειας, γιατί δεν προτείνεται, έστω ως πρόταση, μια μελετημένη και αξιόπιστη εναλλαγή, ή τροποποίηση, στον τρόπο εκλογής των τοπικών αρχών, ώστε να γίνει υγιέστερη η αντιπροσώπευση;
Θερμή παράκληση: Αν τη συναντήσετε, παρακαλώ κοπιάστε και πείτε την και σ’ εμένα. Μπας και βρεθεί το αντίδοτο στο χρόνιο προεκλογικό σύνδρομο...
