Από τη Μαρίνα Αποστολοπούλου
...Η μικρή Μαρία κάθεται και κλαίει...
...Όχι γιατί δεν την παίζουνε οι φιλενάδες της, αλλά γιατί στην πλάτη της, από τότε που δημοσιοποιήθηκε η ιστορία της, παίζονται άγαρμπα παιχνίδια δημοσιότητας.
Φυσικά ένα παιδάκι είναι, δεν καταλαβαίνει, τι γίνεται γι’ αυτό χωρίς αυτό, ούτε και πώς μέχρι τώρα διάβηκε τη ζωή του.
Ωστόσο, θα μεγαλώσει και θα είναι σε θέση και να αντιληφθεί τι συνέβη, στο ποσοστό που οι μαρτυρίες που θα μπορεί να αντλήσει σε «πρώτο πρόσωπο», αλλά και η ιστορία της, έτσι όπως καταγράφεται δια των μέσων, θα την καθοδηγήσουν να βρει τα χνάρια, του αποτυπώματος που άφησε στα πρώτα χρόνια της ζωής της.
Χθες αποφασιζόταν από το αρμόδιο δικαστήριο η τύχη του παιδιού όσον αφορά στην κηδεμονία του.
Θα μείνει στην Ελλάδα, όπου κατά τύχην εντοπίστηκε; Θα πάει στην Βουλγαρία, όπου αποδείχθηκε ότι εν τέλει βρίσκονται οι βιολογικοί της γονείς; Έτσι κι αλλιώς και οι μεν και οι δε αποδείχθηκαν πανηγυρικά ακατάλληλοι και το «γονείς», χρειάζεται πολλά εισαγωγικά προκειμένου να χρησιμοποιηθεί ως χαρακτηρισμός και προσδιορισμός.
Και ας πούμε ότι σε ένα- ενάμιση μήνα από τώρα, βγαίνει μία απόφαση που ορίζει ότι το παιδί μένει στην Ελλάδα ή πάει στην Βουλγαρία. Για το ίδιο το παιδί, στην πραγματικότητα τι αλλάζει;
Στην πραγματικότητα τίποτα. Το μέλλον του παιδιού είναι άδηλον. Θα καταλήξει σε κάποιο ίδρυμα; Θα καταλήξει υιοθετημένο από κάποια οικογένεια; Και αν «ναι», σε πόσο καιρό και πόσο «τυχερό» θα είναι στην περίπτωση μία τέτοιας υιοθεσίας;
Τα ερωτήματα αυτά στην ουσία, ποιόν απασχολούν; Σε 5 χρόνια από τώρα-και πολλά λέμε-ποιος θα θυμάται την «μικρή Μαρία;».
Ποιος, θα νοιάζεται για το «πού» βρίσκεται; Για το «πώς» περνάει;
Για τη ζωή και το μέλλον της; Ποιος από όλους αυτούς των εγχωρίων ΜΜΕ που «κανιβάλισαν» την μικρή της ύπαρξη χάριν της τηλεθέασης βεβαίως, ή της ακροαματικότητας ή όπως θέλετε πέστε το;
Η ιστορία της μικρής Μαρίας είναι «διδακτική» σε πολλά επίπεδα.
Αρκεί βεβαίως να θέλει κανείς να διδαχθεί από αυτήν, πράγματα εξόχως αμφίβολα για τους περισσοτέρους.
Από την μία κατέδειξε με τον πλέον ανάγλυφο τρόπο την παθογένεια-και να ήταν η μόνη-της διοίκησης και των υποτιθέμενων προνοιακών δομών της χώρας (αν υποθέσουμε ότι έχουν απομείνει τέτοιες), θέμα που κατ’ ουσίαν ήδη «ξεχάστηκε» μετά την «φούρια» των πρώτων ημερών και τις σχετικές βαρύγδουπες δηλώσεις που συνόδευσαν την...ιστορική διαπίστωση. Λες και δεν ξέραμε τι συμβαίνει η μάλλον δεν ξέρανε, αυτοί που θα έπρεπε να γνωρίζουν. Απλώς αδιαφορούσαν και αδιαφορούν.
Και από την άλλη, το ίδιο το παιδί, πέριξ του οποίου, τόσο ντόρος έγινε-γιατί για «ντόρο» πρόκειται, να μην έχουμε αυταπάτες-υπερεκτέθηκε από τα ΜΜΕ σε βαθμό... κακουργήματος και «κακοποιήθηκε», ηθικά εν αγνοία του βεβαίως και χωρίς να υπάρχει κανείς, καθ’ ύλην αρμόδιος να παρέμβει για να το προστατέψει.
Ενώ ταυτόχρονα, στοχοποιήθηκε με ρατσιστική λογική-την οποία κατά τα λοιπά μετά βδελυγμίας καταδικάζει η καθεστηκία τάξη, τουλάχιστον στην θεωρία-μία κατηγορία συνανθρώπων: οι ΡΟΜΑ. Είναι γεγονός βεβαίως ότι οι τελευταίοι έχουν δώσει και δίνουν καθημερινώς ποικίλες αφορμές ώστε να έχουν «στοχοποιηθεί» αλλά, από την άλλη, η άνευ όρων και ορίων γενίκευση είναι άδικη και προκατειλημμένη και γιαυτό «ρατσιστική».
Κάποτε επενέβη και ο Συνήγορος του Πολίτη.
Αφού έγινε ό,τι έγινε, όταν το θέμα σταμάτησε να είναι στο «πικ» του από πλευράς επικαιρότητας και αφού τα γεγονότα ήταν ήδη τετελεσμένα. Με καταγγελία προς το Εθνικό Ραδιοτηλεοπτικό Συμβούλιο και την ΕΣΗΑ ο Συνήγορος του Πολίτη, ζητούσε την λήψη συγκεκριμένων μέτρων και οδηγιών.
...Και μετά... ξύπνησε. Όχι, ότι η παρέμβαση δεν ήταν απαραίτητη. Και βεβαίως ήταν και έπρεπε να έχει γίνει νωρίτερα. Κατά πόσον όμως αυτά που «πρότεινε» η Ανεξάρτητη Αρχή θα γίνουν και πράξη, είναι μία άλλη θλιβερή ιστορία είτε αφορά την συγκεκριμένη περίπτωση είτε άλλες.
Και, κάπως έτσι η μικρή Μαρία κάθεται και κλαίει
...Γιατί ένας ολόκληρος κόσμος δεν την παίζει.
Απλώς, παίζει μαζί της.
