Γράφει ο Α. Γιουρμετάκης
ΩΣ «δημοσκοπήσεις-σοκ» υποδέχθηκε ο Τύπος χθες, τις μετρήσεις της κοινής γνώμης που δείχνουν το «Ποτάμι» του Σταύρου Θεοδωράκη τρίτη δύναμη, μόλις ένα δεκαήμερο αφότου δημοσιοποιήθηκε η πολιτική του πρωτοβουλία. «Σοκ» γιατί; Γιατί, καταγράφει ποσοστό 13% στη μια δημοσκόπηση και 7% στη δεύτερη. Πού είναι το περίεργο; Προφανώς στο ότι πριν ακόμη μάθουμε τι πρεσβεύει το «ποτάμι» το αγκαλιάζουμε με πρωτόγνωρη θέρμη οι ψηφοφόροι... «Καλό θα ήταν οι ευρωεκλογές να διεξαχθούν λίγο νωρίτερα, γιατί, όπως το πάνε οι δημοσκοπήσεις, ο Σταύρος Θεοδωράκης μέχρι τον Μάιο θα έχει ξεπεράσει το 100%» σχολίασε σκωπτικά στο blog του ο «Πιτσιρίκος»...
ΑΦΥΣΙΚΟ μεν ένα κόμμα (πριν ακόμα λάβει «σάρκα και οστά») να καταγράφει τέτοια δυναμική, απολύτως κατανοητό όμως, στην πολιτική συγκυρία που ζούμε... Η ρευστότητα στο πολιτικό σκηνικό μεγαλώνει καθώς ο βαθμός δυσαρέσκειας από την κυβέρνηση και την αντιπολίτευση βρίσκεται στο pick (σχεδόν στο 90%, σύμφωνα με τη χθεσινή δημοσκόπηση της Public Issue!), ενώ η απροθυμία των ψηφοφόρων να προσδιορίσουν την κατεύθυνση της ψήφου τους (41% στη μια δημοσκόπηση, 21% στη δεύτερη) καθιστά το τοπίο ακόμη πιο θολό: «Πρώτο κόμμα η αδιευκρίνιστη ψήφος» ήταν χθες ο κύριος τίτλος της «Εφημερίδας των Συντακτών» που πρόσκειται στον ΣΥΡΙΖΑ. Τι σημαίνει αυτό: ότι ένα μεγάλο τμήμα του εκλογικού σώματος (ασυνήθιστα μεγάλο αυτή τη φορά, αν ληφθεί υπ’ όψιν ότι το σύνηθες ποσοστό της «αδιευκρίνιστης ψήφου» στις τελευταίες δημοσκοπήσεις πριν από τις εκλογές του 2012 κυμαινόταν στα όρια του 15-17%) παραμένει αποστασιοποιημένο από το πολιτικό γίγνεσθαι, καθώς είναι απολύτως δυσαρεστημένο από τους παράγοντες που το διαμορφώνουν...
ΜΕΣΑ σ’ αυτό το σκηνικό, η «έκπληξη» της καλής δημοσκοπικής επίδοσης του νέου κόμματος είναι απολύτως φυσιολογική. Όπως έγραψε στην «Καθημερινή» ο Δημ. Τσιόδρας το «κενό» ήταν προφανές, και κάποιος έπρεπε να το καλύψει: Σύμφωνα με έναν από τους νόμους του Brown για την ηγεσία «ο καλύτερος τρόπος να πετύχεις στην πολιτική, είναι να βρεις ένα πλήθος που πηγαίνει κάπου και να μπεις μπροστά του». Ο Σταύρος Θεοδωράκης αυτό ακριβώς έκανε: Μπήκε μπροστά από ένα πλήθος πολιτών που φεύγει μακριά από τα κόμματα, που επιλέγει τον «κανένα» καταλληλότερο για πρωθυπουργό, που κάνει ζάπινγκ μόλις ακούει τις αφόρητες κοινοτοπίες των πολιτικών και θεωρεί τους παραδοσιακούς ηγέτες ντεμοντέ. Η κίνηση του φαίνεται πως αποδίδει: τρίτο κόμμα στις δημοσκοπήσεις με το καλημέρα!
ΒΕΒΑΙΑ ακόμη είναι νωρίς, αλλά για τα παραδοσιακά κόμματα φοβούμαι ότι το «ποτάμι δεν γυρίζει πίσω»... Πρώτον, γιατί αυτό για το οποίο εγκαλείται ο Στ. Θεοδωράκης (το «σνομπ στυλάκι») είναι το συγκριτικό του πλεονέκτημα σ’ ένα σημαντικό τμήμα της ελληνικής κοινωνίας που σιχάθηκε τόσο τους σοβαροφανείς «τενεκέδες» με τα κοστούμια, όσο και τους εναλλακτικούς διαδόχους τους με τις ιδέες του δέκατου ενάτου αιώνα... Και δεύτερον, γιατί ο Στ. Θεοδωράκης αντιπαραθέτει στον «μεσσιανισμό» των παλιών και νέων σωτήρων, την εκδοχή ενός πολιτικού που δεν είναι τίποτα διαφορετικό από εμάς τους υπολοίπους: ομολογεί με τον πλέον φυσιολογικό τρόπο, ότι δεν γνωρίζει ξένες γλώσσες, δηλώνει ότι δεν έχει στόχο την πλειοψηφία, αλλά να συμβάλει θετικά στην αναζήτηση λύσεων...
Η ΜΕΤΡΙΟΠΑΘΕΙΑ εκτιμάται... Το cool στυλ επίσης (αυτό που ανέδειξε ως «cool Αλέξη» και τον κ. Τσίπρα άλλωστε)... «Εκτιμώ στον Θεοδωράκη ότι στις εκπομπές του δεν έβγαζε την ένταση που βγάζετε οι υπόλοιποι» μου είπε μια φίλη μου, εκθειάζοντας την «ήπιων τόνων» δημοσιογραφική του διάλεκτο... Επιπλέον, το γεγονός ότι είναι (μετά τον Θάνο Τζήμερο του «Δημιουργία, ξανά!») ο δεύτερος αρχηγός κόμματος που ήρθε από την «αγορά» για ν’ ασχοληθεί με την πολιτική είναι ένα ακόμη πλεονέκτημα.... Όσα νέα κόμματα δοκίμασαν από τη μεταπολίτευση και μετά να «σπάσουν» τις δομές του συστήματος είχαν ηγέτες που προέρχονταν από το ίδιο σύστημα: Στεφανόπουλος, Σαμαράς, Τσοβόλας, Αρσένης, Αβραμόπουλος, Καρατζαφέρης, Μπακογιάννη, Κουβέλης, Μάνος, Ζώης, Πολύδωρας, Καμμένος... Πολιτικοί που απλώς, ξαναλανσάρισαν τον εαυτό τους και έτυχαν της επιδοκιμασίας ή της αποδοκιμασίας του εκλογικού σώματος... Νέοι ή παλιοί, μοντέρνοι ή πασέ, μεταρρυθμιστές ή λαϊκιστές, μα πάνω απ’ όλα πολιτικοί!... Η κοινωνία ως τώρα δεν είχε εκφραστεί μ’ ένα δικό της μέλος ως μπροστάρη... Και το κάνει!... Συνέβη κι αλλού: στην Ιταλία π.χ με τον Μπέπε Γκρίλο που ήρθε από το πουθενά και πήρε 25%!...
ΤΕΛΟΣ, όσοι αναρωτιούνται γιατί ο Στ. Θεοδωράκης και όχι κάποιος άλλος, ας ανατρέξουν στην περίφημη ρήση του Ουίνστον Τσώρτσιλ «μπορεί να μην είμαι λιοντάρι, αλλά σ’ εμένα ανατέθηκε το έργο να βρυχηθώ»...
