Από την Μαρίνα Αποστολοπούλου
Υπάρχει μία... ψυχρασία στην ατμόσφαιρα η είναι ιδέα μας;
... Και ξαφνικά-αν και όχι τόσο-η Ουκρανία έγινε το γεωπολιτικό και οικονομικό «μήλον της έριδος» μεταξύ της Ρωσίας, βεβαίως-βεβαίως, της Ευρωπαϊκής Ένωσης ως ήταν φυσικό και των ΗΠΑ, ως είναι επιβεβλημένο, διότι τί στην ευχή υπερδύναμη είναι;
Η Ρωσία και βεβαίως θεωρεί την Ουκρανία «αυλή της» ενώ για την Κριμαία, δεν το κάνουν καν θέμα. Είναι το «προχώλ» του σπιτιού τους που τόσα χρόνια ευγενώς είχαν παραχωρήσει σε επισκέπτες που είναι ώρα να... την κάνουν.
Η Ε.Ε φυσικά και θεωρεί ότι η Ουκρανία είναι Ευρώπη και συνεπώς, η εδαφική και λοιπή κατάστασή της, είναι άμεσα συνδεδεμένη με τα συμφέροντά της.
Όσο για τις ΗΠΑ προφανώς την πατήσανε γιατί ο Πούτιν τους έπιασε στον ύπνο και έχει ήδη θρονιαστεί στην περιοχή επικαλούμενος την προστασία των δικαιωμάτων των ρώσων πολιτών.
Η υποκρισία της υπόθεσης είναι ότι οι Αμερικανοί εγκαλούν τους Ρώσους για την συμπεριφορά τους αμφισβητώντας την δικαιολογία που προβάλλουν προκειμένου να βρεθούν επικυρίαρχοι της περιοχής, όταν... Όταν οι Αμερικανοί έχουν κατά κόρον, χρησιμοποιήσει στις πάσης φύσεως εισβολές τους ανά τον κόσμο, ως δικαιολογία την ειρήνη και βεβαίως την προστασία της ακεραιότητας των όποιων πολιτών είτε τους το έχουν ζητήσει είτε όχι.
Πίσω από όλα αυτά βεβαίως δεν υπάρχει ο «καημός» του οιουδήποτε για την τύχη των πολιτών της Ουκρανίας γενικώς, αλλά για την διασφάλιση γεωστρατηγικών συμφερόντων που έχουν να κάνουν με τον υπόγειο πλούτο της χώρας αλλά και την φυσική της θέση στον χάρτη, με αυτή δεν της Κριμαίας να είναι ιδιαιτέρως ζηλευτή.
Με μήλον της έριδος την Ουκρανία φαίνεται να οδηγούμεθα σε μία νέα εποχή «ψυχρού πολέμου» μεταξύ ΗΠΑ και Ρωσίας.
Αυτό τουλάχιστον καταδεικνύουν οι μέχρι σήμερα εξελίξεις, όπως αυτές πυροδοτήθηκαν από την στιγμή που ο Γιανουκόβιτς αποφάσισε να στρέψει την πλάτη στην ΕΕ και να γυρίσει ανοιχτά προς την Ρωσία, προκαλώντας την λαϊκή αναταραχή που βεβαίως, είχε και υποκινούμενη πολιτική βάση από ένα σημείο και μετά. Και να μην ξεχνάμε και την Τουρκία η οποία αμέσως βρήκε ευκαιρία να εκφράσει τις δικές της... ανησυχίες επικαλούμενη την «προστασία» δικών της πληθυσμών στην περιοχή.
Το «πού» θα καταλήξει η κατάσταση και με ποιες συνέπειες όχι μόνον για την Ουκρανία που βρίσκεται στο επίκεντρο αλλά και γενικότερα, προς το παρόν, είναι άγνωστο. Εκείνο που είναι πασιφανές, είναι ότι η κατάσταση είναι εξαιρετικά εύφλεκτη και ενδεχομένως προοιωνίζοντας νέες αλλαγές στον γεωπολιτικό χάρτη της περιοχής μας, που και άμεσα μας αφορούν και άμεσα μας επηρεάζουν, ξεκινώντας από την αστάθεια στην περιοχή και φθάνοντας μέχρι τα μη περεταίρω που όλοι απεύχονται.
Και όλα αυτά πότε;
Την ώρα που η παραπαίουσα Ελλάδα-που το τελευταίο πράγμα που της λείπει είναι μία τέτοιου είδους αναταραχή στην περιοχή με απρόβλεπτες συνέπειες- έχει και την προεδρία της Ευρωπαϊκής Ένωσης.
Τι να κάνει λοιπόν και ο Βενιζέλος; Ως υπουργός Εξωτερικών της προεδρεύουσας χώρας τα μάζεψε και πήγε στην Ουκρανία για να δείξει ότι είμαστε παρόντες στις εξελίξεις και ως προεδρεύοντας τέλος πάντων αλλά και ως χώρα. Που κάποτε, έτσι για να θυμηθούμε και τις εποχές της... δόξας, είχαμε και φιλοδοξίες να παίξουμε ηγετικό ρόλο στα Βαλκάνια και την ευρύτερη περιοχή. Ε, μετά... ξυπνήσαμε!
Όσο δε για την συγκεκριμένη γεωγραφική περιοχή να μην ξεχνάμε και τους διαχρονικούς δεσμούς της ελληνικής παρουσίας με την Αζοφική.
Πήγε λοιπόν και βρέθηκε προ του εξής οξύμωρου γεγονότος: αναγκάστηκε εκ των πραγμάτων να συναντηθεί με την προσωρινή ηγεσία της χώρας, η οποία, πλην όμως, όπως είδαμε έχει ναζιστικές καταβολές με κάποιους εξ αυτών να χαιρετούν και δημόσια δια ανατάσεως της χειρός. Και ενώ εντός Ελλάδος η κυβέρνηση έχει στρώσει στο κυνήγι την «Χρυσή Αυγή», εκτός Ελλάδος, αναγκάζεται να συνδιαλέγεται με ομοϊδεάτες της! Διότι ούτως έχουν τα πράγματα στην πολιτική, η «ελαστικότητα» της οποίας σε ζητήματα συνείδησης, θέσης και άποψης αποτελεί διεθνές φαινόμενο.
Εν αναμονή των εξελίξεων λοιπόν.
Και ας ελπίσουμε ότι όλα τα πολιτικά «τσακάλια» πέριξ της Ουκρανίας που τσακώνονται για ποιος θα έχει την μεγαλύτερη λεία θα έχουν κατά νουν αυτό που είχε πει ο Μακιαβέλι:«ο πόλεμος αρχίζει όταν θέλει αλλά δεν τελειώνει όταν θέλεις».
