Του Κώστα Γιαννούλα
Τρεις μήνες, περίπου, πριν απ’ τις δημοτικές εκλογές και το πολιτικό θερμόμετρο έχει πάρει φωτιά. Το ενδιαφέρον του κόσμου γι’ αυτές είναι, ήδη, ανεβασμένο στα ύψη. Οι συζητήσεις για το ποια νέα υποψηφιότητα θα προκύψει, όπως και ποιος θα πάει με ποιον, δίνουν και παίρνουν. Παρασκηνιακές κινήσεις, επαφές, συσκέψεις επί συσκέψεων, συσπειρώσεις, τακτικισμοί, ίντριγκες, διακηρύξεις, οράματα και σχέδια υποψηφίων βρίσκονται καθημερινά στην ημερήσια διάταξη. Πραγματικό πανηγύρι.
Αυτό το αυξημένο ενδιαφέρον του κόσμου για τις κοινές υποθέσεις, αν απομονώσουμε κάθε τι, που παραβαίνει τους κανόνες δεοντολογίας, θα έπρεπε κανονικά να γεμίζει με ικανοποίηση όλους, όσους νοιάζονται πραγματικά για τα συμβαίνοντα γύρω τους. Δυστυχώς, όμως, δεν συμβαίνει κάτι τέτοιο, απεναντίας, μάλιστα, ο προβληματισμός περισσεύει. Αυτό συμβαίνει, κατά την άποψή μου, γιατί προκαταβολικά γνωρίζουμε ότι, μόλις ολοκληρώνεται η διαδικασία των εκλογών και σβήνει ο απόηχος απ’ τους πανηγυρισμούς των νικητών, το σκηνικό αυτομάτως αλλάζει, το πολιτικό θερμόμετρο πέφτει, η αδιαφορία της συντριπτικής πλειοψηφίας του κόσμου για τις κοινές υποθέσεις και η αποχή απ’ τα δρώμενα επιστρέφει και συνεχίζουν, συνήθως, να παλεύουν εκτός απ’ τον εκάστοτε δήμαρχο και το επιτελείο του οι εκλεγμένοι στο Δημοτικό Συμβούλιο και αυτοί όχι όλοι.
Δεν θα μπορούσε, άλλωστε, να γίνει διαφορετικά, γιατί προεκλογικά το ενδιαφέρον του κόσμου επικεντρώνεται κατά βάση στα χρίσματα, στο ποιος στηρίζει ποιόν και στις δημοσκοπήσεις και λιγότερο στο τι και πώς μπορεί με ρεαλιστικό τρόπο να γίνει κάτι καλύτερο για τον τόπο και τους δημότες, οι δε διακηρύξεις των υποψήφιων δημάρχων θυμίζουν, συνήθως, εκθέσεις ιδεών, που δεν έχουν σχέση με την πραγματικότητα.
Κοντά σ’ όλα αυτά δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι, για να δικαιολογήσει κάθε υποψήφιος δήμαρχος την κάθοδό του στις εκλογές, πλειοδοτεί αναφορικά με την αγάπη του προς την πόλη και διακηρύττει την επιθυμία του να συμβάλει στην επίλυση των προβλημάτων της με τρόπο πιο αποτελεσματικό και διαφορετικό απ’ αυτόν, που προτείνουν οι άλλοι υποψήφιοι, μηδενίζει ως επί το πλείστον ό,τι θετικό έχει γίνει και στέκεται κυρίως στα αρνητικά, κτυπά, πολλές φορές, κάτω απ’ τη ζώνη των υποψηφίων χωρίς να σέβεται τους κανόνες του πολιτικού πολιτισμού, ενώ, όταν πέφτει η αυλαία των εκλογών προσαρμόζει τη συμπεριφορά του στα δεδομένα, που διαμορφώνονται, ακολουθώντας το παράδειγμα των πολλών. Δώδεκα χρόνια, άλλωστε, στο Δημοτικό Συμβούλιο και έχοντας συμμετάσχει σε τρεις εκλογικές αναμετρήσεις έχω ιδίαν αντίληψη του πράγματος και υπήρξα κατ’ επανάληψη θεατής του ίδιου έργου.
Πέραν τούτου, παρότι οι συνεδριάσεις του Δημοτικού Συμβουλίου είναι δημόσιες και πραγματοποιούνται με τις πόρτες ανοιχτές, ελάχιστες φορές η αίθουσα συνεδριάσεων είναι γεμάτη από Λαρισαίους. Ακόμη και οι εκατοντάδες των υποψήφιων συμβούλων, που απαρτίζουν τα ψηφοδέλτια, εξαφανίζονται. Στην καλύτερη περίπτωση εμφανίζονται κάποιοι Λαρισαίοι στην αίθουσα του Δημοτικού Συμβουλίου, όταν θίγεται το ατομικό τους συμφέρον, ή ασκούν κάποιοι απ’ αυτούς μια γενικόλογη και απ’ τον καναπέ κριτική ισοπεδωτικού, μάλιστα, χαρακτήρα στη Δημοτική Αρχή επιρρίπτοντας την ευθύνη για τα κακώς κείμενα μόνο στους άλλους και καθόλου στον εαυτό τους.
Το ίδιο, συνήθως, κάνει και η εκάστοτε αντιπολίτευση, η οποία, για να δικαιολογήσει ενδεχομένως την παρουσία της στο Δημοτικό Συμβούλιο, ασκεί ευκαιριακή κριτική και με στείρα μηδενιστική αντιπολιτευτική διάθεση ρίχνει πότε-πότε τουφεκιές στον αέρα ειδικά, όταν τα τηλεοπτικά κανάλια είναι παρόντα στις συνεδριάσεις ή συνεντευξιάζεται συμμετέχοντας σε ραδιοτηλεοπτικές εκπομπές.
Εκείνο, που άλλαξε μόνο στις φετινές εκλογές, γίνεται έντονα εμφανές και κάνει τη διαφορά, είναι ότι φοριέται πολύ το κουστούμι της ανεξαρτησίας και αποστασιοποίησης απ’ τα κόμματα και φυτρώνουν σαν τα μανιτάρια οι ανεξάρτητοι υποψήφιοι δήμαρχοι, γεγονός που οφείλεται, κατά την άποψή μου, στο ότι τα κόμματα της κεντρικής πολιτικής σκηνής κατάντησαν αποκόμματα και ελαχιστοποιήθηκε, έτσι, η επιρροή τους στις λαϊκές μάζες.
Μακάρι η εξέλιξη αυτή να οφειλόταν στην ωρίμανση του λαού και να αποτελούσε συνειδητή επιλογή των άμεσα ενδιαφερομένων. Φοβάμαι, όμως, αν κρίνω απ’ το πώς πολιτεύονται, ότι πρόκειται για αναγκαστική προσαρμογή στα πολιτικά δεδομένα, που οδηγεί, όμως, στην πολυδιάσπαση του εκλογικού σώματος, το οποίο προβληματίζεται και βρίσκεται σε μεγάλο δίλημμα για το ποια δημοτική παράταξη να υπερψηφίσει. Ευτυχώς, που υπάρχει δεύτερος γύρος μεταξύ των δύο επικρατέστερων υποψήφιων δημάρχων και το παζλ της αποσύνθεσης θα αποκατασταθεί εν μέρει με αναγκαστική, έστω, προσέγγιση των δημοτών γύρω απ’ αυτούς.
Για όλα αυτά και άλλα τινά, αν μη τι άλλο, είναι δυνατόν να μην προβληματίζονται και να μην μελαγχολούν, όσοι πραγματικά νοιάζονται για τις υποθέσεις της πόλης;
