Του Αναστασίου Δασταυρίδη, φιλολόγου
Αιρέω - ω: πιάνω, συλλαμβάνω για έμψυχα όντα
Αιρέομαι – ούμαι: εκλέγω με ενεργητική σημασία, εκλέγομαι με παθητική σημασία
Προσεγγίζοντας την αρχαία ελληνική γλώσσα με διάθεση σκωπτικά φιλοσοφική και όχι καθαρά γραμματικοσυντακτική, άξιος ιδιαίτερης μνείας και προσοχής αποτελεί ο ετυμολογικός συσχετισμός με τον οποίο απέδωσε «ο δημιουργός» της ελληνικής γλώσσας τις έννοιες της εκλογής και της σύλληψης. Είναι από τις στιγμές που το τυχαίο συνδυάζεται με πλήθος γεγονότων και προσώπων της πολιτικής κατάστασης του παρόντος. Τσοχατζόπουλος – Παπαγεωργόπουλος... εξελέγησαν αρχικώς, συνελήφθησαν στη συνέχεια. Ο συσχετισμός αστείος μεν, ωστόσο αποτυπώνει πασιφανώς το πολιτικό περιβάλλον στο οποίο γαλουχηθήκαμε οι τριαντάρηδες του σήμερα.
Επειδή ωστόσο εκ προοιμίου δηλώνω ότι έχω πλήρη εμπιστοσύνη τόσο στην κρίση της γενιάς μου όσο και του Έλληνα κάθε ηλικίας, κρίνω ως προϊόν αβελτηρίας και απρονοησίας την αποχή από τις επερχόμενες εκλογές. Σκοπός του γράφοντος δεν είναι με την παρούσα δημοσίευση να ταχθεί ανοιχτά υπέρ κάποιας παράταξης ή προσώπου. Σέβομαι εξάλλου και συμμερίζομαι απόλυτα την άποψη που θέτει ως κριτήριο λήψης της τελικής απόφασης εκλογής τοπικών αρχόντων το ποιόν και την προσωπικότητα του εκάστοτε υποψηφίου περισσότερο παρά την παράταξη στην οποία ανήκει. Ωστόσο ας μη λησμονούμε ότι ο λαός θα αποφασίσει τον Μάιο και για τα πρόσωπα που θα στελεχώσουν το Ευρωκοινοβούλιο. Φανταστείτε λοιπόν τους εκπροσώπους μας στην Ευρώπη να είναι μέλη εγκληματικής οργάνωσης... στην περίπτωση αυτή η παράταξη υποδηλώνει το ποιόν και τούμπαλιν.
Με επιδιωκόμενη λοιπόν την αρμονική λειτουργία των πολιτών στην καθημερινότητα των δήμων και κατ’ επέκταση των περιφερειών αλλά και την ύπαρξη νουνεχών ατόμων που θα συμμετέχουν στη λήψη αποφάσεων στα πλαίσια του ευρωπαϊκού γίγνεσθαι, η αποχή από τη διαδικασία της ψηφοφορίας αποτελεί «εγκληματική ενέργεια»(!). Ο απέχων δεν πρέπει να έχει δικαίωμα από την επομένη των εκλογών να εκφράζει ουδεμία άποψη, θετική τε και αρνητική για τα πολιτικά τεκταινόμενα. Κι επειδή τελευταίως είναι «του συρμού» να γίνεται λόγος για την ανάγκη «επανάστασης», πρέπει να καταστεί σαφές ότι η ελεύθερη έκφραση πολιτικής βούλησης, η ενεργός συμμετοχή στις δημοκρατικές διαδικασίες, η ανεμπόδιστη άσκηση των πολιτικών μας δικαιωμάτων είναι δυνατόν να καταστεί η πλέον έλλογη και κερδοφόρα επανάσταση. Αντιθέτως η αποχή από την ιερή στιγμή της ψήφου καθίσταται «του διασυρμού». Στον άνθρωπο –προσοχή! όχι στον πολίτη, σύμφωνα με τις επιλογές του- που δεν επέλεξε, που δεν έδρασε, που δεν άδραξε την ευκαιρία να εκφραστεί, σ’ αυτόν (υποτιμητικώς εκφραζόμενος) αξίζουν οι «αλισκόμενοι» για πολιτικο-οικονομικές ατασθαλίες.
Ας μη λησμονούμε τα Αριστοτελικά λεγόμενα σύμφωνα με τα οποία «στις δημοκρατικές πόλεις που κυβερνιούνται κατά το νόμο, δεν κάνει την εμφάνισή του δημαγωγός, αλλά είναι οι άριστοι πολίτες που έχουν την πρωτοκαθεδρία».
