Του Γιάννη Μήτσιου, Φυσικού - Νομικού
Ο Γιώργος είναι ένας τυπικός εκπρόσωπος της μικρομεσαίας έως μεσαίας ελληνικής κοινωνικής τάξης. Είναι υπάλληλος κάποιας ΔΕΚΟ με σύζυγο και δύο παιδιά, μαθητές Λυκείου. Με την οικονομική κρίση που έχει ενσκίψει ο Γιώργος αντιμετωπίζει σοβαρά προβλήματα. Οι μηνιαίες αποδοχές του έχουν μειωθεί αρκετά, τα λεγόμενα χαράτσια έρχονται να προστεθούν και το ανοίκιαστο μαγαζί του από ο οποίο εισέπραττε ένα ενοίκιο ολοκληρώνει μια ασφυκτική οικογενειακή κατάσταση. Απέναντι σ΄ αυτή την κατάσταση ο Γιώργος συγκαλεί οικογενειακό συμβούλιο στο οποίο προτείνει τα παιδιά να διακόψουν το φροντιστήριο και να στρωθούν στο διάβασμα, η Αλβανίδα να σταματήσει να έρχεται κάθε εβδομάδα για να καθαρίσει το σπίτι και όλοι μαζί τα Σαββατοκύριακα να πηγαίνουμε στο χωριό να μαζεύουμε τις ελιές αντί να τις μαζεύουν οι Αλβανοί. Η κυρά - Γιώργαινα, όμως, είναι ανένδοτη: Δεν θα γίνει τίποτα απ΄ όλα αυτά. Λεφτά υπάρχουν. Θα κάνουμε με την τράπεζα επαναδιαπραγμάτευση του δανείου που πήραμε για το σπίτι και θα ζητήσουμε και άλλα δανεικά.
- Η ιστορία του Γιώργου είναι φανταστική και κάθε ομοιότητα με πρόσωπα και γεγονότα είναι εντελώς συμπτωματική. Εκφράζει όμως ανάγλυφα μία νοοτροπία διάχυτη στην ελληνική κοινωνία. Έναν τρόπο σκέψης, αντίληψης και αξιολόγησης των οικονομικών και πολιτικών φαινομένων, έναν τρόπο στοχασμού. Μία νοοτροπία από την οποία λείπει η διάθεση για ανάληψη ευθυνών και απουσιάζει η θέληση για δημιουργία και προσφορά, που σου δίνει για αντιπαροχή τη χαρά, τον αυτοσεβασμό και την αυτοεκτίμηση. Η νοοτροπία ότι όλη η Ευρωζώνη μας χρωστάει, ενώ εμείς χρωστάμε τα κέρατά μας και πολλοί πιστεύουμε ότι ζούμε υπό γερμανική κατοχή και ότι σε λίγο θα αρχίσουμε να τρώμε μπομπότα.
- Το κακό είναι ότι η νοοτροπία αυτή χαρακτηρίζει και τη πλειονότητα της πολιτικής μας ηγεσίας. Σκέπτεσαι μερικές φορές ποιοι μας κυβέρνησαν από κρίσιμα πόστα και ομολογείς ότι πάλι καλά, θα μπορούσαμε να είχαμε πάθει πολύ χειρότερα ακόμη. Ψηφίσαμε, ανεχθήκαμε και στηρίξαμε ανθρώπους «ελαφρών βαρών» για πολύ βαριές θέσεις ευθύνης. Ολους αυτούς που είχαν γίνει μαέστροι στην επικοινωνία, στο επικοινωνιακό μαγείρεμα, στη ρουσφετολογία και στην καμαρίλλα, αλλά αποδείχτηκαν άσχετοι ως κυβερνήτες και διοικητές και επιπλέον αδίστακτοι στη μίζα, στη διαπλοκή και στη λαμογιά. Όλα αυτά είναι λογικό να αποτελούν πρόκληση για τους Έλληνες να δείξουν ότι παρ΄ όλο το δράμα που ζουν, έχουν αποθέματα δύναμης, εργατικότητας και δημιουργίας ώστε να αντέξουν τις δυσκολίες και να παραμείνουν άξια μέλη της Ευρωπαϊκής Ενωσης.
- Όμως, πέρα από την ποιότητα των πολιτικών δράσεων κυβέρνησης και αντιπολίτευσης κάτι φαίνεται να κινείται. Το ξεσκέπασμα διαφόρων διεφθαρμένων πολιτικών και αξιωματούχων τον τελευταίο καιρό ίσως μας οδηγήσει σε κάποια αίσθηση δικαιοσύνης και εφαρμογής των νόμων, που έλειπε μέχρι τώρα και ίσως δώσει την ελπίδα ότι κάτι αλλάζει ώστε να ξεφύγουμε από τις σειρήνες της δημαγωγίας, του λαϊκισμού και της απελπισίας. Η αποκάλυψη των δραστηριοτήτων του Λιάπη, του Κάντα και του Τομπούλογλου τον τελευταίο καιρό ξεσκέπασε τον πολιτικό βόθρο και η βρώμα διασκορπίστηκε σε ολόκληρη την Ελλάδα. Οδηγώντας έτσι το μέσο Έλληνα στην απαξίωση και τον εξευτελισμό, αναγκάζοντάς τον να αισθάνεται μ….ς επειδή συμβαίνει να έχει αξιοπρέπεια, εντιμότητα και φιλότιμο.
- Όλα αυτά, τα τόσο προκλητικά, είναι λογικό να περιμένει κανένας ότι θα ταρακουνήσουν τον μέσο Ελληνα και να τον κάνουν να αντιδράσει και να δράσει. Είναι εύκολο, το μπορεί. Μένοντας αμετακίνητος στις αρχές του, στις ιδέες του, στη νοοτροπία του. Εχοντας πάντα στο μυαλό του ότι η πολιτική που εφαρμόζει ο καθένας από εμάς στη μικροκλίμακα της καθημερινότητας, ο τρόπος που οργανώνει τη ζωή του, που αντιλαμβάνεται τις υποχρεώσεις του, που συνδιαλέγεται με το δημόσιο και νοιάζεται για τον δημόσιο χώρο, που ακούει, αντιδρά, επιλέγει, σκέπτεται, επηρεάζει τον κόσμο γύρω του, τη γειτονιά του, τη χώρα του. Ισως έτσι θα διαλυθεί η αιθαλομίχλη που θολώνει το μυαλό και θα το λαμπικάρει. Ισως έτσι θα σβήσει το λυκόφως της διαφθοράς και θα λάμψει το λυκαυγές της ελπίδας.
