Του Χρήστου Τσαντήλα
ΣΗΜΕΡΑ λοιπόν, ας το δούμε λίγο πιο ψύχραιμα. Και όπως πρέπει, πολύ σοβαρά. Η οικονομική περιπέτεια που ζει η χώρα τα τελευταία χρόνια και που παρά τις τεράστιες οικονομικές, κοινωνικές και ψυχοφθόρες θυσίες μας, δεν λέει να λάβει τέλος, δυσκολεύει τόσο το πολιτικό προσωπικό, που αναγκάζεται (για να μπορέσει να κυβερνήσει σε τόσο δύσκολες συνθήκες και) για να βγει από τα αδιέξοδα ώστε να έχει «ήσυχη τη συνείδησή του», να ζητά κάθε τόσο τη ...βοήθεια του κοινού! Κάθε τρεις και λίγο, να ζητά την ψήφο μας!
ΚΑΙ δεν είναι καθόλου ασήμαντο πράγμα αυτό. Δεν πρέπει να το υποτιμάμε. Καθώς το άλφα και το ωμέγα της Δημοκρατίας, δεν είναι άλλο από την εκλογική διαδικασία και την ανεμπόδιστη, την ελεύθερη έκφραση του λαού. Που με τη σειρά του, καλείται για τρίτη φορά σε οκτώ μήνες (συμπεριλαμβανομένου και του δημοψηφίσματος) να αποφασίσει για το μέλλον του. Με μια διαφορά όμως. Αυτή τη φορά δεν έχει πολλές επιλογές. ‘Η θα διαλέξει να ρισκάρει την «υπόσχεση διεξόδου», που με το αζημίωτο της δίνουν οι δανειστές, Ή θα διαλέξει τη ρήξη, ακολουθώντας μοναχικά μονοπάτια, τα οποία θα πρέπει να διαβεί και μάλιστα με φορτωμένο στην πλάτη το δυσβάστακτο φορτίο των δανεικών.
ΕΙΝΑΙ σαφές ότι σήμερα, τα κόμματα που μπαίνουν στη Βουλή και θα συγκροτήσουν την επόμενη κυβέρνηση, η οποία και θα προέλθει το βράδυ με το αποτέλεσμα που θα βγει από την κάλπη, θα έχουν έναν κοινό παρονομαστή: Την όσο το δυνατόν πιο γρήγορη και αποτελεσματική εφαρμογή της συνταγής των δανειστών, με τα σκληρά μέτρα του τρίτου μνημονίου, σκληρότερα από όλα τα προηγούμενα αφού εμπεριέχουν τα δύο πιο βασικά θέματα που έχουν άμεση επίδραση στη ζωή των Ελλήνων. Το ασφαλιστικό και το εργασιακό. Και εδώ οι όροι είναι ξεκάθαροι. ‘Η εφαρμόζουμε το μνημόνιο, Ή κόβονται τα λεφτά! Και η οικονομία της χώρας, χωρίς το νέο δάνειο, θα μοιάζει με τον ασθενή στην εντατική, που του βγάζουν το οξυγόνο!
ΚΑΛΟΥΜΑΣΤΕ να αποφασίσουμε λοιπόν, αν παραμερίσουμε τους πατριωτισμούς, τις ντροπές και τις εθνικές υπερηφάνειες, και ακολουθήσουμε πιστά την επώδυνη συνταγή των δανειστών, ελπίζοντας ότι σε κάποια χρόνια θα δούμε αποτέλεσμα, ή αν επιλέξουμε να χτυπήσουμε το χέρι στο μαχαίρι, να στυλώσουμε τα πόδια διασώζοντας τον εγωισμό μας και την περηφάνια μας, να ματώσουμε ανεπανόρθωτα και να ακολουθήσουμε άλλους δρόμους μοναχικούς και άγνωστο πόσο αποτελεσματικούς. Εκείνο πάντως που ΔΕΝ θα πρέπει να κάνουμε, είναι να μην ξεκαθαρίσουμε το τοπίο και να ΜΗΝ φέρουμε ένα αποτέλεσμα που θα δίνει την ευκαιρία στους πολιτικούς να αφήσουν τη χώρα να οδεύει σε μονοπάτια ακυβερνησίας…
