Του Γιάννη Μήτσιου
φυσικού - νομικού
Ήταν διάχυτη η ελπίδα ότι με την κυβερνητική αλλαγή θα υπήρχε κάποια διάθεση βελτίωσης της σκληρής πραγματικότητας. Από τα πρώτα μέτρα, όμως, του Υπουργείου Παιδείας πολλοί αισθάνθηκαν απογοήτευση. Οι κινήσεις της ηγεσίας του στόχευαν τις ελάχιστες δομές αξιολόγησης, αξιοκρατίας και αριστείας που είχαν απομείνει. Άρχισαν με τη δίωξη της αριστείας που την αποκάλεσαν ρετσινιά. Στο σημείο αυτό ας θυμίσουμε ότι ο πόλεμος κατά των αρίστων είναι προσφιλές άθλημα του λαϊκισμού. Επειδή για κάθε μαθητή που επιτυγχάνει π.χ. στις Πανελλήνιες εξετάσεις υπάρχουν άλλοι 15 που μένουν με την πικρή γεύση της αποτυχίας. Εάν, λοιπόν, κολακεύσει κάποιος τους 15 έχει αμέσως δημιουργήσει μια μεγάλη κοινωνική βάση αποδοχής. Η εξυπηρέτηση της κομματικής πελατείας επίσης δημιουργεί βάσεις στήριξης κάθε κομματικού μηχανισμού.
Χωρίς καμιά δυσκολία, χωρίς καμιά συστολή παραβιάζονται οι αρχές της αξιοκρατίας, της δικαιοσύνης και της ισονομίας. Αποκαλυπτικοί και χαρακτηριστικοί είναι οι διάλογοι σε διάφορα Δημοτικά Συμβούλια όπου αναπτύσσεται όλη η ρητορική και η ιδεολογική επιχειρηματολογία του πελατειακού κράτους:
"Εδώ δεν πρέπει να μένουμε στους τύπους των νόμων συνάδελφοι, εδώ ψηφίζουμε πολιτικά και αποφασίζουμε με κοινωνικά κριτήρια. Ο τάδε είναι φτωχός άνθρωπος, η δείνα είναι ανάπηρη, ο άλλος έχει παιδιά να μεγαλώσει, δεν πρέπει να βοηθήσουμε τους συμπολίτες μας; Ποιος θα μας κατηγορήσει επειδή φροντίζουμε για το λαό; Και, βέβαια, ποιος θα διαμαρτυρηθεί για τους φτωχούς που το κράτος "κατόπιν ενεργειών" του τάδε ή του δείνα πολιτικού παράγοντα ενδιαφέρθηκε να τακτοποιηθούν σε κάποια Δημόσια Υπηρεσία; Να "τρουπώσουν" κάπου, όπως έλεγε χαριτωμένα και ο Κώστας Βουτσάς. Όλα αυτά δεν εντυπωσιάζουν πια. Είναι φράσεις που τις έχουμε ακούσει χιλιάδες φορές και τις ακούμε ακόμη. Έτσι στήθηκε η μεγάλη χρεοκοπία του δημόσιου τομέα. Έτσι κτίστηκε το πελατειακό κράτος. Ποιος να τολμήσει να μιλήσει για τις δαπάνες στην Υγεία που ήταν ισοδύναμες μιας χώρας 80 εκατομμυρίων. Δεκάδες χιλιάδες άνθρωποι έπαιρναν συντάξεις που δεν δικαιούνταν, τα έξοδα καλύπτονταν με τα ατέλειωτα δάνεια και τον λογαριασμό τον στέλναμε στις επόμενες γενιές.
Οι "φίλοι του λαού" πολιτικοί, αναπαράγοντας ό,τι μπορούν, το σύστημα ισορροπεί σε όλο και χαμηλότερο επίπεδο ποιότητας, απόδοσης, νομιμότητας, η διαφθορά εξαπλωνόταν, η έννοια του καθήκοντος ήταν σχετική. Είναι εύκολο να πεις, βρε τα λαμόγια και να ξεμπερδέψεις. Είναι όμως άδικο και δεν έχει νόημα. Έστω και αν ξέρεις ότι όλοι αυτοί ήταν εκείνοι που βροντοφώναξαν "οι προδότες στο Γουδί" και "να καεί το μπουρ... η Βουλή" όταν τα κόμματα που τους βόλευαν μέχρι τώρα δεν μπορούσαν να συνεχίσουν το πάρτι. Αυτό, όμως, ήταν το σύστημα, έτσι έγινε αυτή η χώρα, έπεσαν πολλά λεφτά, επιδοτήσεις, προγράμματα, ΕΕ, δάνεια με φτηνά επιτόκια του ευρώ και η κοινωνία έπεσε με τα μούτρα να τα διεκδικήσει με τον πιο γρήγορο και πιο άκοπο τρόπο. Έπαιρναν μίζες από τα εξοπλιστικά προγράμματα, πουλούσαν υπηρεσίες του δημοσίου με φακελάκια, έκαναν προσλήψεις στο Δημόσιο χωρίς πιστοποιητικά, με πλαστά πτυχία, με καταχρηστικές αμοιβές.
Αξίζει να σκεφθεί κάποιος πόσο γρηγορότερα θα είχαμε ξεπεράσει την κρίση, αν το πολιτικό σύστημα αποφάσιζε πραγματικά να... ασχοληθεί με τον δημόσιο τομέα, αυτόν που χρεοκόπησε δηλαδή, αντί να προσπαθεί να διασώσει το πελατειακό σύστημα καταστρέφοντας την οικονομία. Επιτέλους τόσα χρόνια, με θύματα 1,3 εκατομμύρια ανέργους, με εκατομμύρια ανασφάλιστους αυτοαπασχολούμενους, αυτή η χώρα να συζητάει στη Βουλή αν πρέπει να απολυθούν οι παράνομα προσληφθέντες και όσοι έχουν προσληφθεί με πλαστά πτυχία. Έλεος πια...
