Μ.Ε. Λαγκουβάρδου
Η μόνη οδός: καμία συνδιαλλαγή με τη βία.
(Ψαλμός Α’.1)
Νόμισμα δεν είναι το τυπωμένο χαρτί ούτε ο χρυσός, ούτε ο άργυρος, ούτε ο σίδηρος που είναι θαμμένοι σε κάποια τρύπα μέσα στη γη. Ο αποφασιστικός παράγων είναι η εμπιστοσύνη, η σταθερότητα και η υπευθυνότητα της κυβέρνησης που εκδίδει το χρήμα. Όχι εμπιστοσύνη στο εθνικό νόμισμα, όχι εμπιστοσύνη στην εθνική οικονομία. Εχθρός της οικονομίας ενός έθνους είναι η πολιτική δυσπιστίας στο εθνικό νόμισμα και εμπιστοσύνης σε κάποιο άλλο νόμισμα, όπως τώρα είναι η πολιτική δυσπιστίας στο εθνικό νόμισμα και εμπιστοσύνης στο ευρώ!
Αν η κυβέρνηση δεν έχει εμπιστοσύνη στο εθνικό νόμισμα ούτε στην εθνική οικονομία έχει εμπιστοσύνη. Πώς λοιπόν η πολιτική της κυβέρνησης αυτής θα συμβάλει στην ανάπτυξη της εθνικής οικονομίας; Γιατί άραγε η γερμανική πολιτική του ευρώ παρουσιάζει την πολιτική υπέρ του εθνικού νομίσματος κόλαση και καταστροφή;
Έθνος χωρίς εμπιστοσύνη της κυβέρνησης στην εθνική οικονομία , χάνει και την εθνική του κυριαρχία και την κρατική του υπόσταση. Λαοί και κοινωνικά σύνολα, χωρίς κρατική υπόσταση, πέφτουν στη χειρότερη εκμετάλλευση και παραμένουν στο πιο χαμηλό οικονομικό, κοινωνικό, μορφωτικό, ανθρώπινο επίπεδο. Μάρτυρας η πρόσφατη εμπειρία του εκβιασμού των τοκογλύφων του ευρώ, για τον οποίο κανείς δεν αμφιβάλλει και πολύ περισσότερο οι φτωχοί κι οι μικροαστοί που υφίστανται τις συνέπειες.
Επιστροφή στο εθνικό νόμισμα είναι η πολιτική εμπιστοσύνης στο εθνικό νόμισμα και στην εθνική οικονομία, αντί της πολιτικής της εμπιστοσύνης στο ευρώ και στην οικονομία του ευρώ, δηλαδή στη γερμανική πολιτική του νομίσματος και στη γερμανική οικονομία.
Η Ελλάδα δεν είναι γερμανική αποικία. Ο ελληνικός λαός δεν θέλει να είναι η πατρίδα του αποικία της Γερμανίας ή οποιασδήποτε άλλης χώρας. Οι λαοί που στενάζουν κάτω απ’ το ζυγό της αποικιοκρατίας αγωνίζονται να τον αποτινάξουν.
Αγωνίζονται για την ελευθερία και την αυτοδιάθεση; Γιατί πρώτα σου παίρνουν την ελευθερία και μετά σου παίρνουν και το ψωμί.
Το νόμισμα του ευρώ είναι η γερμανική πολιτική εμπιστοσύνης στο ευρώ. Η εθνική πολιτική της Ελλάδας δεν είναι συμβατή με την γερμανική πολιτική εμπιστοσύνης στο ευρώ που έχει στόχο την ανάπτυξη της Γερμανίας. Η πολιτική αυτή του φιλελευθερισμού στηρίζεται στο μύθο, ότι θα συγκεντρωθεί κάποτε ο πλούτος στη Γερμανία και κατόπιν θα ξεχειλίσει και θα μοιραστεί και στις φτωχές χώρες. Είναι η ανάποδη χρησιμοποίηση της παραβολής της Χαναναίας, στην οποία και τα σκυλάκια τρώνε από τα ψίχουλα που πέφτουν απ’ το τραπέζι των κυρίων. Αλλά η εμπειρία μας λέει πως η δίψα του πλούτου δεν ξεδιψάει ποτέ.
Το ερώτημα στο οποίο περιμένει ο Έλληνας απάντηση απ’ τους πολιτικούς είναι, πώς θα κυβερνήσουν και γιατί. Δεν τον ενδιαφέρει ποιο κόμμα θα κερδίσει τις εκλογές και με ποιο τρόπο. Μερικά επίσης βασικά ερωτήματα δεν είναι πλήρη και δεν περιμένουν πλήρεις απαντήσεις. Ρωτούν π.χ. , γιατί δεν παράγει ο τόπος; Ενώ το πλήρες ερώτημα είναι γιατί δεν ασκούν οι κυβερνήσεις πολιτική εμπιστοσύνης στην εθνική παραγωγή;
“ Είναι γελοίο για ένα έθνος να λέει στους πολίτες του «πρέπει να καταναλώνετε
λιγότερα διότι υπάρχει στενότητα χρήματος».Αυτό θα έμοιαζε σαν μια Αεροπορική
εταιρεία να λέει: «Τα αεροπλάνα μας πετούν, δεν μπορούμε όμως να σας αφήσουμε
να επιβιβαστείτε γιατί δεν υπάρχουν εισιτήρια»*
Ο Θωμάς Τζέφερσον υπήρξε ο 3ος Πρόεδρος των ΗΠΑ και ο συντάκτης του Αμερικανικού συντάγματος. Αν ο Αμερικανικός λαός, είπε ο Τζέφερσον, επιτρέψει ποτέ στις ιδιωτικές τράπεζες να ελέγξουν την έκδοση νομίσματος, τότε αυτές και οι εταιρείες που αναπτύσσονται στην περιφέρεια των τραπεζών, θα αποστερήσουν απ’ το λαό την περιουσία του και κάποια μέρα οι απόγονοί του θα ξυπνήσουν άστεγοι».
Ελάχιστοι Αμερικανοί, γράφει ο Αμερικανός συγγραφέας Σ. Εμράϊ, συνειδητοποιούν γιατί η Συντακτική Συνέλευση συμπεριέλαβε στον πρώτο άρθρο του Συντάγματος των ΗΠΑ την ακόλουθη φράση: «Το Κογκρέσο θα έχει την εξουσία να εκδίδει νόμισμα και να καθορίζει την αξία του».*
*(ΣέλντονΕμράϊ, Δισεκατομμύρια για τους τραπεζίτες, χρέη για το λαό, Εκδόσεις scripta)
