Από τον Μιχαήλ Γκρίλλα
Τα όσα συμβαίνουν σήμερα, από την αδυναμία της Βουλής, να εκλέξει τον νέο Πρόεδρο της Δημοκρατίας, καταδεικνύουν όχι μόνον την παθογένεια του πολιτικού μας συστήματος που, μαστίζει, από συστάσεως του ελληνικού κράτους τη χώρα μας, αλλά και την παντελή έλλειψη εθνικής συνεννόησης και της ελαχίστης συναίνεσης, πάνω σε ένα ζήτημα που, πρέπει να ενώνει τους Έλληνες και όχι να τους διχάζει και να ναρκοθετεί την ομαλή πορεία του Έθνους, εξαιτίας μιας κακής διάταξης που, διέπει τη διαδικασία αυτή (άρθρο 32 του Συντάγματος).
Η έμμεση εκλογή του Προέδρου της Δημοκρατίας, από τη Βουλή δεν γίνεται μόνο στην πατρίδα μας, αλλά και σε άλλες χώρες και μόνο στη δική μας, λαμβάνει τέτοιες πολιτικές διαστάσεις που, ξεθεμελιώνουν και αποσταθεροποιούν την ομαλή της πορεία. Πρόσφατα το Ισραήλ προχώρησε στην εκλογή του νέου Προέδρου της Χώρας από τη Βουλή (Κνεσέτ), με 61 ψήφους, έναντι συνόλου 120, χωρίς να συμβεί το παραμικρό. Μόνο στην πατρίδα μας διαλύεται η Βουλή και προκυρρήσονται εκλογές, για την ανάδειξη νέας Βουλής, η οποία μπορεί να εκλέξει αυτή τη φορά, τον νέο Πρόεδρο με ψήφους κάτω από τους 151. Δηλαδή με απλή πλειοψηφία. Σίγουρα αυτή είναι μία παγκόσμια ελληνική πατέντα η οποία παραμένει ακόμα ανέπαφη, γιατί αυτό φαίνεται εξυπηρετεί την παθογένεια του πολιτικού μας συστήματος και βολεύει τους πολιτικού μας. Και όμως αυτό το άρθρο (32), ήταν αναθεωρητέο στην αναθεώρηση του Συντάγματος, του 2001, το καταψήφισε τότε η ΝΔ και σήμερα πανηγυρικά το βρίσκει μπροστά της και το πληρώνει και μαζί της συγχρόνως, όλο το Έθνος.
Από καιρό έχει καταστεί πλέον αδήριτη ανάγκη, όπως η χώρα μας αποκτήσει, ένα άλλο Σύνταγμα περισσότερο λειτουργικό και ευέλικτο που, μέσα στις διατάξεις του, δεν θα υποθάλπει την ατιμωρησία, την ασυλία των βουλευτών, ακόμα και όταν διαπράττονται κακουργηματικές πράξεις απ’ αυτούς (άρθρα 62 - 86), όπως συμβαίνει σήμερα με το ισχύον. Και όμως ο ΣΥΡΙΖΑ, δεν συμμετέχει στη διαδικασία της επικείμενης αναθεώρησης του Συντάγματος και έτσι τα άρθρα αυτά και άλλα πολλά, θα παραμείνουν ανέπαφα, εφ’ όσον διαλυθεί πρόωρα η παρούσα Βουλή τουλάχιστον μέχρι, το 2021. Τα αντέχει όλα αυτά η χώρα μας και πολλά ακόμα, όπως το άρθρο 32, για την εκλογή του Προέδρου της Δημοκρατίας και την έλλειψη Συνταγματικού Δικαστηρίου κύριε Τσίπρα;
Στη χώρα μας δεν έχουμε συνηθίσει ακόμα, τις κυβερνήσεις μας να τις κρίνουμε με την εξάντληση της τετραετίας (Μέσος όρος θητείας της ζωής, της Βουλής 30 μήνες), αλλά αμέσως την επομένη των εκλογών, η εκάστοτε Αξιωματική Αντιπολίτευση να ζητά πρόωρες εκλογές, όπως συμβαίνει με τον ΣΥΡΙΖΑ που, ζητά συνεχώς αυτές από τον Σεπτέμβριο το 2012, κάνοντας προς τούτο σήμερα, κατάχρηση του άρθρου 32 του Συντάγματος. Πιστεύω ότι εάν συναινούσε στην εκλογή του Προέδρου της Δημοκρατίας και στην αναθεώρηση του Συντάγματος και την πατρίδα μας, θα βοηθούσε σε αυτήν την κρίσιμη φάση που, βρίσκεται και την έχει απόλυτη ανάγκη, αλλά και αυτός πολιτικά θα έβγαινε κερδισμένος. Και όμως βιάζεται γιατί πιστεύει ότι, βρίσκεται αγκαλιά με την εξουσία και δεν θέλει να χάσει αυτή τη μοναδική ευκαιρία που, ανοίγεται μπροστά του, προτάσσοντας έτσι πάνω απ’ όλα το στενό του, κομματικό συμφέρον και μόνο και «Γαία πυρί μιχθήτω».
Μια τυφλή προεκλογική αντιπαράθεση, χωρίς φραγμούς σε συνδυασμό με την πιθανή εκλογή μιας κυβέρνησης του ΣΥΡΙΖΑ, ο οποίος δηλώνει έτοιμος να αναμετρηθεί μετωπικά με την τρόικα, δημιουργεί τεράστιους κινδύνους, εκτροχιασμού της χώρας, από τη βίαιη αντίδραση των αγορών και ενός Grexit έπειτα από τεσσεράμιση χρόνια, αιματηρών θυσιών του ελληνικού λαού.
Και όλα αυτά με μια οικονομική κατάσταση που, θα έχει επιδεινωθεί δραματικά, με τη ρευστότητα στο κόκκινο. Για τίποτε απ’ αυτά δεν έχει προετοιμάσει τον ελληνικό λαό, το κόμμα και τις συνιστώσες που, το απαρτίζουν. Ένα κόμμα που, παραμένει ακόμα τελείως ανομοιογενές, το οποίο θα κληθεί να ζητήσει πολλές θυσίες από τον ελληνικό λαό, για το ευρώ, την ώρα που, το ένα τρίτο των συνιστωσών του (αριστερή πλατφόρμα) είναι υπέρ της δραχμής.
Μια πιθανή εκλογή Προέδρου της Δημοκρατίας, θα τερματίσει πιστεύω τη σημερινή πολιτική αβεβαιότητα και θα προσφέρει μια στοιχειώδη στήριξη στην κυβέρνηση, για να ολοκληρώσει τη διαπραγμάτευση που, εκκρεμεί με την τρόικα, να περάσει από τη Βουλή τα τελευταία μέτρα για την έξοδο της χώρας από το μνημόνιο και να συμφωνήσει στη διευθέτηση, του υπέρογκου δημοσίου χρέους (320 δισ. ευρώ και βρίσκεται στο 175% του ΑΕΠ).
Δεν κινδυνολογώ, αλλά η σημερινή περίοδος τηρουμένων των αναλογιών, θυμίζει το 1920, όπου ο πρωθυπουργός της Ελλάδας τότε Ελευθέριος Βενιζέλος, πιεζόμενος από την Αντιπολίτευση παρασύρθηκε και προχώρησε σε εκλογές της 1ης Νοεμβρίου του 1920 που, μπορούσε να αποφύγει, αν και είχε στη φαρέτρα του, τη συνθήκη των Σεβρών, τελικά τις έχασε.
Τα αποτελέσματα εκείνων των εκλογών είναι γνωστά. Το εκλογικό σώμα είχε διχασθεί σε Βενιζελικούς και Αντιβενιζελικούς. Σήμερα σε μνημονιακούς και αντιμνημονιακούς. Η ανικανότητα και η αδυναμία των πολιτικών δυνάμεων τότε, να συνεννοηθούν, πάνω σε ένα εθνικό πλαίσιο αντιμετώπισης της όντως δεινής κατάστασης που, βρίσκεται πράγματι η χώρα μας και της διαγραφόμενης απροθυμίας των συμμάχων, να επιβάλλουν με τα όπλα στον Κεμάλ την αποδοχή της Συνθήκης των Σεβρών και έτσι μας προέκυψε, η Μικρασιατική Καταστροφή ο διχασμός και 1.340.000 πρόσφυγες υποχρεώθηκαν να ενσωματωθούν στον ελλαδικό κορμό των 5.000.000 κατοίκων.
Σήμερα μια άλλη καταστροφή, η οικονομική αυτή τη φορά, είναι μπροστά μας και όμως σύσσωμες οι πολιτικές μας δυνάμεις, οδηγούν το σκάφος στα βράχια, χωρίς να αντιλαμβάνονται, την επικείμενη αύτανδρη βύθισή του. Γιατί;
Πρωταγωνιστικό ρόλο σε αυτή την προσπάθεια έχουν οι ίδιοι οι βουλευτές όλων των κομμάτων, οι οποίοι πρέπει να αναλάβουν τις ευθύνες τους, βάζοντας επιτέλους το Εθνικό συμφέρον πάνω από το προσωπικό και κατ’ επέκταση το κομματικό, κατά την 29η Δεκεμβρίου τρέχοντος έτους ημέρα της τρίτης και καθοριστικής κρίσιμης ψηφοφορίας για την εκλογή ή όχι του νέου Προέδρου της Δημοκρατίας.
