Του Κων/νου Τσιρονίκου
Ένα τηλεοπτικό ρεπορτάζ με έκανε να τρομάξω από το μέγεθος της απανθρωπιάς, που αναπτύσσεται σε ένα μέρος του εγχώριου επιχειρηματικού κόσμου. Προσέξτε λοιπόν τι κατέγραψε η έρευαν αυτή που προβλήθηκε σε γνωστό τηλεοπτικό κανάλι: Παρουσίασε ανέργους και απελπισμένους νέους να ψάχνουν για δουλειά και να προστρέχουν σε κάθε επιχείρηση που στην πρόσοψή της υπήρχε πινακίδα με την ένδειξη "Ζητείται νέος ή νέα για εργασία...". Γρήγορα, όμως, η χαρά της προσμονής και της επίλυσης του προβλήματος μεταβαλλόταν σε απογοήτευση. Γιατί η πρόσληψη θα ήταν προσωρινή - όπως κατά κανόνα γίνεται - και χωρίς μεροκάματο για τον εργαζόμενο για ένα χρονικό διάστημα... Και μετά: δεν μου κάνεις... απολύεσαι... Ή στο λιγότερο απάνθρωπο ο νέος αναγκάζεται να φύγει από μόνος του, λόγω της σκόπιμα σκληρής δοκιμαστικής εργασίας...
Αυτές οι λίγες γραμμές του ρεπορτάζ καταδεικνύουν την έλλειψη κοινωνικής παιδείας και το δράμα του λαού σε μια περίοδο πρωτόγνωρης ανεργίας και δυστυχίας. Που αντί να λειτουργεί ως άγκυρα ελπίδας και ανθρωπιάς, δίνει την ευκαιρία σε κάποιους να εκμεταλλεύονται τον ανθό της Ελλάδας. Τους νέους. Τους αγωνιστές της ζωής και της προόδου. Που σήμερα εισπράττουν την στυγνή μεταχείριση... Που τρομάζει πολύ, γιατί μοιάζει με εκείνη των σκλάβων! Ναι, των σκλάβων μέσα στον τόπο τους! Σε ένα κράτος άδικο και αμεταρρύθμιστο. Που κλωτσάει κάθε φορά που πάει να γίνει κάτι... Για να λειτουργήσει σωστά. Που δεν νοιάζεται για τους νέους. Που κινδυνεύουμε να τους χάσουμε και να γίνουμε ξένοι στον τόπο μας.
Προς αυτή τη μεριά πρέπει να στρέψει την έγνοια της η κυβέρνηση. Στο μέρος της αβοήθητης νεολαίας. Τη μαγιά της αναγέννησης και της ελπίδας της Ελλάδας. Και η φωνή της αντιπολίτευσης, ως προς αυτό, να είναι περισσότερο καταγγελτική. Γιατί η σιωπή κλείνει το μάτι στα συμφέροντα των εχόντων και αφήνει μόνη της τη δοκιμαζόμενη νεολαία. Αυτή που τείνει να γίνει σκλάβος στον τόπο της. Γιατί η Παιδεία αδυνατεί να "επιβάλλει" τον ηθικό νόμο. Γιατί είναι ανάπηρη και άρρωστη σαν τη δύσμοιρη πατρίδα μας. Όπου η λειτουργική αδυναμία των νόμων είναι ανίκανη να παρέμβει δυναμικά εκεί που λείπει η Παιδεία. Εκεί όπου Έλληνες επιχειρηματίες λειτουργούν ως σύγχρονοι αφέντες απέναντι στους πολυβασανισμένους νέους μας. Που σαν τα διαβατάρικα πουλιά τρέχουν εδώ και εκεί μήπως βρουν καμιά δουλειά. Εις μάτην, όμως, γιατί η εργασία που βρίσκουν - αν τη βρουν - είναι δοκιμαστική και η απόλυση γρήγορη και χωρίς χρηματική αποζημίωση. Άνθρωποι μόνοι και χωρίς δικαιώματα είναι οι σημερινοί νέοι. Με το κράτος στην εξέδρα να παρακολουθεί σαν θεατής έναν κόσμο που χάνεται. Που φεύγει... Γιατί εδώ έλεος και ελπίδα δεν υπάρχει... Είναι λυπηρό, αλλά οι κυβερνώντες έχουν χάσει τον έλεγχο τη δίκαιης και χρηστής λειτουργίας του κράτους. Γιατί δεν ακούνε τις φωνές αγωνίας των νέων μας. Οι οποίοι δεν ζητάνε προνόμια, ούτε ιδιαίτερη μεταχείριση παρά μόνο δουλειά για να ζήσουν. Κατά τα άλλα ικανοποιεί τα αιτήματα των εχόντων και εθελοτυφλεί στα φαινόμενα ανυπακοής στους ηθικούς και κρατικούς νόμους. Και οι δυνατοί χωρίς δυσκολίες και αυστηρή τήρηση και εφαρμογή των νόμων κλέβουν, φοροδιαφεύγουν και μεταναστεύουν μεγάλα χρηματικά ποσά σε εξωχώριους φορολογικούς παραδείσους.
Ετσι το χρήμα φεύγει, επενδύσεις δεν γίνονται, δουλειά δεν υπάρχει και οι νέοι μας μεταναστεύουν. Όχι μόνο από την ανεργία, αλλά και από εγχώριους αφεντάδες. Που θέλουν να τους κάνουν σκλάβους στον τόπο τους. Αυτοί οι κάποιοι - όχι οι έντιμοι επιχειρηματίες - γεννήματα και θρέμματα της οικονομικής κρίσης αντί να προάγουν, στους μαύρους καιρούς που ζούμε, τα ανθρωπιστικά αισθήματα, γιγαντώνουν τον κανιβαλισμό και την ανθρωποφαγία. Αυτά πρέπει να σταματήσουμε. Τώρα πριν είναι πολύ αργά. Και σε αυτό δεν αρκεί μόνο η αφύπνιση της κυβέρνησης, αλλά και η έγερση όλου του πολιτικού κόσμου και ολόκληρου του λαού, αν θέλουμε να βγούμε από το βούρκο της ιδιοτέλειας, της έλλειψη αλληλεγγύης και της κοινωνικής αδικίας. Διαφορετικά το καράβι της Ελλάδας θα βουλιάξει και μαζί με αυτό όλοι εμείς και οι επιζητούντες προνομιακή μεταχείριση από ένα κράτος που καθημερινά αιμορραγεί και επιζεί χάρη στην έξωθεν πανάκριβη οικονομική μετάγγιση.
Τότε, θα πάψει η εξουσία να σκοτώνει τον λαό της και να γίνεται δημιουργός των σύγχρονων σκλάβων. Των νέων. Των απογυμνωμένων από το δικαίωμα της εργασίας. Που γίνονται βορά των κανιβάλων της εκμετάλλευσης. Που γεννά το ανίκανο κράτος. Γιατί δεν λαμβάνει κανένα ουσιαστικό μέτρο ελέγχου και πάταξη των αγρίων αυτών φαινομένων. Που είναι ντροπή για τη σύγχρονη κοινωνία, τον πολιτισμό και τη Δημοκρατία.
Όλα τα παραπάνω για να γίνουν, προείπαμε, απαιτούν γενναιότητα, διάθεση σύγκρουσης και γκρέμισμα όλων των αναχωμάτων τα οποία αποτελούν εμπόδια εξάλειψης της αδικίας και εκμετάλλευσης. Τότε μόνο θα γίνουμε παραγωγοί του καλού και του ωφέλιμου. Του δικαίου και ανθρώπινου. Αυτό που μαζί με την εξάλειψη της ανεργίας θα μπορέσει να σταματήσει το ξεπάστρεμα της πατρίδας από τη φυγή των νέων μας σε χώρες μακρινές. Για να μην βλέπουν την Ελλάδα να πληγώνεται και να πεθαίνει από αυτούς που έχουν εκχωρήσει τα δικαιώματά της σε ξένους δυνάστες.
