Του Χρήστου Τσαντήλα
ΒΡΗΚΑ χθες στον δρόμο (μια ημέρα πριν την πρώτη ψηφοφορία για τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας) τον Σάκη τον πατωματζή, συμμαθητή απ' το δημοτικό και τον ρώτησα: «Τι πιστεύεις φίλε μου ότι θα γίνει αύριο (σ.σ. σήμερα δηλαδή) στη Βουλή; Πόσους ψήφους θα μαζέψει ο Σαμαράς;».
ΕΙΝΑΙ αλήθεια ότι από τον Σάκη δεν περίμενα μια απλή, συνηθισμένη, φυσιολογική εκτίμηση της κατάστασης. Ούτε καν απάντηση δεν περίμενα. Απρόβλεπτος και γκρινιάρης ήταν πάντα, όμως, αν και τις πιο πολλές φορές εκτός θέματος, ήταν πολύ στοχευμένες, πολύ έξυπνες οι απαντήσεις που έδινε: «Να σου πω φίλε. Έχω στο μπουφέ κάτι χαρτιά. Ένα είναι της ΔΕΗ, ένα του φυσικού αερίου, τέσσερα του ΕΝΦΙΑ και δυο των τελών κυκλοφορίας. Εσύ τώρα, που περπατάς και μετράς τους βουλευτές, μπορείς να μου πεις, αύριο που λήγουν τα μισά απ' αυτά, πώς θα βρω καμιά... πεντακοσαριά ευρώ, για να μην γίνω κι εγώ οφειλέτης; Έχει τον πόνο του ο πρωθυπουργός, αλλά έχει και να πληρώσει. Έχω όμως κι εγώ τον δικό μου τον πόνο...".
ΑΥΤΟΣ είναι ο Σάκης. Ο ίδιος πάντα. Ο μέσος αστός, ο τρεχαλατζής, να βγάλει τα σπασμένα της κρίσης. Να πληρώνει μια ζωή, αν και δεν τα χρωστάει αυτά που του ζητούν. Νομοταγής οικογενειάρχης δηλώνει, ευτυχώς λέει, ακόμα... Με το σταυρό στο χέρι... Κι ύστερα να γυρνά κατά πάνω του την παλάμη και να μουντζώνει. «Να βλάκα - τα ρίχνει στον εαυτό του. Θυμάσαι τον γιατρό που μια ζωή έπαιρνε λεφτά πίσω, επιστροφή φόρου, από την εφορία; Επιστροφή ρε... Ναι, επιστροφή φόρου. Ο γείτονας ρε συ, που ο κόσμος που περίμενε στο ιατρείο του κάθε μέρα έφτανε μέχρι τη σκάλα. Φράγκο δεν πλήρωσε ποτέ».
ΑΝΕΚΑΘΕΝ τα είχε με κάποιον... γιατρό ο Σάκης. Ας ήταν και υδραυλικός δηλαδή. Τα είχε με το άδικο, όχι μόνο με τον γείτονα. Και του ανέβαινε η πίεση όταν ερχόταν η ώρα να τα... ακουμπήσει στην εφορία. Αλλά πάντα το κατάπινε καθώς έλεγε, το μπαμπέσικο το σύστημα... «Τι να κάνεις όμως, μονολογούσε... Αν ήμασταν έξυπνοι θα ήμασταν και κλέφτες». Και το πίστευε, γι' αυτό μούντζωνε τον εαυτό του. Αυτή τη φορά όμως τον είδα πολύ αγανακτισμένο. Πιο νευρικό και εντελώς αποσυντονισμένο. Δεν του έφταναν τώρα να πληρώσει. Στριμώχθηκε πολύ. Και ήλπιζε ότι βγαίνουμε από την κρίση. Έτσι, μπήκε στον θυμό του και η πολιτική.
«Ο ένας κινδυνολογεί, μας λέει ότι θα μας διώξουν από το ευρώ, θα μας γυρίσουν στο... φράγκο, ο άλλος κάνει τον καμπόσο, τον μάγκα με τις αγορές, λες και ο κόσμος δεν καταλαβαίνει... φίδι που τον έφαγε. Τη διαχείριση της κρίσης, πλέον δεν την εγγυάται κανείς, όλοι ερμηνεύουν με διαφορετικό τρόπο το αναμενόμενο αποτέλεσμα της τελευταίας ψηφοφορίας, τι να σου πω τώρα βρε φίλε, αυτοί μαζεύουν σταυρούς κι εμείς τα ευρώπουλα να τα πάμε στις τράπεζες να μας σβήσουν από τα τεφτέρια - άκουσες τι τους κάνουν τους οφειλέτες;». Δηλαδή βρε Σάκη, δεν κατάλαβα - στην κόντρα κι εγώ. Να βγάλουν ή να μην βγάλουν πρόεδρο; «Βρε, ας κόψουν τον λαιμό τους. Εμένα τους λογαριασμούς ποιος θα τους πληρώσει...».
