Του Χρήστου Τσαντήλα
ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ό,τι καλύτερο να περιγράφεις τη θλίψη και την απελπισία. Αυτά τα Χριστούγεννα όμως δεν είναι σαν τα άλλα. Κρύβουν περισσότερα προβλήματα, δύσκολες καταστάσεις, μεγαλύτερη ανασφάλεια για όλους, πολλαπλάσια δυστυχία για τους πολλούς.
Η ΜΙΣΗ Ελλάδα βρίσκεται καταγής, εξουθενωμένη, ακουμπισμένη στη φαγωμένη από το σαράκι και τον χρόνο εξώπορτα του παλαιού ιστορικού ξενοδοχείου «Άνεσις», απέναντι από την Τράπεζα Πειραιώς στην οδό Μεγ. Αλεξάνδρου. Εκεί, στο τριμμένο πλατύσκαλο των 50 εκατοστών εσοχής, ένα βήμα πριν το πεζοδρόμιο, χτυπάει αργά η καρδιά ενός φουκαρά ζητιάνου, ξεπαγιασμένου και κουκουλωμένου με κουβέρτα, πρωί και βράδυ να ελπίζει ακόμα στην ανθρωπιά μας. Ακριβώς εκεί, απέναντι στο δρόμο, λίγα μέτρα από την άλλη Ελλάδα, εκείνη της αγωνίας, της ανεργίας, της προσμονής που χωρίς αισιοδοξία, απογοητευμένη να σχηματίζει ατελείωτες ουρές στα γκισέ της Τράπεζας...
ΚΑΙ μια ακόμη Ελλάδα λίγο πιο κάτω, γωνία Ρούσβελτ με Πατρόκλου, γεμάτη με νότες από το ακορντεόν του ηλικιωμένου με το καβουράκι, που από το κρύο δεν σπάνε τα δάκτυλα καλά να πιέσουν με δύναμη τα πλήκτρα. Όπως και ενός άλλου, περιπλανώμενου καλλιτέχνη, μπροστά στο Αρχαίο Θέατρο. Οι νότες από το αρμόνιο και εκείνου του φουκαρά, γεμίζουν την ατμόσφαιρα. Η εικόνα θυμίζει την ορχήστρα του Τιτανικού, στη γνωστή ταινία λίγο πριν το τέλος... Παίζει μόνος, ακόμη και όταν γύρω του, δεν υπάρχει ψυχή! Ακόμη και χωρίς κανείς να τον ακούει, λες και γιορτάζει ο ίδιος τη δυστυχία του. Μια ιδιαίτερη, αυτοσχέδια ωδή, θλιμμένες σκόρπιες νότες, στην κακιά του τη μοίρα...
ΕΧΟΥΝ, είν΄ αλήθεια, ένα άλλο χρώμα αυτές οι γιορτές. Μουντό, γκρίζο, σκοτεινό, μια μυρουδιά απογοήτευσης αναμιγνύεται με τον κρύο αέρα στην ατμόσφαιρα, το στριμωξίδι στους πεζόδρομους στην ανοιχτή αγορά αυτή τη φορά έχει μια περίεργη βουβαμάρα, τα φώτα λιγότερα, η διάθεση μειωμένη. Αν εξαιρέσεις τους κεντρικούς (και πάλι όχι όλους) δρόμους, παραδίπλα πουθενά στα μπαλκόνια δεν τρεμοπαίζουν φωτάκια, σπίτια σκοτεινά δίχως λαμπιόνια, λες και δεν υπάρχουν πλέον μικρά παιδιά να ζητούν την γιορτινή ατμόσφαιρα και τα δώρα από τον Αϊ Βασίλη...
ΚΑΘΩΣ περπατούσα σκεφτόμουν ότι οι περισσότεροι από εμάς, δεν ξέρουμε το χειρότερο. Ούτε το ζήσαμε. Ούτε ακόμα μπορούμε να φανταστούμε τι μπορεί να μας συμβεί. Η ζωή για όλους κάνει γυρίσματα και ο κανόνας επιβεβαιώνεται μέσα από την κρίση. Δυστυχώς στην Ελλάδα τού σήμερα η δυστυχία δεν είναι μόνο αυτή που φαίνεται στις περισσότερες γωνίες των δρόμων του κέντρου. Η μεγαλύτερη βρίσκεται εκεί που δεν φαίνεται. Στα πλήθη που την προσπερνούν. Στα εσώψυχα των περισσότερων, όπου δεν κυριαρχεί πλέον η γαλήνη και η γλυκύτητα των εορτών των Χριστουγέννων, αλλά η αβεβαιότητα, η ανησυχία, η αγωνία για το μέλλον της νέας γενιάς...
