ιατί δεν μιλούν, όσοι ξέρουν VI Μια ιστορία από τις Σέρρες. [Β]

Καθώς πέρασαν επτά μέρες από το πρώτο μου σημείωμα για παλιά επαγγελματική υπόθεση στις Σέρρες, λογικό είναι όσοι τη διάβασαν και όσοι τυχόν ρίξουν μια ματιά σ’ ετούτο το άρθρο, να μην θυμούνται ή να μη γνωρίζουν το θέμα. Θα το επαναλάβω σύντομα και θα συνεχίσω. Μια κυρία λοιπόν στις Σέρρες- κάπου το 2005- ανησυχούσε πολύ, αν θα τελείωνε μια αντιπαροχή σε οικόπεδό της. Τη φίλη μου και δικηγόρο της Μαριώ όταν συναντηθήκαμε με τις δυό τους, είχα καθησυχάσει, πως δεν έπρεπε ν’ ανησυχεί η ίδια επειδή με διαβεβαίωσαν, ότι ο κατασκευαστής έχτιζε και τελείωνε τότε τις μισές οικοδομές στην πόλη. Εκανα και σκέψεις για ύπαρξη κεφαλαίων, που με έπειθαν για καλή κατάληξη της εκκρεμότητας εκείνης.

Πραγματικά η πολυκατοικία - με λίγη καθυστέρηση-παραδόθηκε δίχως ελλείψεις. Εως εδώ όλα καλά. Συνεχίζοντας σήμερα την αφήγηση εκείνης της ιστορίας θυμήθηκα, πως τα παράδοξα άρχισαν αργότερα, όταν από τις Σέρρες η Μαριώ πληροφορώντας με για το αίσιο τέλος με την πολυκατοικία της πελάτισσάς της με ρώτησε, πώς και ήμουν σίγουρος, ότι δεν θα υπήρχαν προβλήματα. Της εξήγησα, πως η ίδια με την οικοπεδούχο είχαν πει, πως ο εργολάβος έχτιζε τις μισές και πάνω πολυκατοικίες στις Σέρρες, κι’ ακόμα πως τα συνεργεία του δούλευαν ταυτόχρονα σε άλλες οικοδομές που έχτιζε ο ίδιος, και αρκετές είχαν έγκαιρα παραδοθεί. Συνέχισα: «Επομένως, Μαριώ μου, υπήρχαν κεφάλαια και γίνονταν μαζικές και φτηνές αγορές τοις μετρητοίς και πιθανότατα με εκπτώσεις. Τα κεφάλαια είτε του ίδιου, είτε και αφανών συνεταίρων του μπορούσαν να είναι νόμιμα ή «μαύρα» του ίδιου ή αφανών συνεργατών του, που νομιμοποιούνταν από τις πολλές πολυκατοικίες. Η εργασία μπορεί να ήταν και ζημιογόνα, αλλά εμφανιζόταν κερδοφόρα. Με πολλές οικοδομές γινόταν πολύ ξέπλυμα. Με μία και δύο δεν νομιμοποιούνται παράνομα εισοδήματα. Ο εργολάβος σας λοιπόν ήταν πιθανό να έχει ο ίδιος ή οι τυχόν συνέταιροι νόμιμα κεφάλαια. Πιθανό να γινόταν και ξέπλυμα. Πώς να μην είμαι σίγουρος, ότι θα τελείωνε η πολυκατοικία».
Η Μαρία δεν είχε τέτοια δείγματα. Γι’ αυτό πάλευε να βρει, πώς και γιατί πριν καιρό είπα στην ίδια και την εντολέα της, πως η οικοδομή θα τελείωνε.
Ξέχασα εκείνο το τηλεφώνημα. Ξέχασα με τον καιρό και την ιστορία των Σερρών, όταν ανοιξιάτικο απόβραδο του 2006 χτυπάει το Nokia στην τσέπη μου. Βλέπω άγνωστο αριθμό και πετάω την κλήση. Ξαναχτυπά πάλι μία, δύο πέντε ...οκτώ φορές. Απαντώ και ακούω άγνωστη γυναικεία φωνή. «Είμαι η Μαρία από τις Σέρρες. Κάτι συνέβη εδώ». Να μην τα πολυλογώ. Την άκουσα και δεν πίστευα στ’ αυτιά μου. Εβγαλα γρήγορα συμπεράσματα και από τα συμφραζόμενα. Οπως θα δείτε -διαβάζοντας παρακάτω-μετάνιωσα εκ των υστέρων, που της είχα εξηγήσει πριν λίγο καιρό, τον λόγο που μ’ έκανε να πιστεύω, ότι υπήρχαν χρήματα και θα τελείωνε η πολυκατοικία της κυρίας Καλλιόπης, όπως έλεγαν την πελάτισσά της. Καιρό μετά το κλείσιμο της υπόθεσης «πολυκατοικία» η συνάδελφος φαίνεται, πως μεταξύ τυρού και αχλαδίου, κουβέντιασε σίγουρα το θέμα με τις παρέες της. Το κουτσομπολιό και η μουρμούρα περί ξεπλύματος σαν μοναδική αλήθεια, που ασφαλώς δεν ήταν, ξέφυγε όπως η σφαίρα από την κάννη του όπλου. Η σφαίρα λοιπόν πήγε και σφηνώθηκε σε αυτιά που δεν έπρεπε. Ετσι ένα βράδυ, καθώς η Μαρία πήγε να πάρει το αυτοκίνητό της, είδε έντρομη σκισμένα όλα του τα λάστιχα. Δεν πήγε το μυαλό της κάπου. Το ανέφερε στην αστυνομία και κατέθεσε μήνυση κατ’ αγνώστου. Ένα μήνα αργότερα το ίδιο αυτοκίνητο βρέθηκε με θρυμματισμένα τα δύο πλαϊνά τζάμια, που έβλεπαν στο πεζοδρόμιο. Τότε πήγε το μυαλό της στον εργολάβο, καθώς ήξερε καλά, ότι είχε συζητήσει τη γαργαλιστική πιθανότητα σαν βεβαιότητα, πως στην πόλη τους γινόταν ξέπλυμα. Ετσι λειτουργούν αυτά. Οταν ξεδιπλώνεις έναν συλλογισμό, ο άλλος παίρνει την ανάλυση με τη γνωστή... νόστιμη πλευρά της. Ποια ήταν; Ασφαλώς ότι τα χρήματα προέρχονταν από παράνομη δραστηριότητα και ξεπλένονταν με τη νόμιμη ανέγερση πολυκατοικιών με μεγάλες αντιπαροχές. Στην εφορία εμφανίζονταν πάντοτε κέρδη.
Ρώτησα τη συνάδελφο: «πώς και τον υποπτεύθηκες Μαρία. Μήπως σου ξέφυγε κάτι δυσάρεσο γι’ αυτόν και θέλησε να σε προειδοποιήσει για να σταματήσεις να μιλάς;» Μου είπε, πως δεν θυμόταν. Το επόμενο που άκουσα ήταν και το σοβαρότερο. Πήγε στο γραφείο της ανώνυμη επιστολή με ανύπαρκτη γυναικεία υπογραφή και διεύθυνση αποστολέα. Την απειλούσαν πως, αν δεν σταματούσε να συκοφαντεί και να κουτσομπολεύει θα της καίγανε σπίτι κι’ αυτοκίνητο μαζί. Ετσι γι’ αρχή». Τρόμαξε. « Τι κάνω;» με ρώτησε. Απάντησα, πως θα σκεφτώ και θα επικοινωνήσω μαζί της σύντομα. Ηθελα να βοηθήσω, επειδή είχα μερίδιο ευθύνης σε όσα συνέβαιναν. Δεν έπρεπε να μιλήσω , τότε που ζήτησε να μάθει για τη σιγουριά μου στην καλή έκβαση της υπόθεσης « πολυκατοικία».
Δύο μέρες αργότερα έστειλα στη συνάδελφό μου Μαρία τα εξής αποθηκευμένα από τότε μηνύματα.
Α) «Αγαπητή συνάδελφε. Πιστεύω πως μίλησες με άλλους με τον ένα ή άλλο τρόπο για τα χρήματα του υπόψη κυρίου. Προκύπτει από την επιστολή. Πιστεύω πως είναι ένοχος. Θέλησε να εκδικηθεί και να σε αναγκάσει να πάψεις να μιλάς. Αν ήταν αθώος, θα σε συναντούσε πρόσωπο με πρόσωπο ή και θα σε μήνυε για συκοφαντική δυσφήμηση.»
Β) «Εγώ θα έκανα το εξής. Αυτοπροσώπως ή τηλεφωνικά θα του έλεγα πως θέλω αποζημίωση <χ > ευρώ για τις ζημιές και ηθική βλάβη για όσα έκανε σε βάρος μου. Πως ακαδημαϊκή κουβέντα [επειδή τέτοια ήταν] για την περίπτωσή του δεν θα ξανακάνω, επειδή διαστρεβλώνονται όσα είπα. Οτι δεν ενδιαφέρομαι για το τι κάνουν οι άλλοι.»
Γ) «Αν δεν σταματούσε αμέσως (θα του έλεγα πως) θα πάω στο τμήμα για συμπληρωματική κατάθεση στη μήνυσή μου κατ’ αγνώστου και θα τον καθιστούσα ύποπτο [σημ. δεν κινδυνεύεις από τον νόμο για ψευδή καταμήνυση] για τις δόλιες ζημιές στο αυτοκίνητό μου, καθώς και για βαριές απειλές ακόμα και για τις ζωές μας. Θα ανέφερα και την υποψία μου για τον πραγματικό λόγο των ζημιών και των απειλών με κάθε λεπτομέρεια. Αμέσως μετά [θα του έλεγα πως] θα υπέβαλα επώνυμη αναφορά προς τις οικονομικές και εισαγγελικές αρχές. Εκεί θα έγραφα πως -με αφορμή όσα μου συνέβησαν-με έκαναν να πιστεύω, ότι ο τάδε με τις τάδε δραστηριότητες ξεπλένει μεγάλα ποσά. Το συμπεραίνω από τις ζημιογόνες κατασκευές εξαιτίας υπερβολικών αντιπαροχών. Θα έγραφα επίσης ότι θεωρώ απίθανο, ένας επιχειρηματίας να χτίζει τη μισή πόλη. Ερευνείστε την υπόθεση κύριοι.»
Δ) «Αυτά θα έκανα εγώ. Εσύ σκέψου. Κάτι τελευταίο. Ο υπόψη κύριος μετά το λάθος σου, διέπραξε ένα μεγαλύτερο. Ενοχοποίησε τον εαυτό του. Καλό για σένα. Αισιοδοξώ πως θα τακτοποιήσεις το θέμα «πρόσωπο με πρόσωπο». Κάτι άλλο δεν μπορούσα να κάνω.
Αυτοαναφορές δεν αρέσουν και δεν μου αρέσουν. Εκατοντάδα και πλέον άρθρα μου στην Ελευθερία πήγασαν από τη δουλειά μου. Πάντοτε όμως χρησιμοποίησα τρίτα πρόσωπα και άλλους τόπους και χρόνους. Υπάρχουν όμως ιστορίες, όπως ετούτη, που δεν μπορείς να τις αποδώσεις αλλού. Πώς να γράψεις λεπτομέρειες για ζωές άλλων.
Μετά τα μηνύματα η Μαριώ μ’ ευχαρίστησε από τηλεφώνου. Ολα ύστερα έγιναν παρελθόν. Πέρασε λίγος καιρός. Καλοκαίρι. Ημέρα ονομαστικής μου γιορτής ήρθε στο γραφείο το μεγαλύτερο καλάθι δώρων που πήρα στη ζωή μου. Το συνόδευε ένας φάκελος από τη Μαρία και τον άντρα της, μία φωτογραφία τους με δύο διδυμάκια, κι’ ένα σημείωμα. «Φίλε μας. Χρόνια πολλά. Δεν σε ξεχνάμε, όπως και τα μηνύματά σου. Πάντα. Όλα καλά εδώ. Φιλιά απ’ όλους μας». Μετά δύο δάκρυα συγκίνησης.