Αυτά που δεν ξέραμε…

Από τον Τάσο Πουλτσάκη
Πόσες φοβερές αλήθειες πολύ καλά κρυμμένες, χρόνια τώρα, δεν ξέραμε…

Πόσες φορές, όλοι εμείς οι ανυποψίαστοι και απόμακροι θεατές στις κερκίδες του θηριοτροφείου, εκπλαγήκαμε με αυτά που δεν ξέραμε, ενώ συνέβαιναν και ακόμα συμβαίνουν κυριολεκτικά κάτω από τη μύτη μας…
Πόσες οικογένειες της διπλανής πόρτας και της γειτονιάς, στη μικρή μας κοινωνία του εφησυχασμού, του βολέματος και των κλειστών στομάτων, δεν ήξεραν…
Πόσες εφιαλτικές στιγμές έζησαν και ζούνε, ακόμα και σήμερα που μιλάμε, τα θύματα πίσω από τις κλειστές πόρτες των σπιτιών τους γιατί, από φόβο και ντροπή, δεν μπορούσαν και δεν μπορούν να το φωνάξουν δυνατά ή να καλέσουν την αστυνομία…
Αμείλικτα ερωτήματα που μας κυνηγούν αφού τουλάχιστον ανοιχτά, δεν μπορούν να απαντηθούν. Και δεν μπορούν, γιατί μέσα στην «πυκνή ομίχλη των ρηχών και χαλαρών καιρών», οι όποιοι κανόνες καλής συμπεριφοράς για κάποιους, δυστυχώς, φαίνεται πως δεν έχουν γίνει απαραβίαστοι κώδικες ζωής και πυξίδα ομαλής προσαρμογής. Αυτοί οι κάποιοι φαίνεται πως έχουν πάρει το δικό τους, όλο αγκάθια, μοναχικό δρόμο χωρίς επιστροφή που βγάζει σ΄ έναν κόσμο χωρίς ανθρώπινα συναισθήματα, χωρίς ενοχές και μεταμέλεια, χωρίς αναστολές και ψυχικό πόνο για τις αποτρόπαιες πράξεις τους, γιατί τους είναι άγνωστα ή αχρείαστα.
Αυτή η βαθιά διαταραχή του συναισθήματος ως βασικού δομικού παράγοντα της ανθρώπινης προσωπικότητας για τον κακοποιητή, είναι ο οδηγός της αντικοινωνικής συμπεριφοράς ενώ η ναρκισσιστική όλη στάση του τον απομακρύνει από τους γύρω του, με αποτέλεσμα να μην αναγνωρίζει τα δικαιώματα των άλλων και κυρίως των μελών της οικογένειάς του, τα οποία θεωρεί κτήμα του και εξαρτήματά του.
Καταστροφικός, παρορμητικός, εκρηκτικός, οργίλος, δεν αγχώνεται για τίποτα, διαθέτει μειωμένο αυτοέλεγχο, συνηθίζει να παίρνει και να μη δίνει, ενώ διαθέτει υποκριτικές ικανότητες. Πίσω από την ψυχρή παρουσία του κακοποιητή, κρύβεται ένα αυταρχικό είδος ανθρώπου που φοβάται μην πέσει απ’ τον «θρόνο» του και χάσει τα προνόμια τα οποία έχτισε μόνο για τον εαυτό του.
Τα τελευταία χρόνια, σχεδόν καθημερινά, την επικαιρότητα την τροφοδοτούν τέτοιες περιπτώσεις αποτρόπαιων πράξεων σωματικής – σεξουαλικής και ψυχικής βίας μέσα στην οικογένεια, στο σχολείο, στον χώρο εργασίας, από τις οποίες λίγες καταλήγουν στη Δικαιοσύνη, αφού τα θύματα κυρίως μικρά παιδιά και έφηβοι, δύσκολα επικοινωνούν τα παθήματά τους για πολλούς λόγους.
Παρήγορο είναι πάντως ότι τελευταία, η αυστηροποίση των ποινών, οδηγεί τους θύτες στις φυλακές και όχι στα ψυχιατρεία γιατί αυτή είναι η ενδεικνυόμενη τιμωρία. Πριν λίγες μέρες, σε ανάλογη περίπτωση, το δικαστήριο επέβαλλε ποινή ισοβίων και φυλάκιση δέκα ετών σε κάποιον που σκότωσε τη γυναίκα του με βάρβαρο τρόπο μπροστά στα παιδιά τους.