Του Χρήστου Τσαντήλα
ΑΥΤΗ τη φορά έχω την αίσθηση ότι υπερβήκαμε τα όρια της ντροπής. Και όχι της ατομικής ντροπής, αλλά τα όρια της... εθνικής ντροπής! Διότι αν το έχετε προσέξει άλλο είναι όταν ακούς απλά την είδηση, ότι οι υπουργοί μας και ολόκληρο το οικονομικό επιτελείο μετέβησαν στο Παρίσι για να πείσουν τους τροϊκανούς ότι πρέπει να... ξεμουλαρώσουν και να έρθουν εις τας Αθήνας για διαπραγματεύσεις και αξιολογήσεις κι άλλο είναι να τους βλέπεις στο γυαλί πώς περπατούν καμαρωτοί καμαρωτοί με τα σακίδια, τις τσάντες και τους χαρτοφύλακες ανά χείρας, στους γκρίζους δρόμους της γαλλικής πρωτεύουσας…
ΑΝ ΕΙΣΑΙ βρε παιδάκι μου λίγο...ελληνάρας, σε πιάνει το παράπονο. Η πατριωτική, πώς λέμε η...τσίπα, και λες μέσα σου, πώς στο καλό φτάσαμε τόσο χαμηλά, πώς δεν πήραμε χαμπάρι τόσα χρόνια, πού μας οδηγούσαν οι κλέφτες και οι ψεύτες και οι ανίκανοι, οι ίδιοι και οι ίδιοι, πότε θα μπορέσουμε να ξεπλύνουμε αυτή την ντροπή, να μας καθορίζουν τη ζωή, υποκλινόμενοι μάλιστα σε δυο - τρεις υπαλλήλους του Διεθνούς Δανεισμού...
ΜΑ τόσο εύκολα στον ύπνο να μας πιάσουν; Τι μας έριξαν και κοιμηθήκαμε τόσα χρόνια; Να μας προσφέρουν... φούμαρα, ανάπτυξη τριτοκοσμικού τύπου; Με ύφεση, ανεργία, μικρές συντάξεις και χαμηλή φορολογία που πρόσφεραν στους Βουλγάρους και τους Ρουμάνους και τους βρήκαν τους ανθρώπους τα χειρότερα;
ΣΤΟΝ ίδιο μάλλον δρόμο οδηγούμαστε κι εμείς. Η σκληρή φορολογία στο κουρεμένο με την...ψιλή εισόδημα, δημιούργησε εκατομμύρια οφειλέτες. Η ακίνητη περιουσία των Ελλήνων εξανεμίζεται όσο μεγαλώνουν οι ουρές στις τράπεζες για την πληρωμή των δυσβάστακτων και παράλογων φόρων. Κανείς δεν πουλά ή αγοράζει. Δημεύτηκε ουσιαστικά η περιουσία, χιλιάδες οι οφειλέτες. Τους έκαναν να συγκεντρώνουν όλες τις προϋποθέσεις για... φυλακή! Πρέπει να μπει τέλος στη διολίσθηση της οικονομίας. Με κάποιον τρόπο να υπάρξει μια κοινή ελληνική βροντερή φωνή για διευθέτηση του χρέους. Εμείς τα δόντια μας δεν τα δείξαμε… Ακόμα υπακούμε σε όλα, όπως τα μωρά που ψάχνουν το φαΐ τους...
ΑΥΤΟΙ όμως δεν καταλαβαίνουν παρά μόνο τη γλώσσα του χρήματος. Κόψτους τις πωλήσεις στην Ελλάδα, κλείσε τα σύνορα στα ξένα προϊόντα, να δεις για πότε έρχονται στην Αθήνα που τους παρακαλάμε κιόλας. Και τρέχοντας! Αλλά, νομίζουμε ότι είναι ρίσκο να δοκιμάσουμε τέτοιες τακτικές. Όμως τι έχουμε να χάσουμε, ή καλύτερα απέμεινε κάτι για να φοβόμαστε μην χάσουμε. Όλα μας τα πήραν. Όλα... Τι έχουμε ακόμα να χάσουμε;
