Τους πρόδωσε η μυρωδιά και η νοστιμιά της φασολάδας

Από τον Κώστα Γιαννούλα

Τούτες τις μέρες, που γιορτάζουμε την επέτειο της 28ης Οκτωβρίου του ‘40 και το έπος του ελληνικού στρατού στα βουνά της Πίνδου και της Αλβανίας, αναπολούμε τα περασμένα και θυμόμαστε γεγονότα, στα οποία πρωτοστάτησαν δικοί μας άνθρωποι, που βρέθηκαν στο μέτωπο, σαν τον μακαρίτη τον πατέρα μου, που τα έζησε, εκ του σύνεγγυς και στην πρώτη γραμμή, με την ιδιότητα του ιπποκόμου του Διοικητή του τάγματος, που ανήκε, και αυτή του βοηθού σιτιστή του λόχου του.

Με τη δεύτερη αυτή ιδιότητα συμμετείχε στην αναζήτηση υλικών απαραίτητων για το φαγητό, που προορίζονταν για τον λόχο του. Το πρόγραμμα για εκείνη την ημέρα προέβλεπε φασολάδα, η οποία, για όσους ξέρουν, βρασμένη στο καζάνι δεν είναι μόνο χορταστική, αλλά και εύγεστη. Στις περιπολίες, όμως, που έκαναν οι στρατιώτες τη νύχτα γύρω απ’ το στρατόπεδο, έπεσαν πάνω σε κοτέτσι και πήραν μαζί τους στον καταυλισμό για τα μαγειρεία μερικές κότες, τις οποίες έσφαξαν και, κατόπιν, αποφασίστηκε να καταλήξουν στο καζάνι μαζί με τα άλλα υλικά, προκειμένου να μη γίνει αντιληπτή η κλοπή και υπάρξουν συνέπειες.
Έλα, όμως, που μοσχοβόλησε ο τόπος απ’ τη μυρωδιά, που έφτασε ως τη μύτη του διοικητή και, γι’ αυτό, ζήτησε μια μερίδα, για να τη δοκιμάσει. Τι κι αν φρόντισε ο μάγειρας να μην υπάρχει κοψίδι στην καραβάνα, που προορίζονταν γι’ αυτόν; Η νοστιμιά της φασολάδας ήταν τέτοια, που πρόδωσε το εγχείρημα και ύστερα από ανάκριση αποκαλύφθηκε η αλήθεια, χωρίς, ωστόσο, να υπάρξουν αυστηρές συνέπειες, παρά μόνο συστάσεις για αποφυγή κλοπών.
Μου έδωσε, όμως, πληροφορίες ο πατέρας μου και για τον τρόπο επιστροφής του στο χωριό, τον Πυργετό, όταν το μέτωπο κατέρρευσε και αναγκάστηκε ο στρατός να οπισθοχωρήσει. Όντας, λοιπόν, ιπποκόμος πήρε την εντολή να οδηγήσει το άλογο απ’ το μέτωπο της Αλβανίας στο κέντρο της Αθήνας, όπου ήταν εγκατεστημένη η μονάδα του πριν την κήρυξη του πολέμου. Σύμφωνα, μάλιστα, με τα λεγόμενά του το άλογο αυτό ήταν ράτσας και χαιρόσουνα να το βλέπεις και, πολύ περισσότερο, να το καβαλάς. Καβαλώντας το, λοιπόν, με την άδεια του διοικητή του, που επέστρεψε στην Αθήνα με άλλον τρόπο, ένιωθε σπουδαίος και τρανός. Ωστόσο, το ταξίδι αυτό ήταν, ιδιαίτερα, κουραστικό και για τον ίδιο και για το άλογο, αφού κράτησε μέρες, ενώ, για να φθάσει στον προορισμό του και να το παραδώσει στη μονάδα του, χρειάστηκε να διασχίσει έφιππος το κέντρο της Αθήνας, η οποία διέθετε, τότε, ελάχιστα τροχοφόρα.
Όταν τελείωσε την αποστολή του, επέστρεψε στο χωριό με το τρένο, προκειμένου να συνεχίσει τον αγώνα για ελευθερία, δημοκρατία και επιβίωση από άλλο μετερίζι. Να είναι καλά, εκεί, που βρίσκεται και αυτός και οι συμπολεμιστές του.