Ο πόλεμος με τα μάτια των απλών ανθρώπων

ΤΟ ΣΧΟΛΙΟ ΤΗΣ ΔΕΥΤΕΡΑΣ

«Σαν σήμερα», 7 Οκτωβρίου 2023, ξημέρωσε μια καταραμένη ημέρα.

Κάποιοι ακραίοι της ισλαμιστικής οργάνωσης Χαμάς επιτέθηκαν, σκότωσαν, αιχμαλώτισαν εκατοντάδες ανυποψίαστους Ισραηλινούς πολίτες. Τους πιο πολλούς, μάλιστα, την ώρα που διασκέδαζαν σε ένα μουσικό ροκ φεστιβάλ. Ήταν νέα παιδιά, όλο κέφι, χαρά και αισιοδοξία για τη ζωή, που, στα καλά καθούμενα, γνώρισαν τη βία, τον θάνατο, τον τρόμο, την αιχμαλωσία.
Τι πέτυχαν οι επιτιθέμενοι; Η αντίδραση του Ισραήλ έφερε πάνω από 25.000 νεκρούς Άραβες και Παλαιστίνιους, αθώοι οι περισσότεροι κι ανυποψίαστοι, όσο αθώο είναι κάθε παιδί που χάνεται. Και χάθηκαν πολλά.
Τα γεγονότα ήρθαν σε μια στιγμή που το Ισραήλ είχε ηρεμήσει… Είχε πέσει σε μια νιρβάνα ετών μέσα στην οποία Ισραηλινοί και Παλαιστίνιοι, ειδικά οι νεότερες γενιές, κουρασμένοι από τη βία, το αίμα και τα κηρύγματα των φανατικών συμβίωναν περίπου ειρηνικά. Για πρώτη φορά Ισραηλινοί άρχισαν να ξεθαρρεύουν, να ξεμυτίζουν, να ταξιδεύουν στο εξωτερικό και να κάνουν τουρισμό μαζικά. Οι ξενοδόχοι της Αθήνας έτριβαν τα χέρια τους από τους απρόσμενους αυτούς τουρίστες, υψηλού, μάλιστα, εισοδήματος.
Αντιστοίχως, καραβάνια από Δυτικούς τουρίστες μετέβαιναν ξανά στην Ιερουσαλήμ και τ’ άλλα μέρη της Βίβλου για προσκύνημα, για την ποθούμενη μέθεξη με τον Θεό τους… Στο θεοβάδιστο όρος Σινά, στο όρος των Ελαιών που ποτίστηκε με τα δάκρυα του Ιησού, στον Ιορδάνη τον ποταμό για ένα συμβολικό βάπτισμα στα καθαγιασμένα νερά. Μόνο η Μητρόπολη της Λάρισας π.χ. έχει πραγματοποιήσει πάνω από δέκα ταξίδια τα τελευταία χρόνια, μέσα σε απόλυτη ασφάλεια.
Μέσα στο ίδιο το Ισραήλ, ελλείψει εξωτερικού κινδύνου, πιάστηκαν με τα δικά τους. Γκρίνια, διχασμός, πολιτικές διαμάχες, σκάνδαλα, δικαστικές διενέξεις – ο Νετανιάχου π.χ. ήταν υπόδικος για διαφθορά. Ό,τι και στην Ελλάδα δηλαδή. Απίστευτο πόσο μοιάζουν οι δύο λαοί στα αρνητικά τους σημεία.
Ίδια κουρασμένοι με τους Ισραηλινούς και οι Παλαιστίνιοι φυσικά, που, παρά τις μεγάλες και πάγιες εθνικές διαφωνίες τους με το Ισραήλ, συμβίωναν σχετικά ήρεμα.
Και ξαφνικά… Η «αποφράς» 7η Σεπτεμβρίου… Τα γεγονότα. Η σφαγή. Ο πόλεμος. Οι νεκροί, η διάλυση των πάντων, η προσφυγιά. Και το μέλλον άδηλο.
Δε λέμε ότι είναι εύκολο πρόβλημα το Μεσανατολικό. «Ήμουνα νιος και γέρασα» μ’ αυτό το πρόβλημα. Αλλά όλοι ψυχανεμιζόμαστε πως οι νέες γενιές δε θα είχαν κανένα θέμα πια να συμβιώσουν ειρηνικά. Σκοτιστήκαμε ρε φίλε… Εγώ Εβραίος, εσύ Παλαιστίνιος και τι έγινε; Και γάμοι έγιναν, και συμπεθεριά, και συγγένειες, και φιλίες μεταξύ των δύο πλευρών, γιατί, ευτυχώς, όσο περνούν τα χρόνια, τόσο οι νεότεροι κατανοούν τη βλακεία του να πεθαίνεις χωρίς λόγο και τα βρίσκουν. Το βασικό είναι να προοδεύουμε και να περνάμε όλοι καλά. Γιατί αν πιάσουμε την ιστορία, τι κάνατε εσείς τότε και τι κάναμε εμείς, θα σφαζόμαστε στον αιώνα τον άπαντα. Και, καμιά φορά, καλύτερα να την… ξεχνάς την ιστορία, κι ας τρίζουν τα κόκκαλα των υπερπατριωτών που τυχαίνει να διαβάζουν αυτές τις γραμμές.
Ακούω κάτι απολιθώματα της ιθαγενούς Αριστεράς κυρίως, να μιλάνε για Παλαιστίνιους «αγωνιστές». Αν δεν ξεσηκώνονταν οι Έλληνες, λένε, αν δεν έσφαζαν τους Τούρκους στην Τριπολιτσά, δε θα ‘χε προκοπή η επανάστασή τους το 1821. Αλλά, λεβέντη μου όμορφε, δεν είμαστε πια στο 1821, να παίρνουμε τις χατζάρες κι όποιον πάρει ο χάρος. Στον 21ο αιώνα δεν μπορεί να λύνονται τα προβλήματα αποκλειστικά με αίμα και σκοτωμούς, με καταστροφή και όλεθρο. Όσοι κατέχουν το Μεσανατολικό, λένε ήδη πως αν δε συνέβαινε η 7η Οκτωβρίου, η ήρεμη συμβίωση των δύο πλευρών θα έκανε βήματα μπροστά, θα έφερνε με τον καιρό εκατέρωθεν και αμοιβαία επωφελείς συμβιβασμούς. Κοινές δουλειές, κοινά πρότζεκτ, επένδυση κεφαλαίων και η Γάζα, αντί σωρός ερειπίων, θα ήταν ένα δεύτερο Ντουμπάι στη Μεσόγειο. Τι της λείπει; Οι θάλασσες; Το κλίμα; Τα ωραία τοπία; Το καλό μεσογειακό φαγητό; Λίγο τα πετροδόλαρα του Κατάρ, λίγο η οργάνωση και η τεχνογνωσία των Ισραηλινών και η Γάζα θα μπορούσε δυνητικά να εξελιχθεί σε διάσημο τουριστικό προορισμό. Οι άνθρωποί της θα είχαν δουλειές, μια κανονική ζωή, ένα πολύ καλό εισόδημα. Αλλά…
Βέβαιο είναι πως αν -θεωρητικά- γινόταν να ερωτηθούν οι Παλαιστίνιοι, ο απλός λαός δηλαδή, κι όχι οι φανατικοί της Χαμάς, θα ψήφιζαν αναφανδόν υπέρ του «να τα βρούμε επιτέλους». Μάλλον αυτό μυρίστηκαν οι επαγγελματίες του πολέμου κι άναψαν το φυτίλι. Χωρίς πόλεμο, Χαμάς και Χεζμπολάχ δε θα είχαν λόγο ύπαρξης. Κι έτσι, στρώσανε το βούτυρο στο ψωμί των φανατικών της άλλης πλευράς. Γιατί από φανατικούς και στο Ισραήλ, δόξα να ‘χει ο Σαβαώθ…
Πολλοί από σας, όπως κι εγώ, επισκεφθήκατε κάποτε το Ισραήλ. Και είδατε από κοντά, ακόμη και σε ήρεμους καιρούς, τι θα πει ζωή υπό προθεσμία, ζωή μέσα στον φόβο. Θα είδατε τα παιδιά να παίζουν σε παιδικές χαρές που φυλάσσονται μονίμως από πάνοπλους φαντάρους. Θα υπεστήκατε τους συνεχείς ελέγχους στο αεροδρόμιο, στους δρόμους, στα μαγαζιά, στα μουσεία, παντού. Θα σας έχουν πει πως δεν υπάρχει Ισραηλινός, μικρός ή μεγάλος, που να μην έχει περάσει κάποιες ώρες σε καταφύγια από τους κατά καιρούς συναγερμούς. Θα είδατε άνδρες, γυναίκες να εκπαιδεύονται κάθε τόσο στον Στρατό, όντας όλοι εν δυνάμει στρατεύσιμοι μέχρι τα πενήντα τους συχνά χρόνια… Όχι, αυτό δεν είναι κανονική ζωή. Αλλά «στο Ισραήλ για τίποτε και ποτέ δεν μπορείς να είσαι σίγουρος», όπως άκουσα να λέει στην τηλεόραση και ο νευρολόγος Καρούσης, τραγικός πατέρας του αδικοχαμένου 26χρονου Έλληνα φοιτητή. Θα σας το πουν και οι Εβραίοι της Λάρισας που έχουν παιδιά και συγγενείς εκεί κάτω, και τους οποίους με αγωνία αναζητούν στο τηλέφωνο κάθε που ακούν για επίθεση της Χεζμπολάχ ή της Χαμάς.
Το Ισραήλ, έστω και με υπερβολικό τρόπο, αμύνεται. Πριν το καταδικάσεις, ειδικά εσύ ο Έλληνας, απάντησε στο ερώτημα τι θα έκανε η δική σου χώρα σε μια ανάλογη περίπτωση, ας πούμε σε μια ευαίσθητη εθνικά περιοχή, όπως η Θράκη. Καταλαβαινόμαστε έτσι;
Κι εδώ αρχίζει η ευθύνη της Δύσης. Που πρώτο μέλημά της πρέπει να είναι ο πραγματικός αντίπαλος, το καθεστώς του Ιράν δηλαδή, που κρατά έναν περήφανο αρχαίο λαό, όπως οι Πέρσες, μέσα στο σκοτάδι, τον φανατισμό, τη στέρηση κάθε ελευθερίας και κάθε ανθρώπινου δικαιώματος. Το Ιράν που χρησιμοποιεί ό,τι πιο κακοποιό στοιχείο της Χεζμπολάχ και διαρκώς απειλεί. Αλλά αυτή είναι μια άλλη μεγάλη, πολύ μεγάλη ιστορία…
ΑΛΕΞΗΣ ΚΑΛΕΣΗΣ
[e-mail]