Το τεχνολογικό πάρκο που χάθηκε

(και άλλα παράλληλα τερπνά)

Από τον Απ. Βλιτσάκη

Η ιστορία που θα διηγηθώ αφορά την περιοχή μας και πάει πίσω στη δεκαετία του ‘90. Δεν ασχολήθηκε κανένας γι’ αυτή. Ο ίδιος, που ήξερα, ήμουν υποχρεωμένος να σεβαστώ το επαγγελματικό απόρρητο, καθώς είχα επαγγελματική ανάμιξη σε επιχειρηματικό εγχείρημα που ναυάγησε. Το δικηγορικό απόρρητο είναι ισόβιο, πολύ περισσότερο όταν υπάρχει σύμφωνο εμπιστευτικότητας, όπως εδώ. Το «σπάω» σήμερα, επειδή οι πρωταγωνιστές έφυγαν από τη ζωή και επειδή χρησιμοποιώ διαφορετικές τοποθεσίες και ψευδώνυμα στη θέση των πραγματικών, αλλά και επαγγελματικών ιδιοτήτων τους.

Η μικρή ιστορία αποτελεί την επιτομή της Ελλάδας και διεφθαρμένων ανθρώπων της. Δυστυχώς, οι τελευταίοι δεν είναι εξαίρεση, όπως νεαρός νόμιζα και μεγαλύτερος άλλαξα γνώμη. Έτσι πάμε, όπως πάμε. Ένα βήμα μπροστά, δύο πίσω κάθε φορά. Γι’ αυτό απέτυχε η Επανάσταση του ‘21, που διέσωσαν οι Αγγλογάλλοι με τη συνδρομή των Ρώσων. Γι’ αυτό χρεοκοπήσαμε ουσιαστικά οκτώ φορές (1827, 1842, 1891, 1893, 1897, 1932, 2009, 2015) και τυπικά τέσσερις (1827, 1843, 1893/97 και 1932). Έτσι χάσαμε τους πολέμους το 1897 και το 1922. Γι’ αυτό αυτοκτονήσαμε στην Κύπρο το ‘74. Γι’ αυτό μοιραίοι οδηγηθήκαμε στον εμφύλιο του ‘46-49, στη θλιβερή μετεμφυλιακή «φρονηματο-δημοκρατία» 1950-1963 και νομοτελειακά στη Χούντα του ‘67-74. Είμαστε, εν τέλει, ο πλέον μαζοχιστικός ευρωπαϊκός λαός. Κατακτήσαμε ελληνοπρεπώς τις δύο τελευταίες θέσεις (αλλού πρώτοι κι αλλού δεύτεροι από το τέλος) στην Ε.Ε. των 27. Θυμάμαι πρόσφατα τον Αλέξιο και τώρα τον Κυριάκο. Με το ακροδεξιό προσύμφωνο, το asset της συμφοράς, τον έναν νόμο του ενός άρθρου για το άλμα στην άβυσσο έσβησε διά παντός την εικόνα των allients ο πρώτος. Και ο δεύτερος με το 40% το ‘19 και το 41% το ‘23 κατέκτησε μεν την 1η θέση στα… 100, στα 400, στα 5.000 μ. στις σκυταλοδρομίες 4x100 μ., 4x400μ., στον μαραθώνιο και στα αγωνίσματα δρόμου. Μόνο που έτρεχε μόνος. Μετρώντας τους πραγματικούς χρόνους πέφτουμε σε μαγική εικόνα. Πρόσφατα, λοιπόν, ο Economist κατέταξε την Ελλάδα οικονομική πρωταθλήτρια της χρονιάς. Ω τι θαύμα ανέκραξα. Ώσπου με συνέφερε το ευρωβαρόμετρο (Data Europa) του 2023. Διάβασα, λοιπόν, στην έκθεσή του ότι η χώρα μας είναι πρωταθλήτρια της διαφθοράς στην Ε.Ε., με το 97% των Ελλήνων να θεωρεί ότι η διαφθορά είναι δεδομένη, έναντι 64% της Πορτογαλίας κ.ο.κ. και με μόλις 13% της Φινλανδίας. Ότι η Ελλάδα είναι πρώτη από τις δέκα πρώτες χώρες της Ένωσης με τη μεγαλύτερη αδυναμία πληρωμής λογαριασμών. Το 86% των Ελλήνων έχει τη μεγαλύτερη αδυναμία πληρωμής λογαριασμών (ρεύματος, νερού, φυσικού αερίου, κινητών και σταθερών τηλεφώνων, κοινοχρήστων, φόρων κ.λπ.), μακράν της 2ης Πορτογαλίας με 64% και της Βουλγαρίας με 59%. Οι Ρουμάνοι μάς άφησαν πίσω με 51% στην αδυναμία των πληρωμών τους. Και πιο κάτω. Η Ελλάδα έχει το δεύτερο από το τέλος χαμηλότερο κατά κεφαλή ΑΕΠ στην Ε.Ε. με 19.150€ το ‘23. Όμως, η Βουλγαρία με κατά κεφαλή ΑΕΠ 18.230€ υπερέχει σε αγοραστική δύναμη του δικού μας λόγω χαμηλότερου κόστους ζωής των γειτόνων μας. Για να τελειώνω με τους αριθμούς. Το 66% των συμπατριωτών μας δεν είναι ευχαριστημένο με τους θεσμούς, το 60% με την ελληνική δημοκρατία και το 87% πιστεύει ότι στο μέλλον τα πράγματα θα χειροτερεύσουν παντού. Ο λαός δεν έχει όραμα και η έλλειψή του προμηνύει δεινά. Αφήνοντας στην άκρη την πρόσφατη και καθημερινή απεξάρθρωση («μπάχαλο» από το αραβικό bihalli) στις λειτουργίες κράτους, θεσμών και της συμπεριφορικής πρακτικής όλων σχεδόν των Ελλήνων και των Ελληνίδων καταλήγει κανείς εύκολα στο συμπέρασμα της εθνικής αποτυχίας και στη θητεία αυτής της κυβέρνησης. Κάποιοι αριθμοί με την πρώτη θέαση ευημερούν (π.χ. ανάπτυξη 2,5% - ψηφιοποίηση λειτουργιών, Ι.Χ.-ΑΕΙ κ.ά. - a contrario: Tέμπη, θεσμική ακαταστασία, ρουσφέτι, θεού ακρίβεια, κ.λπ.), αλλά οι άνθρωποι δυστυχούν δίχως όραμα και ελπίδα. Οι αριθμοί μπορεί να σημαίνουν οικονομική μεγέθυνση, αλλά δε σημαίνουν ανάπτυξη. Διαφορετικά πράγματα και ενίοτε αντίθετα. Αλλά είναι εκτός θέματος και χώρου η εδώ ανάλυση.
Ας έρθω τώρα στο θέμα και πίσω στον χρόνο, μιας και η νοοτροπία του Έλληνα, που είναι και η τραγωδία του, έρχονται από μακριά. Μέσα του ‘90 ελβετικός επενδυτικός κολοσσός σε συνεργασία με Ελληνοαμερικανούς πελάτες-επενδυτές, εκμεταλλευόμενος την τότε περίοδο οικονομικής ευταξίας και της προολομπιακής προετοιμασίας, έστειλε εκπροσώπους του στην Αθήνα να διερευνήσουν τη δυνατότητα δημιουργίας μεγάλου τεχνολογικού πάρκου νεοφυών και λοιπών επιχειρήσεων ψηφιακών τεχνολογιών σε μεγάλη έκταση 200.000-500.000 τ.μ. στην Ελλάδα. Σε μία των συναντήσεων της αντιπροσωπείας αυτής στην Αθήνα παρέτυχαν δύο σοβαροί επιχειρηματίες της Λάρισας. Ήταν καλεσμένοι Θεσσαλού μετανάστη στις ΗΠΑ. Οι τελευταίοι προσκάλεσαν εδώ σε ωραιότατη περιοχή του νομού για δείπνο φιλοξενίας δύο ή τρία από τα μέλη της ομάδας. Ήρθαν οι άνθρωποι και στο γεύμα πήγε η κουβέντα στην ανεύρεση μιας κατάλληλης περιοχής στον δυναμικό Νομό Λάρισας. Τους επιδείχτηκε από δικό μας επιστήμονα και πρόεδρο φορέα του νομού, τον Άρη Λεβεντογιάννη, μεγάλη έκταση σε κατάλληλη και με φυσικό κάλλος περιοχή. Οι Ελβετοί με τον Έλληνα συνοδό τους την επισκέφθηκαν, τους άρεσε και την έκριναν κατάλληλη για τη δημιουργία του πάρκου. Εξουσιοδοτήθηκε ο συμπολίτης επιχειρηματίας με καλό όνομα κ. Λεβεντογιάννης και ενημέρωσαν όλοι εμπιστευτικά το γραφείο μου για το πλαίσιο μιας πρώτης διερευνητικής επαφής του Άρη με τον διαχειριστή της έκτασης αυτής και προεξάρχοντα πολίτη του τόπου, τον Βασίλη Βαφέα. Την επόμενη κλείστηκε το ραντεβού Λεβεντογιάνννη- Βαφέα. Μετά τη συνάντηση ήρθε στην ομήγυρη των ξένων στο «Μετροπόλ» ο Λεβεντογιάννης και μας διηγήθηκε τα συμβάντα. Μας είπε ότι ο συνομιλητής του (επώνυμος στον νομό μας και πληρεξούσιος ιδιοκτητών από το εξωτερικό) Βασίλης Βαφέας, όταν του ανακοινώθηκε ο σκοπός της αγοράς από τους Ελβετούς, του είπε αμέσως: «Κι εγώ τι θα κερδίσω;». Εκεί έκλεισε η συζήτηση. Μόλις γνωστοποιήθηκε το συμβάν στη διοίκηση της Γενεύης, ο εκεί διευθύνων σύμβουλος κ. Βατιέ απάντησε στο τηλέφωνο περιπαικτικά. «Πιστεύατε, ότι η Ελλάδα είναι σοβαρή χώρα και έντιμοι οι Έλληνες;». Με ικανοποίησε η ευγενική παρατήρηση του Άρη στους Ελβετούς μεταξύ σοβαρού και αστείου. «Αγαπητοί μου. Όταν η Ελβετία είναι θησαυροφυλάκιο παγκόσμιου εγκληματικού προϊόντος, θα μπορούσε ο κ. Βατιέ να μην είναι ισοπεδωτικός. Δεν είμαστε όλοι ίδιοι». Εν πάση περιπτώσει, η απληστία του Βαφέα έδιωξε τους ξένους. Θυμάμαι τώρα, ότι ελέω όλοι κομματικών συνδέσεων ο εν λόγω Βαφέας υλοποίησε αλλού και με ντοκουμέντα τις ιδέες του. Σταματώ, όμως, εδώ.
Όσον αφορά τους Ελβετούς, οι άνθρωποι συνέχισαν τις επαφές τους στην Ελλάδα και ένας πρώην πρωθυπουργός μας έδειξε ενδιαφέρον. Δεν έγινε, όμως, κάτι. Μάλλον επειδή βρέθηκαν κι αλλού απέναντι στο δόγμα «Κι εγώ τι θα κερδίσω;». Αγαπητέ αναγνώστη, η αφεντιά μου που γράφω, μέχρις εκεί που μπορώ, όσοι τέλος πάντων βλέπουμε σε αριθμούς την εθνική μας αποτυχία εν δράσει, ένα πράγμα πρέπει να ευχηθούμε για τον καθένα μας στην Ελλάδα. Να κάνουμε έντιμα και σωστά τη δουλειά μας. Αρκεί.