Το σχόλιο της Δευτέρας

Ενας πικρός ξανθός Απρίλης...

«Απρίλη μου ξανθέ», δεν σε βλέπω και πολύ καλά τελευταία. Κλασσικός μήνας της Άνοιξης, μήνας των λουλουδιών και του έρωτα, ο Απρίλης πλέον ...απειλείται ως εικόνα. Ο Απρίλης όλο και πιο πολύ ...απωθείται προς το καλοκαίρι. Τον συνδέουν με την κλιματική αλλαγή, του βάζουν και ολίγη (ή και ...πολύ) αφρικανική σκόνη και τον παρουσιάζουν ως ένα μήνα περίπου καλοκαιρινό.
Ότι ζούμε καιρούς κλιματικής αλλαγής είναι βέβαιο. Δεν μπορεί να είναι τυχαίο που στις βεράντες μας εμφανίστηκαν φέτος ...μυρμήγκια από τον Μάρτιο ακόμη, μην σου πω και νωρίτερα. Η αλήθεια είναι βέβαια ότι ζούμε παγκοσμίως μια περίοδο ...ελαστικών εργασιακών σχέσεων, οπότε δεν γίνεται ρε συ μέρμηγκα να την αράζεις ένα ολόκληρο χειμώνα με ...ρεπό. Δεν είσαι «ανταγωνιστικός» αγόρι μου, πώς το λένε;

Ξαναγυρίζω στον Απρίλιο. Το γεγονός ότι αυτές τις ημέρες επικρατούν «υψηλές για την εποχή θερμοκρασίες» (κλισέ) έδωσε την ευκαιρία στα κανάλια και τις περισσότερες ιστοσελίδες του Διαδικτύου να δουν ήδη ...γεμάτες παραλίες και, γενικά, να φέρουν από τώρα το καλοκαίρι. Μια βιασύνη αποτυπώνεται, ένα άγχος, να έρθει η περίοδος της ξενοιασιάς και των διακοπών. Εντάξει, κατανοητό, αλλά πόρρω απέχουν της πραγματικότητας. Διότι, πράγματι, η θάλασσα χτες και προχτές στα παράλια του νομού σε ...προκαλούσε, αλλά ...μέχρις εκεί.
Απρίλης... Τον φαντάζεσαι σαν ένα μήνα φωτεινό, ωστόσο στη χώρα η πραγματικότητα αρχίζει και σκοτεινιάζει. Η βεβαιότητα ότι υπάρχει σταθερή κυβέρνηση τετραετίας αρχίζει και κλονίζεται κι αυτό δεν είναι καλό για χώρες όπως η Ελλάδα που μόλις βγήκαν από την περιπέτεια της οικονομικής κρίσης. Το ποια είναι σήμερα η πραγματικότητα στη χώρα, σου το είπε μόλις πρόσφατα η Ευρωπαϊκή Στατιστική Υπηρεσία: είσαι προτελευταίος στην Ευρωπαϊκή Ένωση σε εισόδημα και δυνατότητα κατανάλωσης. Αυτός είσαι. Σε ξεπέρασαν Ρουμάνοι, Σλοβένοι, Κροάτες, Λιθουανοί, Εσθονοί, όλα τα «ορφανά» της πρώην Σοβιετικής Ένωσης με τις καταστραμμένες οικονομίες και κοινωνίες. Τους Κύπριους; Δεν τους βλέπεις καν. Και όσοι μεν καταφέρνουν και έχουν μαύρα εισοδήματα απολαμβάνουν μια σχετικά καλή ζωή. Βγαίνουν, ξοδεύουν, ταξιδεύουν. Οι υπόλοιποι, οι «εξαρτώμενοι», μισθωτοί και συνταξιούχοι, είναι πια μόνιμοι καταναλωτές της ...«ιδιωτικής ετικέτας» των σούπερ μάρκετ και ψάχνουν να βρουν κανένα πρόγραμμα κοινωνικού τουρισμού για ολιγοήμερες διακοπές. Και μιλάς εδώ για τη μεγάλη μάζα του πληθυσμού, ειδικά στις αποκομμένες και δημογραφικά μαραζωμένες επαρχίες, όπου δεν υπάρχει καν παραοικονομία για συμπλήρωμα εισοδήματος. Αν κάποιες περιοχές, όπως η Αθήνα και τα νησιά ευνοούνται σημαντικά από τον τουρισμό, δεν σημαίνει ότι η υπόλοιπη Ελλάδα ακολουθεί αυτό τον τρελό χορό.
Δίχως καμιά διάθεση για κομματική αντιπαράθεση, οι σοβαροί και ψύχραιμοι πολίτες σ’ αυτή τη χώρα διαπιστώνουν πια ένα αδιέξοδο. Το βάθος του τούνελ ...δεν αχνοφαίνεται καν. Η χώρα στην ουσία εξακολουθεί να είναι «στον γύψο» που της έβαλαν οι δανειστές της. Μπορεί η Τρόικα να μην διαμένει πια στο ...«Χίλτον» των Αθηνών, ωστόσο εξακολουθεί -κι από μακριά- να υπαγορεύει τις πολιτικές της. Οι πολίτες αναγνωρίζουν ότι ο Μητσοτάκης έφερε μια σταθερότητα, ότι μισθοί και συντάξεις τουλάχιστον είναι ...εγγυημένες, ότι τα κατάφερε να μας βγάλει στο ξέφωτο μέσα σε συνθήκες πανδημίας και γι’ αυτό του έδωσαν το πολυδιαφημισμένο 41%. Ποιον άλλον να εμπιστευτούν; Τους ...λαϊκιστές και τους άσχετους της αντιπολίτευσης; Άσε, δώκαμε, δεν θέλουμε άλλο.
Κι όμως. Μέσα σε ένα εννιάμηνο, ο πανίσχυρος δημοσκοπικά Πρωθυπουργός, βρίσκεται με την πλάτη στον τοίχο. Προφανώς δεν τον έχουν φέρει εκεί οι ...πολιτικά ελλιποβαρείς Ανδρουλάκης και Κασσελάκης, ούτε το ...συνοθύλευμα που έχει στα δεξιά του. Ούτε ευθύνονται μόνο οι Μαρινάκηδες και λοιπά «παράκεντρα» που ο ίδιος κατήγγειλε στη Βουλή. Αυτοί υπάρχουν και απομυζούν την Ελλάδα από ...συστάσεως ελληνικού Κράτους. Ο Μητσοτάκης και η κυβέρνησή του αμφισβητούνται από το γεγονός ότι απουσιάζει πια η ελπίδα. Τα Τέμπη είναι απλώς ο ...καμβάς πάνω στον οποίο «κεντήθηκε» σταυροβελονιά όλο αυτό το γαϊτανάκι. Τα Τέμπη -πέρα από το συγκινησιακό κομμάτι που όλους μας συγκλονίζει- - είναι η απόδειξη πως σ’ αυτό το Κράτος τίποτε δεν προχωρά, και πως τα παθήματα δεν διδάσκουν.
Κουράστηκε πια ο κόσμος. Διαβλέπει ότι και με τον Μητσοτάκη η χώρα δεν αλλάζει. Κι αν πηγαινοέρχεται ο πρωθυπουργός στο εξωτερικό (πρόσφατα στον Καναδά) και διαφημίζει πόσο καλά πάει η οικονομία, επενδύσεις δεν έρχονται. Τα επιτόκια είναι υψηλότατα και αποτρεπτικά, άσε που άμα μπλέξεις με τα ελληνικά δικαστήρια θα τραβήξεις τα μαρτύρια του ...Ταντάλου.
Κουράστηκε ο κόσμος να περιμένει πότε επιδόματα – τα pass έχουν γίνει πια ανέκδοτο- πότε φραγκοδίφραγκα που βαφτίζονται αύξηση του κατωτάτου μισθού. Οκ, τόσα μπορεί, τόσα δίνει, αλλά εγώ με τριάντα ευρώ αύξηση δεν λύνω κανένα πρόβλημά μου. Επί πλέον, το άνοιγμα αχρείαστων μετώπων (γάμος ομόφυλων) και η κατάσταση που ξέφυγε στη δημόσια τάξη, η βία στους δρόμους, τα σχολεία, έχουν βαρύνει το κλίμα. Εμπεδώνουν την εικόνα μιας κρίσης που ναι μεν οφείλεται σε χρόνιες παθογένειες, αλλά την χρεώνεται ο Μητσοτάκης για το γεγονός ότι δεν την αλλάζει. Όλα κινούνται με αργούς ρυθμούς, πολλοί υπουργοί μοιάζουν ανύπαρκτοι. Το πιο απλό θέμα, όπως αυτό της απαγόρευσης των κινητών στα σχολεία το συζητάμε εδώ και κάτι μήνες, αλλά ...απόφαση γιοκ. Φαντάσου τώρα τι γίνεται με τα σοβαρά θέματα της χώρας όπως το δημογραφικό, ο εκσυγχρονισμός του παραγωγικού της μοντέλου, η ασφάλεια των πολιτών, τα τρένα, οι πυρκαγιές και τόσα άλλα. Ούτε καν...
Ο Μητσοτάκης, προσώρας, δεν έχει αντίπαλο. Αυτό δεν σημαίνει τίποτε. Οι περιβόητοι «διαπλεκόμενοι» , όπως τους αποκαλούσε ο πατέρας του, όλο αυτό το επιχειρηματικό και μιντιακό σύστημα που ως τώρα τον στήριζε, είναι σε θέση να κατασκευάσει και να επιβάλλει τον νέο ηγέτη- το σύστημα είναι ανεξάντλητο σε εφεδρείες.
Αν αποτύχει όμως ο Μητσοτάκης, θα έχει αποτύχει η χώρα. Χώρες τύπου Ελλάδας είναι πολύ ευαίσθητες σε πολιτικές μεταβολές και οι κατά καιρούς ηγέτες προσδιορίζουν απόλυτα την πορεία τους.
Αυτά τα ολίγα. Και μακάρι να δούμε κάτι άλλο. Μακάρι να πάμε σε ένα πραγματικά όμορφο και ήρεμο καλοκαίρι.
ΑΛΕΞΗΣ ΚΑΛΕΣΗΣ
[e-mail]