Του Χρήστου Τσαντήλα
ΞΕΡΕΤΕ σαν τι μου μοιάζει η τελευταία διαπραγμάτευση με τους τροϊκανούς, πριν την έξοδό μας από το μνημόνιο; Κάτι σαν τη… χαριστική βολή ύστερα από εκτέλεση! Και σκέφτηκα πολύ να γράψω πάλι γι’ αυτά τα θλιβερά που συμβαίνουν στη δύσμοιρη τη χώρα μας, ύστερα από όσα μου είπε η κυρία Μαργαρίτα, μια σοβαρή και πολύ φιλοσοφημένη κυρία, την οποία συνάντησα μέσα σε ένα περιβάλλον βαριάς θλίψης, στη διάρκεια της κηδείας ενός αθώου ανθρώπου, που πλήρωσε με τη ζωή του την ανεξέλεγκτη δραστηριότητα των κακοποιών, που «αλωνίζουν» τα τελευταία χρόνια ιδιαίτερα στην ύπαιθρο …
«ΚΑΛΑ είναι όλα αυτά που σχολιάζεις βρε παιδάκι μου, αλλά, δώσε και καμιά νότα αισιοδοξίας... Το έχει ανάγκη ο κόσμος μέσα από αυτό το ψυχοπλάκωμα που ζούμε… θα σαλέψουμε… χάσαμε την αυτοπεποίθησή μας…».
Η κυρία Μαργαρίτα, με προβλημάτισε πολύ. Βεβαίως και το εννοούσε. Διέκρινα στα μάτια της την πίκρα από τη δυστυχία του κόσμου που συναντούσε στα χωριά της περιφέρειάς της - η ίδια είχε υπηρετήσει από θέση σπουδαία (και μοναδική ως γυναίκα), την τοπική αυτοδιοίκηση - διέκρινα στο βλέμμα της την αγωνία για τη νεολαία αλλά και την απογοήτευση των ηλικιωμένων. Όμως, περισσότερο με άγγιξε εκείνο το τελευταίο: «Αλλά, θα μου πεις Χρήστο μου, υπάρχουν και χειρότερα…»…
ΚΑΙ είχε δίκαιο. Τι χειρότερο από τον θάνατο; Και όχι τον φυσιολογικό θάνατο. Αλλά τον άγριο και άδικο θάνατο. Τον θάνατο που «σκοτώνει» την ψυχή κι όσων καταφέρουν να ζήσουν. Εκεί ψηλά, στα Αμπελάκια, ανάμεσα σε αιωνόβια δέντρα και τρεχάμενα νερά, μέσα σε ένα θολό από σύννεφα τοπίο με την άγρια ομορφιά, όπου ακούγονταν τα πουλιά και η ψαλμωδία του μητροπολίτη κ. Ιγνατίου σε μια νεκρώσιμη ακολουθία, κατάλαβα ότι η κυρία Μαργαρίτα είχε απόλυτο δίκαιο. Και ήρθε κι αυτή να το εκφράσει μαζί με εκατοντάδες άλλους καθημερινούς ανθρώπους, στην κηδεία ενός πολύ άξιου οικογενειάρχη, που με τη γυναίκα του έπεσαν ένα βράδυ θύματα ανθρωπόμορφων κτηνών...
ΤΟΥΣ έδεσαν και τους βασάνισαν τους δυστυχείς, ξυλοκοπώντας τους. Κανείς τους δεν θυμήθηκε όσο βρίσκονταν εκεί, τροϊκανούς και δουνουτούδες, Σαμαράδες, Τσίπρες, Καρατζαφέρηδες και Βενιζέλους. Εκεί όλα τα σκέπαζε η οργή και η βαθιά θλίψη. «Στον άλλον όταν συμβεί, γρήγορα το προσπερνάς. Σκέπτεσαι όμως να συνέβαινε αυτό στους δικούς σου γονείς…».
Η ΚΥΡΙΑ Μαργαρίτα είχε και πάλι δίκαιο. Μόνο που ενώ στην αρχή μου μιλούσε για την ανάγκη να περνάω στα γραπτά μου και «νότες αισιοδοξίας» και γενικώς ευχάριστες καταστάσεις, η ίδια ήταν εκείνη που άλλαξε το σκηνικό. Σκέτο ψυχοπλάκωμα! Ίσως το νέο διακριτικό των Ελλήνων. Θα μας αφήσει κουσούρια αυτή η κρίση. Όταν (και εάν) περάσει…
