Μια επιπόλαιη αναφορά στο Δημογραφικό

Του Κώστα Μεζάρη

Εδώ και αρκετό καιρό, ιδίως από την δεκαετία του 2010 με τον μαζικό εκπατρισμό μιάς γενιάς Ελλήνων παραγωγικής ηλικίας λόγω των μνημονίων, έχουν αρχίσει να ηχούν καμπάνες για την προοδευτική μείωση του ελληνικού πληθυσμού της χώρας μας, παράλληλα με την αύξηση του πληθυσμού των αλλοδαπών και αλλογενών προσφύγων και λαθρομεταναστών σ’ αυτήν.

Η ένταση της ανησυχίας για τη δημογραφική κατάσταση του ελληνικού πληθυσμού επιτείνεται κάθε χρόνο με τους ισολογισμούς γεννήσεων και θανάτων, οι οποίοι όντες αρνητικοί, υπέρ των θανάτων, οδηγούν στη μείωση του γενικού πληθυσμού (ελληνικής και μη ελληνικής καταγωγής) κατά τον 21ο αιώνα, όπως προκύπτει από τις ανά δεκαετία απογραφές του. Δεδομένου ότι στις γεννήσεις συμπεριλαμβάνονται οι γεννήσεις μη ελληνικής καταγωγής πληθυσμού, ενώ οι θάνατοι αφορούν σχεδόν αποκλειστικά ελληνικής καταγωγής άτομα, η μείωση του ελληνικής καταγωγής πληθυσμού είναι μεγαλύτερη από την καταγραφόμενη γενικά.
Σαφής εικόνα του αριθμητικού συσχετισμού ελληνικής και μη ελληνικής καταγωγής πληθυσμού της χώρας δεν υπάρχει. Εκτιμάται ότι το ποσοστό του μη ελληνικής καταγωγής πληθυσμού, συμπεριλαμβανομένων των αθρόως πολιτογραφούμενων κατά διάφορους τρόπους αλλοδαπής προέλευσης ατόμων και όσων δεν απογράφονται λόγω παράνομης παραμονής τους στη χώρα, κυμαίνεται μεταξύ του 10 και του 15% του γενικού πληθυσμού.
Βασικός παράγοντας της παρατηρούμενης διαφοροποίησης ως προς την καταγωγή του πληθυσμού της χώρας κατά τις τελευταίες τέσσερις δεκαετίες πρέπει να θεωρείται η είσοδος της Ελλάδας στην ΕΟΚ και η ένταξή της σε διάφορες συνθήκες, οι οποίες διευκολύνουν την είσοδο στην Ελλάδα προσφύγων και λαθρομεταναστών από μεσανατολικές, ασιατικές αλλά και αφρικανικές χώρες μέσω Τουρκίας, με σκοπό την προώθησή τους σε χώρες της Κεντρικής Ευρώπης. Η Ελλάδα αναδείχτηκε σε ανεμπόδιστη πύλη εισόδου στην Ευρωπαϊκή Ένωση, χωρίς να αποτελεί και πύλη εξόδου για όσους εισέρχονται παράνομα σ αυτήν. Όσοι από αυτούς δεν γίνονται δεκτοί σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες παραμένουν στην Ελλάδα αυξάνοντας τον μη ελληνικής καταγωγής πληθυσμό της, ο οποίος προστίθεται στον ελληνικής καταγωγής πληθυσμό χωρίς επιμειξίες και χωρίς να αφομοιώνεται από αυτόν, λόγω διαφορετικού πολιτιστικού υπόβαθρου, γλώσσας και θρησκείας, δημιουργώντας αισθητή αλλοίωση.
Ένα θέμα λοιπόν είναι η μείωση του πληθυσμού της χώρας και ένα παράλληλο θέμα η μεταβολή της αναλογίας ελληνικής – μη ελληνικής καταγωγής πληθυσμού υπέρ του δεύτερου.
Σχετικό με την αντιμετώπιση του πρώτου θέματος είναι δημοσίευμα στην «Ε» (3-1-24) με τίτλο «Η μείωση του πληθυσμού εξαρτάται από τους μετανάστες», στο οποίο καταγράφονται ορισμένα συμπεράσματα του ερευνητικού προγράμματος «Δημογραφικά προτάγματα στην έρευνα και πρακτική στην Ελλάδα», το οποίο υλοποιείται από το Πανεπιστήμιο Θεσσαλίας για την προοπτική του πληθυσμού της χώρας το 2050. Σ’ αυτό τονίζεται ότι ρεαλιστικά ο πληθυσμός μέχρι τότε θα μειώνεται διαρκώς και ότι το μέγεθος της μείωσης εξαρτάται από τους μετανάστες που θα εισέλθουν (νόμιμα ή παράνομα) και θα παραμείνουν στην χώρα. Σημειώνεται ότι για τη διατήρηση του σημερινού πληθυσμού (10,35 εκ.) θα απαιτηθεί η είσοδος και παραμονή στη χώρα 1,0 έως 1,3 εκ. μεταναστών μέχρι το 2050 και αναγνωρίζοντας το ανέφικτο του στόχου περιορίζεται η απαίτηση σε 15-20.000 άτομα κατ’ έτος και συνολικά 400-500.000 μέχρι το 2050 για να ανέρχεται τότε ο γενικός πληθυσμός στα 9,7 εκ.
Στο δημοσίευμα δεν αναφέρεται ότι, με τη δεύτερη απαίτηση, ο μη ελληνικής καταγωγής πληθυσμός της χώρας το 2050 θα ανέλθει στο 15-20% (τουλάχιστον) του γενικού πληθυσμού.
Γενικά από το δημοσίευμα δεν προκύπτει η αντιμετώπιση του δεύτερου θέματος στην έρευνα.
Το σημαντικότερο όμως μειονέκτημα και ελάττωμα του ερευνητικού προγράμματος, όπως προκύπτει από το δημοσίευμα, είναι η παράλειψη αναφοράς στα ποιοτικά χαρακτηριστικά των «απαιτούμενων» μεταναστών, δηλαδή στο επίπεδο μόρφωσης, την πολιτιστική ταυτότητα (κουλτούρα), στις θρησκευτικές πεποιθήσεις τους. Και έχουν σημασία τα χαρακτηριστικά για την ενσωμάτωσή τους στην ελληνική κοινωνία, γιατί αυτοί οι μετανάστες δεν θα είναι Ευρωπαίοι ή Αμερικανοί, αλλά μουσουλμάνοι σιίτες και σουνίτες από ασιατικές και αφρικανικές χώρες, με ό,τι σημαίνει αυτό, κυρίως ότι δεν πρόκειται να ενσωματωθούν στην ελληνική κοινωνία, ποτέ. Τα παραδείγματα έλλειψης ενσωμάτωσης μουσουλμανικών πληθυσμών, ακόμη και τρίτης γενιάς μεταναστών, σε ευρωπαϊκές χώρες με ισχυρότερες κρατικές δομές από αυτές της Ελλάδος και με κουλτούρα ενσωμάτωσής τους λόγω αποικιοκρατικού παρελθόντος (Γαλλία) είναι πολλά και χαρακτηριστικά. Λαμβανομένου δε υπόψη της επιδιωκόμενης επιρροής του πάντοτε εχθρικού προς την Ελλάδα (και την Κύπρο) τουρκικού κράτους στους μουσουλμανικούς πληθυσμούς της περιοχής, οι «απαιτούμενοι» μετανάστες θα αποτελέσουν δύναμη υπονόμευσης της λειτουργίας της χώρας μας με διάφορους τρόπους. Ας αναφερθεί ένας από αυτούς, η ένταξη μουσουλμάνων στον ελληνικό στρατό. Σήμερα, όσο είναι γνωστό, οι στρατεύσιμοι της μουσουλμανικής μειονότητας της Δυτικής Θράκης δεν φέρουν όπλα και υπηρετούν σε βοηθητικές θέσεις. Αύριο που οι στρατεύσιμοι των μουσουλμάνων της Ελλάδας θα είναι περισσότεροι, θα προκύψει θέμα με την ένταξή τους και με ποιούς όρους στον ελληνικό στρατό. Και εάν δεν ενταχθούν οπλισμένοι, θα καταλήξουμε στο οξύμωρο σχήμα, οι ελληνικής καταγωγής στρατιώτες να προστατεύουν και τους μουσουλμάνους «απαιτούμενους» μετανάστες από τον μοναδικό εχθρό της Ελλάδας (και της Κύπρου), το μουσουλμανικό κράτος της Τουρκίας . Και ένας δεύτερος, η συμμετοχή τους σε εκλογικές διαδικασίες. Η αδυναμία ενσωμάτωσής τους στην ελληνική κοινωνία και η διατήρησή τους σε απομονωμένες από αυτήν νησίδες, οι οποίες θα ψηφίζουν ομαδικά και ενδεχόμενα κατ’ εντολήν, αποτελούν παράγοντες παραμόρφωσης των εκλογικών διαδικασιών και αλλοίωσης των εκλογικών αποτελεσμάτων.
Η γεωπολιτική θέση της Ελλάδος δεν επιτρέπει για υπαρξιακούς λόγους την ένταξη μουσουλμάνων λαθρομεταναστών στον κοινωνικό ιστό της χώρας, όποιες και αν είναι ο δημογραφικές αδυναμίες της. Η καταγραφόμενη «απαίτηση» του ερευνητικού προγράμματος αφορά το 2050. Και μετά; Θα υπάρξει κάποιο άλλο ερευνητικό πρόγραμμα που θα προτείνει κάτι αντίστοιχο για το 2100; Με την «απαίτηση» ενδεχόμενα περαιτέρω ενίσχυσης του πληθυσμού με επιπλέον κάθε είδους και προέλευσης μετανάστες; Η διάρκεια ζωής ενός εθνικού κράτους δεν πρέπει να μετράται σε δεκαετίες, αλλά σε αιώνες και δεν έχουν δικαίωμα οι σημερινοί διοικούντες τη χώρα, μετρώντας με τη διάρκεια των εφήμερων αξιωμάτων τους να υπονομεύσουν αυτήν την προοπτική. Οφείλουν αυτοί να λάβουν μέτρα για την ραγδαία και μακροχρόνια αύξηση του ελληνικής καταγωγής πληθυσμού και όχι μέτρα εισαγωγής στη χώρα «απαιτούμενων» μεταναστών, σύμφωνα με τις προβλέψεις του ερευνητικού προγράμματος.
Ο επιθετικός προσδιορισμός στον τίτλο του άρθρου επιλέχθηκε σε αντιστοιχία με το περιεχόμενό του, θεωρώντας ότι η προσέγγιση ενός σύνθετου θέματος σε ένα άρθρο δεν μπορεί παρά να είναι επιπόλαιη. Προσέχοντας όμως καλύτερα το κείμενο του δημοσιεύματος, παρατηρείται η επανάληψη των εκφράσεων «μεταναστευτική ζυγαριά» και «μεταναστευτικό ισοζύγιο», που σημαίνει έρευνα του δημογραφικού μόνον με αριθμητικά κριτήρια και όχι ποιοτικά, επιτρέποντας την απόδοση τού όρου «επιπόλαιη» και στο ερευνητικό πρόγραμμα.
Υ/Γ : Μερικά παραδείγματα της επιδραστικότητας των μουσουλμάνων μεταναστών :
«Μουσουλμάνοι μαθητές στη Γερμανία ζητούν την εφαρμογή ισλαμικών κανόνων στο σχολείο τους, τη χρήση μαντίλας στα κορίτσια και τον διαχωρισμό των τάξεων κατά φύλο».
«Χαμένα εδάφη της Γαλλικής Δημοκρατίας θεωρούνται 150 συνοικίες σε διάφορες πόλεις, οι οποίες τελούν υπό την επιρροή του ριζοσπαστικού ισλάμ».
«Προσπάθεια αντικατάστασης του πληθυσμού θεωρείται στην Πορτογαλία η άδεια παραμονής στη χώρα σε 143.000 μετανάστες (περίπου το 1,5% του πληθυσμού) μόνον κατά το 2022».
«Δεν δίνεται η ελβετική υπηκοότητα σε παιδιά μουσουλμάνων που την δικαιούνται, είτε γιατί δεν δέχονται να κολυμπήσουν σε πισίνες με τα άλλα παιδιά, ειδικά τα κορίτσια σε πισίνες που κολυμπούν και αγόρια, είτε γιατί τα αγόρια δεν δίνουν το χέρι για χαιρετισμό στις δασκάλες τους, επειδή απαγορεύεται ο χαιρετισμός σε γυναίκες που δεν ανήκουν στην οικογένειά τους». Αυτά!