Από τη Μαρίνα Αποστολοπούλου
Δύσκολοι καιροί για Προέδρους!
Και μάλιστα για Προέδρους της Δημοκρατίας. Όχι για σκεφτείτε το λιγάκι.
Η θητεία του Κάρολου Παπούλια λήγει τον Μάρτιο επισήμως, και από τον Σεπτέμβριο ακόμη, έχουν αρχίσει οι άμεσες ή έμμεσες παραινέσεις να παραιτηθεί για να προκηρυχτούν πρόωρες εκλογές.
-Καλημέρα κύριε Πρόεδρε, τι κάνετε;
-Καλά ευχαριστώ, εσείς;
-Κι εμείς καλά είμαστε, αλλά θα ήμασταν ακόμη καλύτερα, αν μας κάνατε τη χάρη να παραιτηθείτε για να γίνουν εκλογές.
Πόσο άβολο και άκομψο όλο αυτό!
Δηλαδή, σαν να λένε: «Ως Πρόεδρος δεν χρησιμεύεις πια, ως παραιτημένος Πρόεδρος θα μας είσαι πιο χρήσιμος».
Βεβαίως η πολιτική είναι «σκληρό σπορ» δεν υπάρχει αμφιβολία επ΄ αυτού, με χαλαρούς ηθικούς φραγμούς ως έχει αποδειχθεί ιστορικά αλλά και πάλι κάποια πράγματα υπερβαίνουν τόσο εμφανώς τα όρια, που δεν μπορεί παρά να είναι ενοχλητικά.
Διότι και οι άλλοι που του λένε «Πρόεδρε μην παραιτείσαι, προέχει η πολιτική σταθερότητα του τόπου», δεν του το λένε επειδή τον «νοιάζονται» αλλά επειδή από τη δική τους πολιτική πλευρά θέλουν να εκμεταλλευτούν την κατάσταση.
Αυτός ακριβώς έζησε τη Δευτέρα ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας, Κάρολος Παπούλιας σε πρώτο πρόσωπο.
Πρώτα ο αρχηγός της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης που του ζήτησε ευγενώς μεν αλλά σαφώς να παραιτηθεί για να πάει η χώρα σε εκλογές, «τώρα» αν είναι δυνατόν, και πάντως πριν από τα Χριστούγεννα.
Και εν συνεχεία ο πρωθυπουργός Αντώνης Σαμαράς, ο οποίος υποτίθεται ότι τον ενημέρωσε και για λοιπά θέματα (και προφανώς τον ενημέρωσε), αλλά, το «κυρίως πιάτο», ήταν προφανώς η προεδρική εκλογή και η παραμονή Παπούλια στη θέση του, μέχρι την ημερομηνία που συνταγματικά προβλέπεται.
Και στη μέση ο Πρόεδρος, να πρέπει να δώσει πειστικές απαντήσεις, διατηρώντας κατά το δυνατόν τις αποστάσεις (λόγω θέσης) και βεβαίως και κυρίως την ψυχραιμία του.
Είπαμε πριν για «πρώτο πρόσωπο».
Και το είπαμε γιατί οι «παραινέσεις» για το «τι πρέπει να κάνει» δεν του γίνονται μόνον σε πρώτο πρόσωπο. Δηλαδή μόνον σε κατ’ ιδίαν συναντήσεις. Του απευθύνονται και δημοσίως, από διάφορους μεμονωμένους βουλευτές ή και επικεφαλής κομμάτων, με δηλώσεις στα ΜΜΕ.
Και επειδή ο καθείς έχει άποψη για το θέμα και βεβαίως «τρώγεται» να την εκφράσει και δημοσίως, ως πολιτικός που σέβεται τον εαυτό του, παίρνει σβάρνα τα τηλεοπτικά παράθυρα και στέλνει… μηνύματα στο Προεδρικό Μέγαρο.
Σαν να λέμε ότι οι πολιτικοί παίζουν το παιχνίδι «γύρω-γύρω όλοι και στη μέση ο Πρόεδρος».
Ο Πρόεδρος, έδωσε βεβαίως απάντηση.
Μετά τη συνάντηση με τον Α. Τσίπρα, είπε ότι χρειάζεται ένα μίνιμουμ συναίνεσης, λόγω της σοβαρότητας και των εθνικών ζητημάτων που βρίσκονται σε κρίσιμη στιγμή, και συμπλήρωσε: «Τα άλλα θα τα βρούμε, εάν υπάρχει αυτή η συναίνεση όλα τα άλλα μπορούν να συζητηθούν».
Αλλά αυτή η «μίνιμουμ συναίνεση» που είναι και το γενικό ζητούμενο είναι προφανές ότι δεν μπορεί να υπάρξει, διότι κανείς δεν έχει τη διάθεση να τη βρει. Άλλωστε και προ καιρού, είχαμε επισημάνει ότι τέτοια ασυνεννοησία μεταξύ των πολιτικών δυνάμεων και κυρίως μεταξύ Κυβέρνησης και Αξιωματικής Αντιπολίτευσης, καιρό έχουμε να ζήσουμε και μάλιστα σε τέτοιους καιρούς, που λογικά θα έπρεπε η συνεννόηση να προκύπτει ως φυσική ανάγκη.
Είναι τόσο απορροφημένες οι εγχώριες πολιτικές δυνάμεις (όλες, μηδεμιάς εξαιρουμένης) με τις εσωτερικές πολιτικές έριδες που φαίνεται ότι δεν ενδιαφέρονται στην πραγματικότητα για τίποτα άλλο πέραν των πολιτικών τους επιδιώξεων. Ούτε για τα εσωτερικά, ούτε για τα εθνικά θέματα, που τουρκικά πλοία σουλατσάρουν ανενόχλητα στο Αιγαίο κι εμείς εδώ έχουμε τον χαβά μας.
Έναν καημό έχουν όλοι. Τους «180».
Θα βρεθούν ή δεν θα βρεθούν; Και αν βρεθούν, ποιοι θα είναι;
Και αν δεν βρεθούν πάλι, ωραία, εκλογές και μετά τι;
Ας πούμε ότι γίνονται εκλογές και ότι κερδίζει ο ΣΥΡΙΖΑ, όπως δείχνουν μέχρι στιγμής οι δημοσκοπήσεις. Αυτοδυναμία, όμως δεν δείχνουν. Δείχνουν ότι θα χρειαστούν συναινέσεις. Και αν ακόμη βρεθούν οι συναινέσεις, οι «180» τότε θα βρεθούν; Ποιος το εγγυάται;
Και αν δεν βρεθούν τι να γίνει στη συνέχεια;
Εν πάση περιπτώσει, προφανώς αυτά είναι ψιλά γράμματα.
Το ζήτημα είναι, εφόσον μιλάνε και για συνταγματική αναθεώρηση, ότι αυτή είναι μία ευκαιρία, εκτός των άλλων να «θωρακιστούν» καταρχήν συνταγματικά οι εκλογές. Όχι να γίνονται όποτε του καπνίσει του καθενός ώστε να εξυπηρετούνται τα πολιτικά συμφέροντα της όποιας στιγμής, με αποτέλεσμα στην Ελλάδα καμία Κυβέρνηση να μην κλείνει τετραετία. Και το άλλο να αναβαθμιστεί, η ιδιότητα του Προέδρου της Δημοκρατίας και να κατοχυρωθεί συνταγματικά με αξιοπρέπεια.
Ναι μεν, «προεδρευόμενη» η Δημοκρατία στην Ελλάδα, αλλά με έναν Πρόεδρο λιγότερο «διακοσμητικό» με ουσιαστικότερη παρουσία στα πράγματα.
Πώς αρέσκονται να το λένε οι πολιτικοί;
«Με τους θεσμούς δεν παίζουμε»…
…«Όταν δεν μας συμφέρει», είναι το συμπλήρωμα της φράσης και αυτό πρέπει διά της συνταγματικής κατοχύρωσης, να σταματήσει.
