Από τον Μιχαήλ Γκρίλλα Σμήναρχο ε.α.
Όπως είναι γνωστόν η Τουρκία, προβαίνει με το σεισμογραφικό της πλοίο «Μπαρμπαρός Χάϊρεντιν πασά» που, μπήκε τα ξημερώματα της 20-10-2014 στην Κυπριακή Αποκλειστική Οικονομική Ζώνη (ΑΟΖ) συνοδευόμενο από πολεμικά της πλοία και παραμένει έκτοτε εκεί, παραβιάζοντας, κάθε έννοια διεθνούς δικαίου και διεθνούς νομιμότητας, θρασύτατα, προκλητικά και αυθαίρετα, την κυριαρχική ανεξαρτησία ενός, ανεξάρτητου Κράτους μέλους του ΟΗΕ και της ΕΕ.
Η γειτονική χώρα προβαίνει σε αυτήν την ενέργεια, κάνοντας χρήση μιας συμφωνίας που, υπάρχει μεταξύ αυτής και του ψευδοκράτους, της καλούμενης Τουρκικής Δημοκρατίας της Βορείας Κύπρου (ΤΔΒΚ), ως προς τη χάραξη των μεταξύ τους, θαλασσίων Ζωνών (ΑΟΖ). Διαφορετικά η ΑΟΖ της Νοτίου Κύπρου που, γίνεται λόγος και της Τουρκίας δεν συναντώνται πουθενά. Υπόψη ότι, την ΤΔΒΚ αναγνωρίζει μόνο από την Τουρκία.
Η ΑΟΖ του παράκτιου Κράτους, ή μιας Νήσου, μπορεί να φθάσει μέχρι το 200ΝΜ από τις γραμμές βάσης, από τις οποίες μετριέται τα πλάτος των χωρικών υδάτων. Δηλαδή συμπεριλαμβάνει μέσα και τα χωρικά ύδατα. Ενώ η υφαλοκρηπίδα αρχίζει μετά το πλάτος των χωρικών υδάτων. Συνεπώς το παράκτιο Κράτος ή Νήσος δεν ασκεί επ’ αυτής (ΑΟΖ) κυριαρχίαν αλλά επικυριαρχία. Σε αυτό ανήκουν αποκλειστικά και μόνον όλος ο θαλάσσιος πλούτος (ορυκτός – επιφανειακός) όπως υδρογονάνθρακες – αέριο – τα αλιεύματα και ότι άλλο περικλείεται στην επιφάνειά του. Μπορεί επ’ αυτής να εγκαθιστά θαλάσσιες εξέδρες ακόμα δε και τεχνητά νησιά.
Η Τουρκία είναι από τις ελάχιστες χώρες του κόσμου που, δεν έχει υπογράψει ακόμη το Διεθνές Δίκαιο των θαλασσών του 1982 (Μοντέγο Μπέϊ της Τζαμάικας). Εντούτοις όμως όπως στην προκειμένη περίπτωση, κάνει χρήση των διατάξεων αυτού, δίδοντας την δική της ερμηνεία, επ’ αυτών. Δηλαδή και «το δικά μου – δικά μου, αλλά και τα δικά σου, πάλι δικά μου» και αυτό τα λέει όλα.
Πιστεύω ότι πάνω σε αυτό, βλέποντας ότι δεν έχει με το μέρος τηςτο Διεθνές Δίκαιο των θαλασσών και ότι βρίσκεται εκτός νομιμότητος, προσπαθεί να εκβιάσει την Κυπριακή Δημοκρατία και έμμεσα και την Ελλάδα, οποία έχει κατορθώσει, (Κύπρος) να έχει υπογράψει, ανάλογες συμφωνίες, για την χάραξη των Θαλασσίων Ζωνών (ΑΟΖ) μεταξύ των γειτονικών χωρών της, Ισραήλ – Λιβάνου και Αιγύπτου και βάση αυτών, η Τουρκία σήμερα, φαίνεται απομονωμένη και προβαίνει σε νευρικές κινήσεις που, την εκθέτουν διεθνώς. Η συνέχεια των ενεργειών της θα φανούν μελλοντικά και σταματώ εδώ.
Εμείς δεν έχουμε προβεί ακόμα στην χάραξη των μεταξύ μας ΑΟΖ, με την Κύπρο, γιατί κομβικό σημείον επ’ αυτού, παίζει το Καστελόριζο. Σε αυτό το σημείο ενώνονται σε ένα τετραεθνές στίγμα οι ΑΟΖ Ελλάδος – Τουρκίας Κύπρου και Αιγύπτου. Η Τουρκία όπως είναι γνωστόν χαρακτηρίζει το Καστελόριζο ως απομονωμένη νησίδα και ως εκ τούτου δικαιούται μόνο χωρικά ύδατα και όχι ΑΟΖ και σε αυτό το σημείο προσκρούουν συνέχεια οι μεταξύ μας, κατά καιρούς διαπραγματεύσεις, για την χάραξη των θαλασσίων Ζωνών του Αιγαίου. Επ’ αυτού μέχρι πρότινος, η Τουρκία είχε σύμμαχό της, την Αίγυπτο, η οποία τελευταία φαίνεται να διαφοροποιείται.
Η διαφορά αυτή θα επιλυθεί, μελλοντικά μόνο δικαστικά, στο Δικαστήριο της Χάγης, γιατί και οι δύο χώρες μένουν αμετακίνητες στις θέσεις τους. Επομένως προς το παρόν δεν μπορούμε, να προβούμε στην χάραξη των ΑΟΖ Ελλάδος - Κύπρου. Για εμάς και την Κύπρο εφ’ όσον, συμπέσουν οι ΑΟΖ των δύο Χωρών, η Τουρκία απομονώνεται τελείως και παραμένει μόνο στα χωρικά της ύδατα. Διαφορετικά μπαίνει σφήνα μεταξύ μας και ο καθένας αντιλαμβάνεται τι σημαίνει αυτό. Είναι κάτι που, δεν πρόκειται να αποδεχθεί ποτέ η Τουρκία και γι’ αυτό συνεχώς εκβιάζει κα απειλεί και έτσι σε τελευταία ανάλυση δεν υπογράφει το Διεθνές Δίκαιο των Θαλασσών που είναι προϋπόθεση προσφυγής στο Δικαστήριο της Χάγης. Το Καστελόριζο από μόνο του, δίνει στη χώρα μας ΑΟΖ 22.000 τετρ. χλμ. όση είναι περίπου η Πελοπόννησος.
Τα πράγματα δεν είναι καθόλου ρόδινα για την Τουρκία και ο χρόνος δεν είναι σύμμαχός της. Αλήθεια μέχρι πότε θα αρνείται να υπογράψει το Διεθνές Δίκαιο των Θαλασσών; το οποίο τελικά υπέγραψαν και οι ΗΠΑ. Δεν είναι τόσο απλά, για την Τουρκία και τόσο εύκολα, να εγκαταστήσει δικές της εξέδρες άντλησης υδρογονανθράκων και αερίου, γιατί στερείται αναλόγου τεχνογνωσίας και δεν έχει επ’ αυτού την στήριξη της διεθνούς κοινότητας. Όλα αυτά τα κάνει για εσωτερική κατανάλωση και μόνο ως επιτήδεια ουδέτερη που, είναι και στη διεθνώς θέση που, βρίσκεται σήμερα (Τζιχανιστές Κούρδοι κλπ).
Ήδη σε κοινό ανακοινωθέν των τριών Υπουργών Εξωτερικών Ελλάδος – Κύπρου – Αιγύπτου, που, συναντήθηκαν στην Λευκωσία την 29-10-2014, ζήτησαν από την Τουρκία, να σταματήσει όλες τις σεισμικές έρευνες, εντός των Θαλασσίων Ζωνών της Κύπρου. Επίσης υπογράμμισαν ότι «οποιεσδήποτε μονομερείς ενέργειες, υπονομεύουν περαιτέρω τη σταθερότητα την ασφάλεια στην περιοχή της Ανατολικής Μεσογείου και Μέσης Ανατολής. Βλέπουμε συνεπώς ότι η Κύπρος δεν είναι και τόσο μόνη.
Η Χώρα μας τελευταία έχει επιτύχει, να ρίξει γέφυρες συνεργασίας στον ενεργειακό τομέα με το Ισραήλ, το Λίβανο και την Αίγυπτο και στις 8 Νοεμβρίου 2014 συγκροτείται τριμερής σύνοδος κορυφής στο Κάϊρο μεταξύ Αιγύπτου – Κύπρου και Ελλάδος. Και εάν τελικά συμφωνήσουμε για την χάραξη των ΑΟΖ μεταξύ Ελλάδος – Αιγύπτου, θα είναι ένα ηχηρό χαστούκι στην Τουρκία που, την είχε μέχρι πρότινος σύμμαχό της, πάνω στη θεωρία ότι, το Καστελόριζο στερείται ΑΟΖ.
Σε κάθε περίπτωση όμως η Ελλάδα και η Κύπρος ως Χώρες που, δηλώνουν την προσήλωση τους στο Διεθνές Δίκαιο, θα πρέπει όχι μόνο στο να το επικαλούνται, αλλά και να προσπαθούν, να το εφαρμόζουν κιόλας ακολουθώντας, τις ερμηνείες του, που, ευθυγραμμίζονται με το γράμμα του Διεθνούς Δικαίου που, έχουν υιοθετηθεί από τη διεθνή πρακτική και αντανακλώνται στην πλούσια νομολογία, των διεθνών δικαστηρίων που, κατά βάση τις δικαιώνουν σε όλα σχεδόν τα σημεία.
