ότι το βαθύ ελληνικό κράτος, κοιμάται τον ύπνο του δικαίου. Το συγκλονιστικό γεγονός της σύγκρουσης των δύο τρένων στα Τέμπη, όπου έχασαν άδικα τη ζωή τους 57 συνάνθρωποί μας, επιβεβαιώνει την πεποίθηση αυτή. Τι αποκάλυψε η, μετά από το τραγικό αυτό συμβάν, πραγματικότητα; Ότι από το 2016 που έπρεπε να ολοκληρωθεί το έργο της τηλεδιοίκησης των σιδηροδρόμων, δόθηκαν οκτώ παρατάσεις και πάλι, το έργο δεν ολοκληρώθηκε, μέχρι που συνέβη το απίστευτο αυτό τροχαίο. Το ερώτημα γιατί δόθηκαν τόσες παράτασεις, έχει την εύλογη εξήγησή του: Κάποιοι πλούτισαν από τις παρατάσεις, επειδή γίνονταν υπερτιμολογήσεις, προς όφελος, βεβαίως και των κατασκευαστών του έργου.
Οι υπεύθυνοι πολιτικοί μας, δεν έβλεπαν και δεν άκουγαν τίποτε; Το ίδιο και οι υπηρεσιακοί παράγοντες επιβλέποντες το έργο; Αφού, λοιπόν, δεν ολοκληρώνονταν ποτέ το έργο της τηλεδιοίκησης, η κίνηση των συρμών πραγματοποιούνταν με το χειροκίνητο σύστημα, όπου τοποθετήθηκε ένας εντελώς ανίκανος σταθμάρχης. Και το κακό έγινε.
Έχουμε στη συνέχεια την οπαδική βία. Πέρυσι, έχασε τη ζωή του ένα νέο παιδί, επειδή ήταν οπαδός μιας ομάδας και αυτό θεωρήθηκε θανάσιμο αμάρτημα για οπαδούς μιας αντίπαλης ομάδας, που έκριναν ότι έπρεπε να πληρώσει το λάθος του αυτό με τη ζωή του.
Έγιναν τότε δηλώσεις από κυβερνητικούς παράγοντες, ότι θα ληφθούν σκληρά μέτρα, για να μην επαναληφθούν στο μέλλον τα ίδια από τους χουλιγκάνους που αμαυρώνουν το δημοφιλές άθλημα του ποδοσφαίρου.
Στην Ελλάδα, όμως, ζούμε και οι δηλώσεις και τα υπεσχημένα έμειναν στα χαρτιά. Εις επίρρωσιν τούτου, ένας άλλος νέος άνθρωπος έχασε και πάλι πρόσφατα τη ζωή του και μάλιστα από εισαγόμενο αθλητικό χουλιγκανισμό.
Θυμάμαι παλαιά, όταν πηγαίναμε παρέες με τα παιδιά μας να απολαύσουμε ένα αγώνα, ενώ σήμερα δεν τολμούν ούτε οι μεγάλοι να πατήσουν στο γήπεδο, χωρίς να κινδυνέψουν.
Δια στόματος του Πρωθυπουργού έχουν εξαγγελθεί και πάλι μέτρα για την εξάλειψη του φαινομένου της οπαδικής βίας. Ίδωμεν!.. Γνωστού όντως, ότι κάθε ελληνικό θαύμα διαρκεί τρεις μέρες.
Έχω γράψει επανειλημμένα, ότι το ελληνικό κράτος, είναι ο χειρότερος διαχειριστής της περιουσίας του. Έχουν καταπατηθεί τεράστιες εκτάσεις με οικοπεδική αξία από θρασύτατους καταπατητές, οι οποίοι έγιναν πάμπλουτοι, σε βάρος της δημόσιας περιουσίας, η οποία ανήκει σε όλους μας. Η καταπάτηση αυτή, πολλές φορές γίνεται με την ανοχή υπηρεσιακών παραγόντων, για ευνόητους λόγους. Σημειωτέον, ότι, ακόμα και να γίνουν οι προβλεπόμενες από το νόμο διαδικασίες και η υπόθεση κριθεί υπέρ του δημοσίου, οι καταπατητές παραμένουν μέσα και δεν αποβάλλονται. Από την άλλη πλευρά, οι πολιτικοί μας, υπολογίζοντας το περίφημο πολιτικό κόστος, ή ενδίδοντας σε πιέσεις, δεν έχουν τη βούληση να ελέγξουν αν από τους αρμόδιους υπηρεσιακούς παράγοντες τηρείται ο νόμος. Μάλιστα, κάθε 10 – 15 χρόνια, ψηφίζουν ένα νόμο, που νομιμοποιεί όλες αυτές τις παρανομίες επικαλούμενοι πολλές φορές ανθρωπιστικούς λόγους, επιβραβεύοντας έτσι τους καταπατητές της δημόσιας περιουσίας. Μακάριοι, λοιπόν, οι κατέχοντες και πλουτίζοντες.
Αψευδής μαρτυρία, το γεγονός του άγριου ξυλοδαρμού ενός αρχαιολόγου στη Μύκονο, επειδή θέλησε να κάνει τη δουλειά του, μπαίνοντας εμπόδιο στα σχέδια νονών που θέλουν να διαχειρίζονται τις παραλίες σαν να είναι ιδιοκτησία τους. Χρόνια κρατούσαν αυτές οι παρανομίες και δεν κουνιόταν φύλλο σχετικά με ό,τι γινόταν. Έπρεπε ένας ηρωικός υπάλληλος να διακινδυνέψει τη ζωή του, ώστε να ξυπνήσει το πλαδαρό και διεφθαρμένο κράτος.
Το θέμα της ξαπλώστρας που ξέσπασε πρόσφατα μετά τον ξεσηκωμό ευάριθμων πολιτών, επιβεβαιώνει τον κανόνα περί ιδιοκτησιακής αντίληψης μερίδας επιχειρηματιών για τη δημόσια περιουσία. Οι διαμαρτυρίες και εδώ των θιγόμενων πολιτών, ξύπνησαν από το λήθαργό του το κράτος μας και προσπαθεί να πράξει τα αυτονόητα, κατόπιν εορτής. Θα αναφέρω τελευταίο, αλλά πιστεύω πιο σημαντικό από τα πρόσφατα συμβάντα: αυτό της έκρηξης των πυρομαχικών στην αποθήκη κοντά στην 111 Πτέρυγα Μάχης. Και είναι, πιστεύω, το σημαντικότερο από τα πρόσφατα συμβάντα, αφού αφορά την αμυντική ασφάλεια της χώρας μας. Όπως ειπώθηκε, δεν έγινε καθαρισμός της χορτολιβαδικής βλάστησης στην περίμετρο της αποθήκης πυρομαχικών.
Μετά το συγκλονιστικό αυτό γεγονός, άρχισαν αυτοψίες ανά την Ελλάδα, για να διαπιστωθεί αν τηρούνται οι κανόνες ασφαλείας στις στρατιωτικές εγκαταστάσεις.
Υπάρχουν πολλά συμβάντα από το παρελθόν, που επιβεβαιώνουν ότι κάθε φορά τρέχουμε πίσω από τα συμβαίνοντα και δεν προνοούμε για την πρόληψή τους. Αυτό δείχνει ότι δεν λειτουργούμε με επαγγελματισμό, αλλά εντελώς ερασιτεχνικά.
Οι πολιτικοί μας σκέφτονται το περίφημο πολιτικό κόστος και δεν θέλουν να θίξουν κατεστημένες καταστάσεις ή ενδίδουν σε πιέσεις ισχυρών παραγόντων. Όπως είπε ο Τσώρτσιλ, «οι πολιτικοί ξέρουμε τι πρέπει να κάνουμε, αλλά δεν ξέρουμε πως πρέπει να το κάνουμε, για να επανεκλεγούμε». Ο δημόσιος τομέας κινείται σε ρυθμούς χελώνας και ζει στη μακαριότητά του. Υπάρχουν πολλοί άξιοι και έντιμοι δημόσιοι υπάλληλοι, που εργάζονται με εντιμότητα και συνέπεια και αυτοί βγάζουν το κάρο από τη λάσπη. Πέρα από κει, υπάρχει νωθρότητα, ωχαδερφισμός, ευθυνοφοβία λόγω άγνοιας του αντικειμένου τους και διαφθορά, η οποία μας κατατάσσει στην 72η θέση της παγκόσμιας κλίμακας.
Η κυβέρνηση μπορεί να μη θέλει να θίξει το δημοσιοϋπαλληλικό ιερατείο επειδή μετράει πολλές ψήφους. Αν θέλει, όμως, να φτιάξει σύγχρονο και ευνομούμενο κράτος, θα πρέπει να πατάξει αμείλικτα κάθε φαινόμενο διαφθοράς, ανομίας η τεμπελιάς. Δεν γίνεται σύγχρονο κράτος, χωρίς εύρυθμη δημόσια διοίκηση. Δεν θέλω να τα ισοπεδώσω όλα. Γίνονται και σημαντικά βήματα προς τη σωστή κατεύθυνση στην χώρα μας. Υπάρχουν όμως και πολλά στραβά που πρέπει να διορθωθούν, ώστε να μπορούμε να σταθούμε με ευπρέπεια, μέσα στον δύσκολο σύγχρονο κόσμο μας. Ας γίνουμε προμηθείς και όχι επιμηθείς, που προσπαθούμε κατόπιν εορτής να διορθώσουμε εκείνα που συμβαίνουν.
