Κεραυνός εν αιθρία

Από την Κοτίδου Σωτηρία, φιλόλογο-συγγραφέα

Και να λοιπόν, εκεί που η φιλάνθρωπη και μεγαλόψυχη Δύση θωράκισε δεόντως και περιχαράκωσε αλάθητα την έγγεια ιδιοκτησία της στον πλανήτη και παρακολουθούσε με δέος και περίλυπη την πτώση του τσάρου, εκεί εξεπλάγη διττά.

Χάρηκε πολύ όταν ξέσπασε κεραυνός «της εσωτερικής εμφυλιακής επανάστασης» στους κόλπους του αγέλαστου εχθρού και θα πανηγύριζαν τα ελευθέρια. Βαθύτερα, όμως, λυπήθηκαν πάρα πολύ που θα μείνουν χωρίς βάρβαρους και θα μείνουν άπραγοι... Τι να κάνουν τόσα όπλα; Πού να τα στρέψουν; Είναι κρίμα να μείνουν στοκ, αφού δεν θα τα αγοράζει πια κανείς!... Δεν της ταιριάζει η ειρήνη, ούτε τη βολεύει. Θα μείνουν ορφανά τα ανακτοβούλια με τα άτιμα τα σαλόνια και τα βελούδινα χαλιά. Μόνο κουκουβάγιες και νυχτερίδες θα κρώζουν θρηνώντας τα παλιά μεγαλεία. Ο Θεός τελικά άκουσε τα κοράκια και άφησε ανέγγιχτα τα κοπάδια, για να έχουν τροφή τα σαρκοβόρα. Η αστραπή, εκτυφλωτική, τύφλωσε και τα μάτια και τα αυτιά και το μυαλό. Είδαν μόνο τη σκηνή και ακροβολίστηκαν μόνο απέναντι χωρίς να σηκώσουν το παραβάν, για να δουν ή να αντιληφθούν το παρασκήνιο, αν φυσικά μπορούν. Πήραν στα χέρια το μόνο όπλο που είχαν, το μικρόφωνο, και έστειλαν σ’ όλον τον κόσμο τις κοντόφθαλμες και επίπεδες σκέψεις τους. Σχετικοί και άσχετοι, ειδήμονες και αδαείς, διατύπωναν με ύφος εκατό καρδιναλίων, αδιαμφισβήτητα, θέσεις και απόψεις, στην προσπάθειά τους να ερμηνεύσουν τους ελιγμούς του λέοντος και να διαβλέψουν και το μέλλον του κόσμου.
Γεωστρατηγικοί, διεθνολόγοι, πολιτικοί αναλυτές, δημοσιογράφοι και δημοσιογραφίσκοι των δακρύων, έσπευσαν να υποβάλουν σέβη και να γονατίσουν ταπεινά μπροστά στη μεγάλη Δημοκρατία και Ελευθερία. Στην παρορμητική αυτή προσπάθεια, όχι βέβαια χωρίς αδρότατη αμοιβή, αποκόμισαν την πιο μεγάλη αμοιβή, να γελοιοποιηθούν και οι ίδιοι και το όραμα που προσκυνούσαν. Απογυμνώθηκαν όλοι, εργάτες φανεροί και εργοδότες καλυμμένοι. Πρόβαλαν έναν Πούτιν που παρεννόησε και επειδή δεν μπόρεσε να διαχειριστεί αυτήν τη βαριά κρατική υπόθεση..., ζήτησε τη βοήθεια του Λουκασένκο, και αυτός φυσικά τον συμβούλευσε, αφού δεν είχε ο ίδιος την πρόνοια να τοποθετήσει έναν δικό του να παρακολουθεί τις κινήσεις του Πριγκόζιν με τη Βάγκνερ. Ούτε ήξερε ο φτωχούλης πώς ενεργεί και τι πετυχαίνει η Βάγκνερ ερήμην του σ’ όλον τον κόσμο!... Ευτυχώς που αφυπνίστηκε και είδε τον Πριγκόζιν στα μισά του δρόμου προς τη Μόσχα «Hannibal ante portas («Ο Αννίβας προ των πυλών»)». Κινδυνεύει, καταρρέει η χώρα! Και ακούστηκε βαριά και υπόκωφη η φωνή του μονάρχη: «Οι προδότες θα τιμωρηθούν παραδειγματικά!...» και το άκουσε η Οικουμένη. Έτριβαν από χαρά τα χέρια τους. Ελήλυθεν η ώρα! Το ωρολόι του κόσμου χτυπάει το τέλος του Πούτιν και μαζί και της Ρωσίας. Εάλω Ρωσία. Ο Πούτιν είναι βαριά άρρωστος και θα πεθάνει. Όλοι περίμεναν την κεφαλήν του Πριγκόζιν επί πίνακι στην Κόκκινη πλατεία.
Πώς ένιωσαν άραγε, όταν «ο προδότης» μαζί με τον στρατό του εκδιώχθηκαν από την Κριμαία και στάλθηκαν στην εξορία, λίγα μόνο χιλιόμετρα μακριά από το Κίεβο και οι στρατιώτες θα στερηθούν μόνο για λίγες ημέρες την έξοδό τους;
Αλήθεια, ποιος είναι καλύτερος θεατρίνος; Ευτυχώς που συνέβη αυτό και γέλασε λίγο ο κόσμος!...