Του Χρήστου Τσαντήλα
Η ΑΠΟΡΙΑ ενός φίλου πάνω στην κουβέντα, γιατί άραγε σιωπούν και (κατά το λαϊκότερο) έχουν μια περίεργη …μουγγαμάρα, οι πρώην πρωθυπουργοί, Σημίτης, Καραμανλής και Παπανδρέου (και οι οποίοι δεν ανέλαβαν ακόμα τις βαρύτατες πολιτικές ευθύνες, που έφτασαν στο σημείο αυτό τη χώρα και σε σκληρή δοκιμασία τους Έλληνες), με γύρισε χρόνια πίσω σε ένα πρωθυπουργικό ταξίδι στο Σύδνεϊ της Αυστραλίας και σε ένα περιστατικό απ' αυτά που ακόμα και ως δημοσιογράφος δεν συναντάς εύκολα.
ΣΤΟ πλαίσιο της φιλοξενίας των επίσημων αποστολών, όπως συμβαίνει παντού, ο οικοδεσπότης Αυστραλός πρωθυπουργός, φιλοξενούσε την ελληνική αποστολή (πρωθυπουργός, υπουργοί και δημοσιογράφοι) παραθέτοντας μια χλιδάτη δεξίωση στο σαλόνι ενός κρουαζιερόπλοιου, συνδυαζόμενη με μια βόλτα γύρω από την ξακουστή όπερα της πόλης. Η ώρα περνούσε οι επισκέπτες άρχισαν να αποχωρούν και ο Κώστας Καραμανλής με τη βοήθεια της φρουράς του, τεχνηέντως «απομονώθηκε» για να κάνει ένα τσιγάρο στην αντίθετη πλευρά του πλοίου. Χάζευε σκεπτικός το πέλαγος όταν τον πλησίασα και άρχιζα να τον προκαλώ, ρισκάροντας για την "Ε" μια μίνι συνέντευξη. Γύρισε, με κοίταξε, έσφιξε τον καρπό του χεριού μου και με απλανές βλέμμα έριξε τα ...γαλλικά του. «Δεν αφήνουμε στην άκρη αυτές τις... (λέξη σκληρή για ευγενείς)... «ας αγναντέψουμε τις ομορφιές του τοπίου!». Από τότε η γνώμη μου για τον συγκεκριμένο πολιτικό δεν αλλάζει. Δεν του άρεσαν και πολύ οι μεγάλες ευθύνες. Τον έπνιγαν. Το είχαμε διαπιστώσει όλοι. Ήθελε από τότε να παραδώσει την εξουσία...
ΚΑΠΩΣ έτσι, πολλά - πολλά με έγνοιες και σκοτούρες, δεν ήθελε και ο άλλος πρωθυπουργός, ο Κώστας Σημίτης. Μοναχικό δρόμο ακολουθούσε στις αποστολές, καθηγητής απρόσιτος, αυστηρός, με τα όλα του, μόνο τη Δάφνη κρατούσε κοντά του, τον είδα κάποτε σε μια Σύνοδο, στο Biarritz της Γαλλίας, νύχτα με βροχή, να περπατά μόνος στον παραλιακό δρόμο δίπλα στον φουσκωμένο Ατλαντικό, με σηκωμένους τους γιακάδες και από πίσω σε απόσταση καμιά δεκαριά αστυνομικοί. Ήταν τότε, που …έκλαιγε κόσμος και κοσμάκης έξω από το χρηματιστήριο.
ΕΝΤΕΛΩΣ διαφορετική η σχέση με τις ευθύνες, του Γιώργου Παπανδρέου. Δεν το... ζάλιζε και τόσο. Περισσότερο άγχος τον κυρίευε αν κατάφερνε επιτέλους να ξεφεύγει για λίγο από τα …πρωτόκολλα και την επιτήρηση της προσωπικής του φρουράς, για να κάνει την πρωινή γυμναστική, τρέχοντας με ποδήλατο ή χωρίς και λιγότερο για να ψάξει πού ακριβώς... υπήρχαν τα λεφτά! Άλλο επίπεδο, ξενικό, σύγχρονο, προφίλ ευρωπαϊκό...
ΣΤΗΝ πολιτική όμως, ποτέ μην πεις ποτέ... Ο καιρός περνάει κι ο λαός ξεχνάει. Να δείτε πως, ακόμα και γι’ αυτούς, που μας κυβέρνησαν τόσα χρόνια και που δεν μας είπαν ποτέ τι έγινε και φτάσαμε ως εδώ, θα τους προσφερθούν ξανά πολιτικοί ρόλοι. Και μέσα και έξω από τη Βουλή. Όλα σ’ αυτό τον τόπο μοιάζουν τρελά. Παράλογα. Και τα πρόσωπα, όπως και οι ψηφοφόροι έχουν σπουδάσει την κυβίστηση! Θυμάμαι τον σημερινό πρωθυπουργό, για παράδειγμα (τώρα επιχειρεί την επανασυσπείρωση της παράταξης), απευθυνόμενος παλιότερα στον αποπεμφθέντα Θ. Ρουσόπουλο (ο οποίος μπήκε ξανά στο πολιτικό κάδρο μετά από πολύ καιρό) να είχε πει: "Όποιος έχει βλάψει την παράταξη, δεν θα είναι μαζί μας". Ο ίδιος όμως ήταν αυτός που την έριξε από την κυβέρνηση και έκοψε την πρωθυπουργική πορεία του Μητσοτάκη! Ο χρόνος τελικά γιατρεύει τη λήθη…
