«Οδός δικαιοσύνης και ελεημοσύνης ευρήσει ζωήν και δόξαν»

Από τον κ. Δημήτριο Σκρέτα, σύμβουλο Εκπαίδευσης (ΠΕ70)

Ο Πυργετός και όλη η περιοχή του Δέλτα Πηνειού έχασε ...έναν αξιόλογο άνθρωπο, επιστήμονα και αυτοδιοικητικό. Αισθάνομαι την ανάγκη ορμώμενος κι εγώ εκ του Πυργετού να αφιερώσω κάποιες σκέψεις μου για τον μεταστάντα εκ της προσκαίρου ζωής στην αιωνιότητα. Ο σοφός Λαός από αυτήν τη ζωή ...κρίνει και αποφαίνεται για την πορεία του κάθε ανθρώπου με βάση την πορεία του καθενός στην πρόσκαιρη ζωή με βασικό αλάνθαστο κριτήριο, την προαίρεση …κάθε ανθρώπου που περνά …σε αυτήν τη ζωή. Φυσικά ουδείς τέλειος άνθρωπος αλλά μόνο ο Θεάνθρωπος Ιησούς.
Από μικρός μαθητής ων, του Γυμνασίου και Λυκείου του Πυργετού δεν θα ξεχάσω τον τότε Πρόεδρό μας, που ερχόταν στο Γυμνάσιο και στο Λύκειο και ρωτούσε για την πρόοδο όλων των μαθητών,  από τους Καθηγητές, ως να ήταν ο Κηδεμόνας μας. Αγαπούσε πολύ όλα τα παιδιά-μαθητές/-τριες του Πυργετού και όσοι ερχόταν από τα γύρω χωριά και ειδικά τους μαθητές/-τριες που πρώτευαν στις σπουδές και μάλιστα τα φτωχόπαιδα …όπως κι εγώ που προσπαθούσαμε να ανταποκριθούμε στη μόρφωση παρόλο που δεν είχαμε την οικονομική δυνατότητα να πάμε σε Φροντιστήρια κ.λπ.
Μάλιστα, κατ’ ιδίαν με έδινε θάρρος να συνεχίσω να διαβάζω, ειδικά όταν με έβλεπε να βόσκω τα κατσίκια της οικογενείας μου, από τη βεράντα του σπιτιού του, στο ρέμα και εγώ να διαβάζω με το βιβλίο στο χέρι μου. Δεν μπορείτε να φανταστείτε τη συναισθηματική στήριξη που μου παρείχε σε εκείνες τις δύσκολες στιγμές των μαθητικών μου χρόνων.
«Μπράβο Δημητράκη… σε βλέπω και χαίρομαι», αυτά ηχούν ακόμη στα αυτιά μου!
Τι να πρωτοπούμε για δημόσια έργα που έγιναν επί θητείας του στο τιμόνι του Πυργετού , όταν ο Πυργετός είχε δρόμους με άσφαλτο, τα γύρω χωριά ήταν με χωματόδρομους. Ήταν προοδευτικός και έβλεπε μπροστά… το προεδριλίκι… το έκανε με ζήλο και ανιδιοτέλεια… Δεν έκανε εξαιρέσεις και ειδικά τα δύσκολα χρόνια της Δικτατορίας, ήταν ο από μηχανής Θεός για το δύσκολο χωριό του Πυργετού. Κυβέρνησε το χωριό μη ανεχόμενος τη συκοφαντία κ.λπ. Ήταν ο Δίκαιος …Αριστείδης.. Μισούσε τη συκοφαντία και μάλιστα με τη στάση ζωής τους δίδασκε τους συγχωριανούς του, με απλό τρόπο το Ευαγγελικό… «ο συ μισείς ετέρω μη ποιήσης», δηλ. Ἐκεῖνο, τὸ ὅποιον δὲν θέλεις νὰ σοῦ κάμη ἄλλος, μὴ τὸ κάμνεις καὶ σὺ εἰς ἄλλον. Καθὼς δὲν θέλεις νὰ σὲ κλέψουν οἱ ἄλλοι, ἔτσι καὶ σὺ νὰ μὴ κλέπτης, νὰ μὴ φονεύης τοὺς ἄλλους. (Ἅγιος κοσμᾶς ο Αἰτωλὸς).
Επειδή τα τελευταία 10 χρόνια, είχαμε τακτικές συναντήσεις, διαπίστωσα πως ο Σούκος δεν ήταν αυτό που φαινόταν, ήταν πολύ ευαίσθητος και ποτέ δεν τον άκουσα να κατηγορήσει άνθρωπο και μάλιστα επάνω στη συζήτηση, εντέχνως, όλα τα σκέπαζε! για φίλους και εχθρούς και σκεφτόταν …η δε ματιά του.. όταν τον ζόριζα, ως άνθρωπος κι εγώ ατελής, ήταν χαρακτηριστική η ματιά του, με νόημα!
Το πρώτο προαπαιτούμενο του πολιτισμού είναι η Δικαιοσύνη, ανέφερε ο Ζίγκμουντ Φρόυντ Αυστριακός ψυχίατρος. Περαίνοντας, με θλίψη και οδύνη αποχαιρετώ τον Σούκο Δημήτρη, τον Γιατρό μας. Που είτε είχαμε χρήματα είτε όχι μας θεράπευε τα δόντια μας, όταν ήμασταν μικρά παιδάκια! Αιωνία σου η μνήμη φίλτατε, πάντα θα σε θυμάμαι!