Του Κώστα Γιαννούλα
Η Ελλάδα, ως γνωστόν, δεν είναι μονάχα χώρα υποδοχής μεταναστών, όπως συνέβη τα τελευταία χρόνια, αλλά και φυγής, κατά καιρούς, πολλών Ελλήνων, όταν αντιμετωπίζουν, όπως και σήμερα, εργασιακά και οικονομικά αδιέξοδα ή επιθυμούν να ξεφύγουν απ’ τη μετριότητα και να προκόψουν τις περισσότερες φορές, μάλιστα, καταφέρνουν όχι μόνο να επιβιώνουν αλλά και να ξεχωρίζουν. Δεν συμβαίνει όμως, το ίδιο παρά μόνο κατ’ ελάχιστο με τους Έλληνες του εσωτερικού και γι’ αυτό υπάρχει ερμηνεία.
Πρώτα-πρώτα και χωρίς καμιά ρατσιστική διάθεση, θες το μεσογειακό ταπεραμέντο μας- θες η ίδια η φτιασιά μας, είμαστε οι Έλληνες ένας ξεχωριστός λαός, προικισμένος με πολλές αρετές αλλά και με πολλά ελαττώματα, κληρονομικά και επίκτητα. Ως εκ τούτου είμαστε ικανοί και για τα μεγάλα και σπουδαία αλλά και για τα χειρότερα. Μάθαμε, μάλιστα, να παρουσιάζουμε την κακή πλευρά του εαυτού μας, όταν παραμένουμε και λειτουργούμε στον τόπο μας, και την καλή, αντίθετα, όταν ξενιτευόμαστε.
Πιο συγκεκριμένα : Επειδή, εκτός των άλλων, μάθαμε, στον τόπο μας να ξεχωρίζουμε τις δουλειές σε αξιοπρεπείς και παρακατιανές και επειδή δίνουμε μεγάλη σημασία στον καθωσπρεπισμό και στο τί θα πει ο κόσμος, όταν ψάχνουμε για δουλειά, ακόμη και όταν δυσκολευόμαστε να βρούμε, συνεχίζουμε να αποφεύγουμε, όσες θεωρούνται «παρακατιανές». Μέχρι πρότινος, μάλιστα, η μεγάλη αδυναμία μας για τους γνωστούς λόγους ήταν μια θέση στο δημόσιο και, για να την αποκτήσουμε, χρησιμοποιούσαμε μέσα και μεθόδους, που δε μας τιμούν. Φτάνουμε στο σημείο, και συνεχίζουν κάποιοι, να προτιμούν την ανεργία και τον παρασιτισμό παρά την «παρακατιανή» εργασία με ό,τι αυτό συνεπάγεται.
Πέραν τούτου, επειδή είμαστε καλοπερασάκηδες και γλεντζέδες απ’ τη φύση μας και πολλούς μας αρέσει ο καφές, το ποτό, λίγο έστω, αλλά και το ξενύχτι όχι μόνο το Σαββατοκύριακο αλλά και τις εργάσιμες μέρες, συνηθίσαμε πολλοί ν’ αδιαφορούμε για τα περιττά έξοδα και για την απόδοση στη δουλειά μας την επόμενη, μέχρις σημείου, που στο πρόσφατο σχετικά παρελθόν οδηγήθηκε εξ αιτίας των αντιδράσεών μας υπουργός, που τόλμησε να περιορίσει το ξενύχτι. Έτσι, όμως, περνάς καλά, αλλά δεν κάνεις προκοπή.
Συνηθίσαμε, επίσης, οι ντόπιοι να παραβαίνουμε με περισσή ευκολία τους νόμους, όταν μας δίνεται η δυνατότητα, με αποτέλεσμα να έχει γεμίσει η Ελλάδα από ξύπνιους φοροφυγάδες παντός είδους αλλά και από άλλους μπατακτσήδες, τους οποίους οι νομοταγείς, δηλ. τα κορόιδα, τους πληρώνουμε ακριβά.
Κοντά σ’ όλα αυτά εξοβελίσαμε με την πάροδο του χρόνου απ’ τη ζωή μας την αξιοκρατία και προωθήσαμε με τις ευλογίες μας την ημετεροκρατία ισοπεδώνοντας τα πάντα, οπότε πολλές φορές πάνε χαμένα τα προσόντα, τα μεταπτυχιακά και διδακτορικά, και ευνουχίζεται, κατ’ αυτόν τον τρόπο, και αχρηστεύεται μεγάλο τμήμα του επιστημονικού προσωπικού και άλλων αξιόλογων Ελλήνων.
Κάπως έτσι λειτουργεί ο Έλληνας στον τόπο του. Γι’ αυτό και συνήθως παραμένει στάσιμος. Όταν, όμως, αποφασίσει να γίνει μετανάστης, μεταμορφώνεται και γίνεται άλλος άνθρωπος ξεχνώντας τον κακό εαυτό του. Σέβεται, αναγκαστικά έστω, τους κανόνες της χώρας υποδοχής και δεν τολμά να τους παραβεί φοβούμενος τις συνέπειες. Και επειδή η αξιοκρατία εκεί, ως επί το πλείστον, δεν τίθεται υπό αμφισβήτηση, δείχνει τα προσόντα του, ξετυλίγει το ταλέντο του και προχωρά.
Πέραν τούτων απελευθερώνεται από ταμπού και δεν ντρέπεται να ασκήσει εκεί οποιοδήποτε τίμιο επάγγελμα και κάποιες φορές όχι μόνο ένα ταυτόχρονα, γιατί δεν κινδυνεύει να παρεξηγηθεί απ’ τον κοινωνικό περίγυρο. Αν, μάλιστα, λάβει κανείς υπόψη του ότι στις εργάσιμες μέρες μετά το κλείσιμο της αγοράς τα πάντα εκεί νεκρώνουν, οπότε ούτε τσιπουράκια έχει το μεσημέρι, ούτε μπαράκια και ξενύχτια το βράδυ, ούτε, κατά συνέπεια, περιττά έξοδα, αντιλαμβάνεται ακόμη καλύτερα, γιατί του περισσεύουν χρήματα.
Και επειδή βασικός σκοπός του μετανάστη, στην αρχή τουλάχιστον, είναι να ορθοποδήσει οικονομικά και να επιστρέψει ξανά στον τόπο του, ούτε την αποταμίευση ξεχνά αλλά και οργανώνει έτσι το νοικοκυριό του, ώστε να αποφεύγονται οι σπατάλες, που αποδυναμώνουν την προσπάθειά του. Άλλωστε, το ψωμί της ξενιτειάς είναι πικρό και για να απολαύσει ξανά και σύντομα τον παράδεισο, που λέγεται και είναι η Ελλάδα, πρέπει να κάνει υπομονή και θυσίες, και τις κάνει. Άλλο τώρα, που πολλές φορές και χάριν των παιδιών του ριζώνει εκεί και η μέρα επιστροφής στην πατρίδα όλο και απομακρύνεται. Εκείνο, ωστόσο, που έχει σημασία, είναι ότι μ’ αυτά και άλλα πετυχαίνει, συνήθως, τον σκοπό του είτε διαπρέποντας επιστημονικά είτε προκόπτοντας οικονομικά και δημιουργεί τις παροικίες του Ελληνισμού της διασποράς, που μας κάνουν περήφανους.
Τίθεται, γι’ αυτό, το ερώτημα. Αλήθεια! αν ο κάθε Έλληνας επέλεγε να ζει και να συμπεριφέρεται ως μετανάστης στον τόπο του, λες και βρίσκεται σε ξένη χώρα, θα μπορούσε και τότε να διαπρέψει και να προκόψει; Σίγουρα, ναι, κατά την άποψή μου, αλλά, δυστυχώς, δεν τον αφήνουν τα εμπόδια, που προανέφερα. Άλλωστε και οι ξένοι, που έρχονται ως τουρίστες στον τόπο μας, είναι παρατηρημένο ότι σταματούν για λίγο να συμπεριφέρονται κατά τα πρότυπά τους, παρασύρονται ή μάλλον γοητεύονται απ’ το ρεμπελιό του Έλληνα, ζουν και διασκεδάζουν όπως αυτός και το κατευχαριστιένται. Γι’ αυτό και έρχονται κατά εκατομμύρια στον επίγειο παράδεισο, που λέγεται Ελλάδα.
Μακάρι, ως εκ τούτου, να έλθει κάποτε η στιγμή, που οι Έλληνες θα οργανώσουμε έτσι τη ζωή μας στον τόπο μας, ώστε να βρούμε τη χρυσή εκείνη τομή, που θα μας επιτρέπει, να διαπρέπουμε, να προκόπτουμε αλλά και να απολαμβάνουμε τον επίγειο παράδεισο, χωρίς να χρειάζεται να γίνουμε Έλληνες της διασποράς. Δύσκολο, βέβαια αξίζει, όμως, να το προσπαθήσουμε.
