Μάνα, μητέρα, μανούλα, μανά..., όπως και να την αποκαλέσουμε, για τον καθένα από εμάς είναι σίγουρα κάτι πολύ διαφορετικό! Είναι η πρώτη και η πιο γλυκιά λέξη στη γλώσσα ενός παιδιού, άρρηκτα συνδεδεμένη με τα πιο τρυφερά συναισθήματα! Είναι χάδι, στοργή, μια αγκαλιά, δύναμη, έμπνευση! Η γιορτή της είναι συνυφασμένη με λουλούδια, τραγουδάκια, παιδικές ζωγραφιές, κάθε λογής δωράκια, φιλιά και αγκαλιές. Ας μην κρυβόμαστε, χωρίς να υποβαθμίζεται ο ρόλος του πατέρα, η μητέρα είναι η κεντρική φιγούρα στη ζωή ενός παιδιού από τη γέννηση έως την εφηβεία του. Μητέρες ηρωίδες, ενίοτε με διπλό ρόλο και αυτόν του πατέρα, είτε το αντίστροφο, αυστηρές ή χαλαρές, σίγουρα στοργικές. Όλες ασύγκριτες και μοναδικές, η καθεμία ξεχωριστή για τους δικούς της λόγους. Κανένα παιδί δεν έρχεται με οδηγίες χρήσης και όσους γονείς κι αν ρωτήσεις, η απάντησή τους είναι ότι ποτέ δεν είναι 100% προετοιμασμένοι. Όμως, από την πρώτη στιγμή κατανοείς ότι έχεις την τύχη και την ευλογία, όντας γονιός, να ζήσεις κάτι μαγικό. Είναι ανεξήγητο, πώς ένα πλάσμα σε εφοδιάζει με έναν χείμαρρο συναισθημάτων. Είναι η στιγμή που η ζωή του κάθε ατόμου αποκτά διαφορετικό νόημα και λόγο ύπαρξης, καθώς συνειδητοποιείς ότι πλέον δεν έχεις την ευθύνη μονάχα του εαυτού σου.
Παρόλα αυτά, για ορισμένα παιδιά, δυστυχώς, η γιορτή της μητέρας, αποτελεί ημέρα θλίψης και πόνου, δυστυχίας και έντονης αμηχανίας. Και αυτό διότι, η μητέρα τους δεν βρίσκεται στη ζωή. Τα συγκεκριμένα παιδιά μπορεί να εμφανίσουν και άλλα αρνητικά συναισθήματα, όπως λόγου χάριν εκρήξεις θυμού, κρίσεις πανικού, φοβίες και έλλειψη εμπιστοσύνης προς τον εαυτό τους. Η απώλεια ενός γονιού, πόσο μάλλον της μητέρας, δεν είναι καθόλου εύκολη υπόθεση, καθώς η μητρική φιγούρα συνδέεται άρρηκτα με την έννοια της ζωής. Η απώλεια ενός γονιού, και της μητέρας ειδικότερα, προκαλεί ένα είδος συναισθηματικής αναπηρίας, ωστόσο, όπως όλες οι εμπειρίες της ζωής, αποτελεί ένα κομβικό σημείο στη ζωή που δίνει ώθηση για ωρίμανση, για επαναπροσδιορισμό όλων των επιπέδων της ταυτότητας και των σχέσεων που εναπομένουν στη ζωή του παιδιού. Για τους πατεράδες και για πολύ κόσμο, η απώλεια θεωρείται ταμπού, είτε γιατί δεν ξέρουν πώς να χειριστούν την όλη κατάσταση είτε γιατί φοβούνται για το είδος των συναισθημάτων που θα προκαλέσουν στα παιδιά τους. Κανείς δεν είναι προετοιμασμένος για το πώς πρέπει να συμπεριφερθεί σε κάτι τόσο δύσκολο, κανείς ιδανικά δεν επιθυμεί να αγγίξει τη χορδή και να παίξει με το δοξάρι των επώδυνων συναισθημάτων. Γιατί, απλά, κανείς δεν επιθυμεί τη συναισθηματική αποστράγγισή του. Εναλλακτικά, αυτήν την ημέρα αντί να φέρουμε τα παιδιά σε δύσκολη θέση για το ότι το δώρο τους δεν θα έχει αποδέκτη, κάνουμε εμείς δώρο στα παιδιά αυτά. Για την απαλοιφή του πόνου, θα μπορούσαμε να τους δωρίσουμε ένα από τα παρακάτω βιβλία, είτε το «Κόρες χωρίς μητέρα», η κληρονομιά μιας απώλειας της Ηope Edelman, είτε το «Αδειάζοντας το σπίτι των γονιών μου» της Λίντια Φλεμ. Και τα δύο πραγματεύονται τη διαχείριση του πένθους και της απώλειας αγαπημένων προσώπων. Και το πιο σημαντικό είναι να κάνουμε αυτά τα παιδιά που ζουν με την απώλεια, να συνειδητοποιήσουν πόσο τυχερά υπήρξαν, που έστω και για λίγο, η μαμά υπήρξε στη ζωή τους.
Ο λαός μας λέει εύγλωττα «μάνα είναι μόνο μία» και το σίγουρο είναι πως αν η μητέρα μας ζει μέσα μας, τότε η απώλειά της-θάνατος είναι ένα μεγάλο ψέμα. Χρόνια πολλά στις μαμάδες που εξακολουθούν και θα εξακολουθούν να υπάρχουν στη θύμησή μας... Χρόνια πολλά σε όλες τις μαμάδες, αλλά κυρίως σε εκείνες που ξέρουν ότι δεν είναι τέλειες και προσπαθούν να βελτιώνονται καθημερινά και με κάθε τρόπο.
Το άρθρο αφιερώνεται στους/στις μαθητές/-τριές μου, οι οποίοι/-ες έχασαν τις μανούλες τους σε τρυφερή ηλικία και σε αυτές τις μανούλες που σαν άγγελοι θα προστατεύουν τα τέκνα τους ψηλά από τον ουρανό… παντοτινά!!
