Αναπνέεις την αύρα, τη χαρά που με συναρπάζει με τις πλούσιες εναλλαγές, ένας παράδεισος αληθινός που δίνουν χρώμα και θαυμασμό στην καρδιά μου και το άρωμά τους μοσχοβολά, τρυφερά σαν την αγάπη. Θαυμάζω το απέραντο τοπίο ομορφιάς.
Κάθομαι κάτω από έναν πλάτανο καταπράσινο και μένω άφωνη, αντικρίζοντας σ’ ένα μικρό βουνό να κυλάει ένας καταρράκτης. Ακούγοντας το θρόισμα του νερού και τα πουλάκια να τιτιβίζουν, η ψυχή μου γαληνεύει στο κελάιδισμα που ακούγεται σαν μια απαλή μουσική, μια μελωδία που αγγίζει την ψυχή μου και απλώνεται παντού στη γη, στον γαλάζιο ουρανό.
Νιώθω ένα συναίσθημα τρυφερό για το πανόραμα της φύσης και μια δροσιά, μια αγάπη και τα μάτια μου ξεκουράζονται, με σαγηνεύει αυτή η όαση, η ομορφιά που δεν τη χορταίνω.
Δίχως την αγάπη της άνοιξης και μια αγκαλιά είναι μισή ζωή. Πόση χαρά και δάκρυα χωράει ένα δείλι της άνοιξης. Είναι αυτό το αριστούργημα του Θεού, τη λατρεύω την ευλογημένη, θεάρεστη φύση.
Όλος ο πλανήτης είναι ένας επίγειος παράδεισος.
Νίκη Κεφαλέα-Παναγούλη