Στο ένα, ο δρόμος είναι απέραντος. Συνήθως οι άνθρωποι δεν κοιτούν. Προτιμούν τα τετριμμένα, τα συμβιβασμένα. Κάτι ανθίζει, κάτι ξεπροβάλλει. Ένα ήρεμο καλοκαίρι, το αεράκι κάθε αναζητητή. Μια άνοιξη σαν όνειρο στο άνοιγμά του: «Μεταξύ ιστορίας και εσχάτων». Λίγο - λίγο, κάθε σελίδα δροσίζει, αποζητά άπειρους καημούς. Θα τους βρεις; Θα ρισκάρεις; Θα ζήσεις επιτέλους; Το παρόν, το επίκαιρο που δεν σου δίνεται τόσο εύκολα. Γιατί το ετοιμοπαράδοτο δεν είναι δικό σου, δεν το μπόλιασες. Το πρόσωπο και η ιδεολογία, το σώμα και η ψυχή, ο πολιτισμός και η αναρχία, η παιδεία και η πολιτική, ο φεμινισμός και η φιλοσοφία, η θεολογία των υποψιασμένων, παίζονται και χάνονται, αν δεν τα αγκαλιάζεις σαν παιδιά σου. Όχι ναρκισσιστικά, ούτε με ιδιοτέλεια ή συμφέρον. Μόνο επειδή αγαπάς και στον βαθμό που αγαπάς. Κι όσο αγαπάς τόσο υπάρχεις αληθινά. Ευχαριστώ τον Χ. Γκουνέλα για το ρηξικέλευθο μονοπάτι που χάραξε, βαδίζοντας με πόθο στη γραφίδα του, για την επικαιρότητα του ασυμβίβαστου νοήματος σε κάθε υπαρκτό. Μπορεί να ζήσει ο κόσμος μεταξύ ιστορίας και εσχάτων, ανάμεσα στο δήθεν και στο είναι. Στο εδώ και τώρα, δίχως τελειωμό...
Το άλλο, όπου όλες οι απορίες τρεμοπαίζουν πάνω από τον καθρέφτη του βιώματος: «Το χρονικό μιας ασέβειας». Λοιμοί, σεισμοί, καταποντισμοί, ανασταίνουν πάλι τα αρχέγονα ερωτήματα: πόνος και χαρά, θάνατος και ζωή, ανοησία και νόημα. Κι εκεί που όλα κυλούν ντετερμινιστικά, έρχεται μια πανδημία να χαλάσει τη βόλεψή μας. Η πυραμίδα πλέον αντεστραμμένη. Όλα καινούργια και όλα ξαναζυγισμένα. Πνιγμένοι στην ανασφάλεια ή την υπεροψία μας. Η λεγόμενη πίστη ή η λεγόμενη απιστία, κενά γράμματα εμπρός στο Μυστήριο της Σάρκωσης του Απείρου. Τούτη η τόλμη, να παλεύεις με τις λέξεις για τα ουσιώδη, γίνεται αφορμή περιπλάνησης. Εκεί που δεν ξεθωριάζει κι άλλο η ζωή. Για όση ανθρωπιά κυλά ακόμη. Για όσο λάδι απομένει στο καντήλι μας. Ο Κ. Νούσης στον βωμό της πάλης για τη μία και μοναδική Αλήθεια. Στη μία και μοναδική ζωή μας. Της αγάπης ως Ταπείνωση, μέσα από τη Βρώση και την Πόση. Είκοσι αιώνες τώρα, ανθρωπο - θεοκοινωνίας οντολογικής. Τι πλέον θέλεις;
Δύο πινελιές η γραφή τους στον καμβά της συνειδητότητας, όταν ο χρόνος πλαγιάζει στις αμμουδιές του Επέκεινα...
Από τον Ελευθέριο Βάσσο,
θεολόγο - φιλόλογο
