Ο ανίκητος νικήθηκε

Από τη Χρυσούλα Χρ. Μότσιου - Τσανά,
δρ. Θεολογίας Α.Π.Θ.

Μεγάλο δώρο είναι η ζωή! Ο ζωντανός άνθρωπος αναπνέει ελεύθερα, κινείται, εργάζεται, ασκείται, δημιουργεί, χαίρεται. Ακόμη και «με τα τόσα βάσανα, πάλι η ζωή γλυκιά είναι...», τραγούδησε ο ποιητής. Σε ένα πράγμα υστερεί η ζωή μας, ότι είναι προσωρινή. Τη ζωή του ανθρώπου τη σκιάζει συνεχώς ο φοβερότατος εχθρός, ο θάνατος. Ωστόσο, την πραγματικότητα της θνητότητάς μας πολλοί δεν θέλουν να τη βλέπουν. Θέλουν να ζουν με την ψευδαίσθηση ότι θα μείνουν αθάνατοι. Αλλά η πραγματικότητα καθημερινά σημαίνει συναγερμό. Τα χωρίς τέλος δυστυχήματα με τα τροχοφόρα, αεροπλάνα, πλοία, τρένα, θεομηνίες, θανατηφόρες ασθένειες συγγενών μας, φίλων μας με στεντόρεια φωνή κραυγάζουν: Άνθρωποι, επίσημοι και άσημοι, αθλητικοί και φιλάσθενοι, ιδιοφυείς και ατάλαντοι, πλούσιοι και φτωχοί, όλοι σας είσαστε θνητοί.

Όσο και αν πολλοί πεισματικά κωφεύουν, το θέμα παραμένει: Οι άνθρωποι είμαστε θνητοί. «Ἀπόκειται τοῑς ἀνθρώποις ἄπαξ ἀποθανεῑν» (Εβρ. Θ’ 27). «Ἐπιφυλάσσεται στόν καθένα ἀπό τούς ἀνθρώπους νά ἀποθάνει μία φορά». Το ερώτημα είναι μετά τον θάνατο τι γίνεται; Ο Απ. Παύλος στον ίδιο στίχο με σαφήνεια μας αναφέρει τι θα ακολουθήσει τον θάνατο του καθενός μας: «Ὓστερα δέ ἀπό τόν θάνατον ἐπακολουθεῑ κρίσις καί δίκη διά τάς πράξεις του». Ας ακούσουμε τι μας είπε ο Ίδιος ο Χριστός για το καίριο αυτό θέμα της ζωής και της υπάρξεώς μας.
Σε δύο παραβολές Του ο μόνος Διδάσκαλος της αλήθειας μας έδειξε τι διαδέχεται τον θάνατο. Η μία είναι η παραβολή του άφρονος πλουσίου (Λουκ. ιβ’ 16-21) και η άλλη είναι η παραβολή του πλουσίου και του Λαζάρου (Λουκ. ιστ’ 19-31). Και στις δύο παραβολές αποδεικνύεται ότι ο θάνατος δεν είναι τέλος, αλλά είναι η αρχή της καθαυτό ζωής μας. Και η ζωή αυτή θα είναι ή ανάπαυση, χαρά, ειρήνη, όντως ζωή, αιώνιος ζωή ή θάνατος, ζωντανός θάνατος, αθάνατος θάνατος. Αυτά δίδαξε ο Χριστός «ὁ μάρτυς ὁ πιστός, ὁ πρωτότοκος τῶν νεκρῶν» (Αποκ. Α’ 5), ο οποίος είναι ο μόνος αξιόπιστος μάρτυρας, καθώς «μέ τόν θάνατό του ἐπεσφράγισε τήν μαρτυρίαν του ... καί ἀνεστήθη πρῶτος ἀπό ὃλους τούς νεκρούς». Ο Σωτήρας Χριστός μας δίδαξε και κάτι άλλο για τη ζωή και τον θάνατο. Είπε, λοιπόν λίγο πριν να αναστήσει τον Λάζαρο στην αδελφή του Λαζάρου τη Μάρθα: «Ἐγώ εἰμί ἡ ἀνάστασις καί ἡ ζωή, ὁ πιστεύων εἰς ἐμέ, κἄν ἀποθάνη ζήσεται, καί πᾶς ζῶν καί πιστεύων εἰς ἐμέ οὐ μή ἀποθάνη εἰς τόν αἰῶνα» (Ιωάν. ια’ 25-26). «Ἐκεῑνος πού πιστεύει εἰς ἐμέ, καί ἄν ἀποθάνῃ σωματικῶς...θά ζήση...διότι ἐν καιρῷ θά ἀναστηθῇ οὗτος ἀπό ἐμέ καί κατά τό σῶμα. Καί καθένας ἐξ ἐκείνων, πού δέν ἀπέθαναν ἀκόμη, ἀλλά ζοῡν τήν ἐπίγειον ζωήν, ἐφ΄ὃσον πιστεύει εἰς ἐμέ, θά ἀντιμετωπίσῃ γεμάτος ἀφοβία τόν πρόσκαιρον θάνατον... ἐπειδή δέ θά μένῃ πάντοτε ἐνωμένος μέ τόν Θεόν, δέν θά δοκιμάσῃ ποτέ πνευματικόν θάνατον...».
Συμπεραίνουμε λοιπόν ότι οι όντως πιστοί στον Χριστό, έχουν ζωή, καθώς ο Ίδιος είναι «ἡ αἰώνιος ζωή» (Α’ Ιω. ε’ 20). Γι’ αυτό άφοβοι και με βεβαιότητα το φωνάζουν: «Κατεπόθη ὁ θάνατος εἰς νίκος» (Α’ Κορ. ιε’ 54). Ο φοβερότατος εχθρός, ο θάνατος, κατανικήθηκε από την παντοδυναμία του αναστημένου Χριστού!
Ο αναστάσιμος χαιρετισμός, το «Χριστός Ὰνέστη, Ὰληθῶς Ὰνέστη!...» σημαίνει ότι η Ανάσταση του Χριστού μας είναι το μεγαλύτερο θαύμα όλων των εποχών, ότι είναι το θαύμα από το οποίο πηγάζουν και στο οποίο συνοψίζονται όλα τα άλλα θαύματα. Σημαίνει ότι ο Αναστάς Κύριός μας είναι ο νικητής του θανάτου, ότι «ουκ εστι θάνατος πλέον». Σημαίνει ότι ο Αναστάς Κύριός μας κατήργησε τον Άδη, νέκρωσε τον Άδη και συνέτριψε τον θάνατο. Σημαίνει ότι κατανίκησε και το κέντρο του θανάτου, την αμαρτία, γιατί διά της αμαρτίας εισήλθε ο θάνατος. Σημαίνει ότι ο Κύριός μας Ιησούς Χριστός μας λύτρωσε όλους από τους τρεις μεγάλους εχθρούς μας, τον διάβολο, την αμαρτία και τον θάνατο. Σημαίνει ότι ο άνθρωπος από θνητός και πεπερασμένος γίνεται αθάνατος και αιώνιος. Σημαίνει ότι ο άνθρωπος μπορεί πλέον να γίνει και πάλι παιδί του Θεού και μάλιστα κατά χάριν Θεός. Σημαίνει ότι υπάρχει ακριβοδίκαιη ανταπόδοση των λόγων και των έργων μας. Ότι υπάρχει κρίση και κριτήριο, ότι υπάρχει αιώνια κόλαση και αιώνιος παράδεισος, ότι υπάρχει η Βασιλεία του Θεού. Σημαίνει ότι υπάρχει ανάσταση νεκρών, ότι θα αναστηθούμε όλοι με τα σώματά μας και τις ψυχές μας την ημέρα της Κρίσεως και κατά τα έργα μας ή θα εισέλθουμε στη Βασιλεία του Θεού, απολαμβάνοντας τη Χάρη Του ή θα καταλήξουμε στην αιώνια κόλαση, υφιστάμενοι την απελπισία της απουσίας Του.
Για όλους αυτούς τους λόγους, όλος ο πιστός λαός του Θεού παρά τις πάμπολλες δυσκολίες και τους μεγάλους πειρασμούς, παρά τις αδικίες, τις προδοσίες και τις ταλαιπωρίες που βιώνουμε, οφείλουμε να είμαστε έμπλεοι ελπίδας, χαράς και αναπαύσεως! Να γνωρίζουμε καλά όλοι μας ότι ο Αναστημένος Κύριός μας έχει τον πρώτο και τον τελευταίο λόγο στη ζωή μας και σε όλη την ανθρώπινη ιστορία σε αντίθεση με κάθε ανθρώπινη φήμη και δόξα η οποία είναι πρόσκαιρη και εφήμερη. Να κρατήσουμε τον Αναστάντα Χριστό στο κέντρο της καρδιάς και της ζωής μας! Διότι ο Χριστός μας «ἐξῆλθε νικῶν καί ἵνα νικήσῃ» (Αποκ. στ’ 2). Παραμένοντας με τον Χριστό μας είμαστε μόνιμα με τον Αιώνιο Νικητή! Χριστός Ὰνέστη, Ὰληθῶς Ὰνέστη!