Οι απολογητές του καπιταλισμού…

Από την Αγγέλα Τσιάτσιου,
ιστορικό - αρχαιολόγο, υποψήφια
βουλευτή Λάρισας του ΚΚΕ

Σαφέστατα κάθε πολιτική εκδήλωση έχει το δικό της ενδιαφέρον, ιδιαίτερα όσο καταπιάνεται με την προσέγγιση σύνθετων ζητημάτων, που αφορούν την ιστορία, την πείρα του επαναστατικού κομμουνιστικού κινήματος. Και αν κάποιος απορεί τι σχέση μπορεί να έχει η Δημοτική Αρχή των ΣΥΡΙΖΑ - ΠΑΣΟΚ με αυτό αποδεικνύεται πως προεκλογικά, και όχι μόνο, ο αντικομμουνισμός μπορεί να αποτελέσει χρήσιμο «εργαλείο» για να βγαίνει αλώβητο το σύστημα της εκμετάλλευσης, να εγκλωβιστεί η λαϊκή συνείδηση στον ρεαλισμό της υποταγής. Σε αυτό συγκλίνουν και το ΜέΡΑ25 και διάφοροι «ακτιβιστές».

Αναφερόμαστε φυσικά στην παρουσίαση του βιβλίου «Στη σκιά του Στάλιν», του κυρίου Ν. Μαραντζίδη, καθηγητή και πρόσφατα «συμπορευόμενου» με τον ΣΥΡΙΖΑ. Αρχικά αναρωτιόμαστε τι κοινό έχουν όλοι αυτοί που αυτοαποκαλούνται «αριστεροί», «προοδευτικοί» με τον εκλεπτυσμένο αντικομμουνισμό του κ. Μαραντζίδη, που υπερασπίζεται ανεπιφύλακτα τους ιμπεριαλιστικούς οργανισμούς (ΝΑΤΟ, ΕΕ, ΔΝΤ κ.λπ.).
Μέσα, λοιπόν, στο συγγραφικό του έργο πέρα από μια πανσπερμία ιστορικής παραχάραξης, παραβιάσεων της αλήθειας για την ιστορία του ΚΚΕ, ο αναγνώστης έρχεται επίσης αντιμέτωπος με το βασικό αντικομμουνιστικό αφήγημα που διατρέχει τη συγκεκριμένη μελέτη. Και δεν εννοούμε κάτι άλλο από την εμμονική ιστορική αποτύπωση της άποψης ότι οι κομμουνιστές πιστεύουν μεταφυσικά στη σοσιαλιστική επανάσταση και στην πάλη για την κατάργηση της εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο σαν καλοί «ιησουίτες», όπως επιμένει να χαρακτηρίζει ο συγγραφέας τους κομμουνιστές.
Βέβαια αυτό δεν είναι κάτι που μας εκπλήσσει, καθώς του δίνει τη δυνατότητα να αντιμετωπίζει το εργατικό κίνημα, άρα και τη συνειδητή του πρωτοπορία, τους κομμουνιστές, όχι ως γέννημα της ίδια της ταξικής πάλης που υπάρχει αναπόφευκτα, αλλά ως μια πίστη, ένα δόγμα προερχόμενο από τον νεφελώδη κόσμο των ιδεών.
Με αντίστοιχο τρόπο, δηλαδή ως απόρροια θρησκευτικής πίστης, προσεγγίζεται η πάλη για την επαναστατική ανατροπή του καπιταλισμού και για την οικοδόμηση του σοσιαλισμού - κομμουνισμού. Σκόπιμα υποτιμούνται γεγονότα που «συγκλόνισαν τον κόσμο» όπως η επίδραση της νικηφόρας Οκτωβριανής Σοσιαλιστικής Επανάστασης, το ξέσπασμα άλλων σοσιαλιστικών επαναστάσεων και εξεγέρσεων μετά το τέλος του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου.
Ιδιαίτερη εντύπωση προκαλεί το γεγονός ότι ο συγγραφέας «ξεχνάει» να ασχοληθεί με του μεγάλους αγώνες της εργατικής τάξης της Ελλάδας, στα θύματα των πολεμικών αναμετρήσεων. Εξίσου αποσιωπά ότι όλες οι αποφάσεις του ΣΕΚΕ και μετέπειτα του ΚΚΕ δοκιμάστηκαν και κρίθηκαν όχι στο πλαίσιο θεολογικών αναζητήσεων, αλλά σε συνθήκες σκληρών ταξικών αναμετρήσεων. Έτσι διαμορφώθηκαν οι ισχυροί δεσμοί των κομμουνιστών με τις εργατικές - λαϊκές δυνάμεις. Για αυτό και μέχρι σήμερα, σε κάθε γωνιά της Λάρισας, της Θεσσαλίας, «όποια πέτρα και αν σηκώσεις» στην ιστορική πορεία του λαϊκού κινήματος, θα βρει κάνεις το ΚΚΕ μπροστάρη, οργανωτή και καρδιά των αγώνων του λαού.
Η περιοχή μας είναι ποτισμένη με το αίμα τόσων κομμουνιστών, αγωνιστών που θυσιάστηκαν στην πάλη για τα υψηλότερα ιδανικά. Από τη δράση του νεοσύστατου ΣΕΚΕ ενάντια στην Ιμπεριαλιστική εκστρατεία και καταστροφή στη Μικρά Ασία, τις βουνοκορφές του Ολύμπου και τις μάχες ενάντια στους φασίστες κατακτητές την περίοδο της ΕΑΜικής αντίστασης, τη δράση του Δημοκρατικού Στρατού Ελλάδας μία από τις λαμπρότερες ιστορίες της ταξικής πάλης στη χώρα μας, τον αιματοβαμένο λόφο του Μεζούρλου που εκτελέστηκαν εκατοντάδες αγωνιστές για να ξημερώσει καλύτερο μέλλον στις νέες γενιές, έως την ηρωική στάση στην περιοχή μας, του Άγγελου Τσιτώτα, του Τάκη Γαργαλιάνου, του Σπύρου Καλοδίκη. Αυτά είναι μόνο λίγα παραδείγματα της ιστορικής μνήμης που αποδεικνύουν σε ποια υπόθεση «ορκίζεται» το ΚΚΕ, σε αυτήν την απελευθέρωσης της εργατικής τάξης από τα καπιταλιστικά δεσμά, για να γίνει πράξη το βήμα για το μεγάλο, ωραίο και συγκλονιστικό, την οικοδόμηση του Σοσιαλισμού - Κομμουνισμού.
Και εμείς ρωτάμε: Γιατί το ΚΚΕ, αν και βρισκόταν στη «σκιά της ΕΣΣΔ», συνεχίζει να υπάρχει 32 χρόνια μετά τη διάλυσή της; Ποια «πίστη» είναι που εμπνέει εκατομμύρια λαού στην Ελλάδα, στην Ευρώπη, στον κόσμο να πλημμυρίζουν δρόμους, να νεκρώνουν τεράστιους χώρους δουλειάς, να υιοθετούν πολιτικά συνθήματα σε σύγκρουση με το σύστημα του κέρδους;
Οφείλουμε να δώσουμε και μια απάντηση: Το κομμουνιστικό κίνημα και το ΚΚΕ αποτελούν καρπό της ταξικής πάλης, που συνεχίζεται και κινεί την Ιστορία, και όχι μια δοξασία. «Τέκνο της ανάγκης και ώριμο τέκνο της οργής», το ΚΚΕ αντέχει γιατί είναι αίμα από το αίμα της εργατικής τάξης που πρωτοστατεί σε κάθε μικρό ή μεγαλύτερο αγώνα του λαού μας είτε αυτός αφορά ένα αίτημα σε οποιοδήποτε χώρο δουλειάς, είτε στη συνολικότερη πάλη της εργατικής τάξης για να μπουν στο προσκήνιο οι σύγχρονες ανάγκες της, βρίσκεται σε ασίγαστη ρήξη με τους μηχανισμούς του κράτους, με το κεφάλαιο και την εξουσία του.
Πολλοί αναλυτές προσπάθησαν να επιβάλουν «το τέλος της ιστορίας», το τέλος της ταξικής πάλης. Η γύμνια της παραπάνω επιδίωξης, επιβεβαιώνεται από το ότι η πάλη των λαών δε σταμάτησε ποτέ. Η δυναμική των εξελίξεων, της ταξικής πάλης επιβεβαιώνει και την δική μας, επιστημονικά τεκμηριωμένη ανάλυση ότι το ξεπερασμένο ιστορικά σύστημα του καπιταλισμού μπορεί και πρέπει να ανατραπεί! Ο επαναστατικός μετασχηματισμός της κοινωνίας από καπιταλιστική σε σοσιαλιστική είναι επίκαιρος και αναγκαίος. Απάντηση στη βαρβαρότητα που βίωσαν και βιώνουν οι λαοί είναι ο η πάλη τους, οι εικόνες όπως αυτή του Συντάγματος από την Πρωτομαγιά του 2020, το σύνθημα «Capitalism is the virus». Απάντηση είναι οι αγώνες του λαού μας το προηγούμενο διάστημα που βροντοφώναζαν «Οι ζωές μας - Τα κέρδη τους».