«Θα τα πω όλα στον Θεό»

Από τον Δημήτριο Νταφούλη,
επίτ. σχολ. συμβούλο και θεολόγο

Είναι λόγια διαμαρτυρίας, απειλής, πόνου, θλίψης, απελπισμένης και μαδημένης ψυχής; Λόγια παρηγοριάς ή εκδίκησης για ό,τι του συμβαίνει από την «πολιτισμένη» ανθρώπινη κοινωνία;

Το βαρύ περπάτημά του μέσα στη μοναξιά του, τα δάκρυά του, μαρτυρούν τα συναισθήματα του μικρού ασυνόδευτου προσφυγόπουλου 4-5 χρόνων που ακολουθεί το πλήθος των προσφύγων από την Ουκρανία προς τα σύνορα άλλης χώρας.
Μόνο, με μια τσαντούλα στο χέρι βαδίζει στο άγνωστο μονολογώντας και κλαίγοντας: «Θα τα πω όλα στον Θεό!».
Ήταν τότε που η ομόδοξη, ορθόδοξη Ρωσία, κήρυξε τον πόλεμο κατά της ορθόδοξης Ουκρανίας, τον οποίο ο Ρώσος Πατριάρχης «ευλόγησε!».
Μαχαίρι κατάστηθα. Η Ορθοδοξία πληγώθηκε και πληγώνεται, πόνεσε και πονά, μάτωσε και ματώνει ακόμη από ορθόδοξα χέρια. Κρίμα!
Κρίμα γιατί δεν προσπάθησαν οι έχοντες θέση ευθύνης, να λύσουν τις διαφορές τους με υπακοή στον ευαγγελικό λόγο και προτίμησαν τη λόγχη! Κρίμα και σε όσους προκάλεσαν ή δεν εμπόδισαν τις εχθροπραξίες για ίδιο συμφέρον και η ιστορία εν καιρώ θα αποκαλύψει!
«Θα τα πω όλα στον Θεό», ακούγεται να λέει με κλάμα το μικρό προσφυγόπουλο μέσα από κανάλι τηλεόρασης. «Γιατί Θεέ μου, δεν σταματάς τον πόλεμο; Γιατί τα αεροπλάνα χτυπούν με βόμβες σπίτια και σχολεία; Γιατί είμαι μόνο; Γιατί έχασα τους γονείς μου και τη γιαγιά μου;», έλεγε και έκλαιγε με αναφιλητά.
Ποιος θα μπορούσε αλήθεια από τον πολιτισμένο κόσμο και τους εμπλεκόμενους να απαντήσει στα «γιατί του;». Πού να βρει λιμάνι μητρικής αγκαλιάς για να σταματήσει το κλάμα του; Ποιο χάδι γιαγιάς θα ζεστάνει τη φοβισμένη ψυχούλα του; Τι να προσδοκά;
«Θα τα πω όλα στον Θεό». Εκεί βρίσκει παρηγοριά. Στον παντοδύναμο Θεό, τον Θεό της αγάπης και προστάτη των κατατρεγμένων, όπως θα άκουσε στο σπίτι του.
Σίγουρα ο μικρός πρόσφυγας, μπουμπούκι που δεν πρόλαβε να ανοίξει τα πέταλά του, σε κάποια δομή ή σπίτι θα βρήκε λιμάνι. Μακάρι να μπόρεσε να γειάνει την τραυματισμένη ψυχούλα του. Τα σημάδια όμως θα τον συνοδεύουν. Δεν σβήνουν, δεν λησμονούνται.
Η θύμηση της παιδικής ζωής θα ξύνει και θα ματώνει τις πληγές του. Τα προβλήματά του, κομποσχοίνι στη ζωή του. Μόνη ελπίδα του ο Θεός... Η θλίψη θα στεριώσει στο βλέμμα του. Η αγάπη, πίσω από τον θυμό του και η σιωπή του μαζί καθώς θα ψάχνει απαντήσεις στα πολλά «Γιατί του».
Δεν πιστεύει σε παραμύθια, δεν ονειρεύεται.
Η πολιτισμένη κοινωνία μας με τα μεγάλα και θαυμαστά επιτεύγματα της επιστήμης, όπως και η Ορθόδοξη Εκκλησία μας και όλος ο Χριστιανικός κόσμος, πώς απαντούν στα «γιατί» του μικρού και ασυνόδευτου προσφυγόπουλου;
Δυστυχώς, πέρασε ένας χρόνος και κάτι μήνες και το φως της ειρήνης δεν ανατέλλει. Ακόμα μια χρονιά χωρίς Ανάσταση!
Ζει μόνο τη Σταύρωση!