μάλιστα, μετά από εξάρσεις συναισθηματισμού για τα «παιδιά μας που σκοτώνονται στις ράγες» προβαίνουν σε κατάθεση προτάσεων για τη διόρθωση της κατάστασης, αλλά και σε πλειοδοσία παροχών για τις οικογένειες των θυμάτων και τους τραυματίες.
Αλήθεια, είναι ώρα να βγαίνουν όλοι αυτοί πάνω στα πτώματα της πολιτικής που άσκησαν ή, ακόμα χειρότερα, δεν άσκησαν; Είναι ώρα να γίνονται τιμητές και μοιρολογίστρες στον πόνο της κοινωνίας άνθρωποι που επί δεκαετίες υπηρέτησαν σε διάφορες θέσεις στην κεντρική πολιτική, στην αυτοδιοίκηση ή και στα δύο μαζί; Σήμερα βρήκαν να μιλήσουν; Δεν είχαν τέσσερα χρόνια να το κάνουν; Και οι προηγούμενοι δεν ήταν νωρίτερα για άλλα πέντε χρόνια στην Κυβέρνηση; Τώρα βρήκαν να καταθέσουν προτάσεις πάνω σε αυτά που ως Κυβέρνηση δεν είχαν κάνει;
Το ύφος αυτό δεν είναι το συνηθισμένο μου και ίσως απορήσει κανείς ευλόγως τι έπαθα. Δεν έχω τίποτα. Μόνο αγανάκτηση για την κατάσταση στη χώρα και την κοινωνία. Αλλά περισσότερο αγανάκτηση για τη συμπεριφορά του σημερινού πολιτικού προσωπικού, που δεν έχει αντιληφθεί ότι φέρει ευθύνη. Έστω πολιτική ευθύνη, που είναι ούτως ή άλλως αντικειμενική.
Ίσως ένας-δύο απαντήσουν ότι κατέθεσαν επερωτήσεις. Αλήθεια; Έτσι κάνουν αυτοί πολιτική; Έτσι λύνονται τα θέματα; Με επερωτήσεις στήνονται οι υποδομές της χώρας και εγκαθιδρύονται θεσμοί και ελεγκτικοί μηχανισμοί; Η έννοια πολιτική πρωτοβουλία και πολιτικά γεγονότα τούς λέει κάτι;
Η μεγάλη ήττα του πολιτικού συστήματος συμβολίζεται στην ασφάλεια των τρένων. Δεν είναι μόνο εκεί, αλλά εκεί συμβολίζεται σε όλο το εύρος της τραγικότητάς της. Οι κυβερνήσεις δεν έδρασαν σωστά, αλλά ευνοιοκρατικά. Οι αντιπολιτεύσεις δεν μίλησαν ούτε δημιούργησαν γεγονότα. Με το γνωστό αποτέλεσμα.
Οι πολίτες μέσα στο τραγικό αυτό δυστύχημα βλέπουν τον εαυτό τους. Θα μπορούσε εύκολα να είναι ο καθένας από εμάς μέσα στα τρένα αυτά. Όλοι, λοιπόν, αντιλαμβάνονται το μέγεθος της ήττας της κοινωνίας μας. Τη χρεοκοπία των αντιλήψεών της. Και της πολιτικής τάξης της. Γι’ αυτό τώρα μιλούν οι πολίτες.
Η αντίστοιχη μεγάλη ήττα της πόλης μας σε επίπεδο σιδηροδρόμου λέγεται υπογειοποίηση. Με αφορμή κάθε θανατηφόρο δυστύχημα στη Λάρισα, «ανοίγει» η συζήτηση για τις γραμμές και την υπογειοποίηση, παράκαμψη ή γενικά τη σιδηροδρομική ασφάλεια. Και όλοι διαχρονικά παλεύουν για το ποιος θα κάνει την πιο δακρύβρεχτη δήλωση για τους εκάστοτε θανόντες. Για τα θύματα της δικής τους αβελτηρίας.
Έχουμε σήμερα βουλευτές εν ενεργεία, Δήμαρχο και Περιφερειάρχη, με θητεία στα κοινά από δεκαπέντε ως τριάντα χρόνια ο καθένας τους. Ποια ήταν η παρέμβασή τους όλο αυτό το διάστημα για το θέμα της σιδηροδρομικής ασφάλειας της πόλης και για την ασφάλεια του σιδηροδρομικού δικτύου;
Απ’ ό,τι φαίνεται, το κύρος και το πολιτικό βάρος της περιοχής μας δεν ήταν αρκετά για να πείσουν τις κυβερνήσεις και τις διοικήσεις να κάνουν το μεγάλο αυτό έργο ή, έστω, την παράκαμψή της. Ο επί τέσσερα σχεδόν χρόνια -άρτι παραιτηθείς- υπουργός Μεταφορών Κώστας Αχ. Καραμανλής φέρεται να έχει δηλώσει ότι πρέπει να ξεχάσουμε την υπογειοποίηση. Και οι αντιδράσεις από την περιοχή μας μηδαμινές ή ασήμαντες. Άντε μέχρι καμία σύσκεψη.
Όπως ακριβώς είχε γίνει και το 2018 στην άλλη ήττα της Λάρισας, επί Γαβρόγλου, με την κατάργηση του ΤΕΙ Θεσσαλίας, η οποία στέρησε από την πόλη ένα πανεπιστημιακό ίδρυμα και 20.000 φοιτητές.
Αυτά, όμως, συμβαίνουν όταν κυριαρχούν στην περιοχή καθεστωτικές λογικές - και μάλιστα οριζόντιες και διακομματικές. Όταν η πολιτική τάξη μίας περιοχής λειτουργεί με λογική νομενκλατούρας και ο ένας δεν θέλει να δυσαρεστήσει τον άλλον, ανεξαρτήτως κόμματος.
Πότε ήταν η τελευταία φορά που κάποιος βουλευτής του νομού, οποιουδήποτε κόμματος, άσκησε κριτική στον Περιφερειάρχη ή τον Δήμαρχο; Θυμάται κανείς; Κανείς δεν κάνει κριτική σε κανέναν και πρακτικά δεν υπάρχει πουθενά αντιπολίτευση. Γιατί;
Ήρθε η ώρα, λοιπόν, και το τοπικό διακομματικό καθεστώς να σωπάσει. Τώρα μιλούν οι πολίτες. Και θα μιλήσουν σκληρά. Και θα βουτήξουν βαθιά μέσα στην κοινωνία για να βρουν τους καινούργιους εκπροσώπους τους σε πολλά επίπεδα. Εκπροσώπους, οι οποίοι να μπορούν να σκεφτούν, να εκφραστούν και να δράσουν διαφορετικά. Καθαρά, αποτελεσματικά και γνήσια. Χωρίς παράτες και συρφετούς. Χωρίς ρουσφέτια, πίτες και κηδείες. Και στους οποίους να μπορούν να έχουν εμπιστοσύνη. Εμπιστοσύνη που να πηγάζει από τη δουλειά του καθενός, την ακεραιότητά του, τις αντιλήψεις και το ήθος του.
Τώρα μιλούν οι πολίτες. Και θα μιλήσουν σκληρά.j
