Χαιρετισμούς από το Θεσσαλικό Βερολίνο

ΕΠΙΣΤΟΛΗ

Κύριε ΟΣΕ,
Πολύ λυπάμαι για την αυτοχειρία σου κάτω από το βάρος των τύψεων που ο ίδιος, με την αδιαφορία σου, προκάλεσες. Δυστυχώς, αντί για ιδιόχειρο σημείωμα, άφησες τις ατέλειωτες συμβάσεις που λεηλάτησαν ό,τι αγαπήσαμε από παιδιά που παίζαμε ανέμελα στις ράγες σου και στα αφύλακτα βαγόνια σου.

Πήρες μαζί σου όλες τις αναμνήσεις των αγαπημένων ταξιδιών και των αυθημερόν εξορμήσεων στον Πλαταμώνα, τους Νέους Πόρους, τη Σκοτίνα και τη Λεπτοκαρυά, εμείς, ταξιδιώτες μιας πόλης που σε αγκάλιασε και τώρα αγκαλιάζει τις άδειες σου ράγες. Η γειτονιά μου, το Θεσσαλικό - η πιο πολύπαθη όλων των συνοικιών της Λάρισας από την ημέρα της γεννήσεώς μου, πάνω από μισό αιώνα πριν. Ούτε καν μπορώ να θυμηθώ πόσους ανθρώπους έχω δει κομματιασμένους όλα αυτά τα χρόνια της παιδικής μου αθωότητας, άνθρωποι που απλώς πήγαιναν σπίτι τους ή στη δουλειά τους και χτυπήθηκαν χωρίς προειδοποίηση από διερχόμενα τρένα που κινούνταν με υπερβολική ταχύτητα για κατοικημένη περιοχή, μόλις διακόσια μέτρα από τον σταθμό σου. Κινδύνεψα δύο φορές στη ζωή μου, μία φορά μπροστά στα μάτια του παππού μου και μία με το αυτοκίνητο στην αφύλακτη διάβαση στο bowling - ακόμη βλέπω ένα τρένο να περνά την τελευταία στιγμή αστραπιαία από μπροστά μου, και όχι ευτυχώς από πάνω μου..
Μια μικρή έρευνα στην τοπική Ελευθερία φτάνει να απαριθμήσει τα θύματά σου – από πλευράς μου, δεν μπορώ ακόμα να ξεχάσω μια όμορφη, νέα γυναίκα που μόλις είχε μετακομίσει από το εξωτερικό στη γειτονιά μας να κείτεται ξαπλωμένη στις ράγες με το ωραίο λουλουδάτο φόρεμά της και τα κατάξανθα μαλλιά της, άσπρη σα γάλα και εμείς να αναρωτιόμαστε γιατί δε σηκώνεται αφού δεν φαίνεται να έχει χτυπήσει από το τρένο που σταμάτησε λίγα μέτρα πιο πέρα και τον οδηγό να τρέχει στα χωράφια για να αποφύγει το αυτόφωρο κατά την πάγια τακτική. Μόνο όταν διαπιστώσαμε ότι το κόκκινο δίπλα της ήταν από τα πλευρά της καταλάβαμε ότι άφηνε τα παιδάκια της ορφανά, να μεγαλώσουν μόνα τους, περνώντας καθημερινά τις ίδιες γραμμές για να πάνε σχολείο όπως όλοι μας. Τότε άρχισαν και οι πρώτες κινητοποιήσεις διαρκείας των κατοίκων της γειτονιάς, με μπροστάρισσα την αείμνηστη κυρία Βούλα, με αίτημα να μη χτιστεί η πεζογέφυρα και αποκλειστεί σαν το Ανατολικό Βερολίνο η γειτονιά μας, αλλά να γίνει υπόγεια διάβαση που θα μπορούσαν να τη χρησιμοποιούν όλοι. Δυστυχώς όμως, κύριε ΟΣΕ, δεν μας άκουσες και, περισσότερα από 35 χρόνια τώρα, δεν μπορούν οι ηλικιωμένοι να ανέβουν τη γέφυρα, να πάνε στη λαϊκή που βλέπουν από το απέναντι συρματόπλεγμα, οι μητέρες δεν μπορούν να ανεβάσουν τα καροτσάκια των μωρών τους και οι άνθρωποι με κινητικές δυσκολίες παραμένουν κλεισμένοι στο σπίτι τους.
Λυπάμαι που σε κατηγορώ μετά θάνατον κύριε ΟΣΕ, αλλά έφυγες και μας άφησες με ατέλειωτες μηνύσεις κατοίκων για τα σπασμένα λάστιχα και ζάντες αυτοκινήτων, με έναν παλιό σταθμό ΟΣΕ που, αντί για μουσείο, είναι άντρο παρανομίας και εκτάσεις πέριξ αυτού που ήσουν ανίκανος να διαχειριστείς, με αποτέλεσμα άγρια βλάστηση να μας περιβάλλει και άχρηστο από δεκαετίες υλικό να είναι τώρα καταφύγιο για αρουραίους και φίδια που μπαίνουν στα σπίτια μας. Έχει πλέον υποβαθμιστεί η αξία τους, με οικόπεδα στη μία πλευρά της γειτονιάς να αξίζουν χιλιάδες ευρώ και είκοσι μέτρα απέναντι οι κόποι των γονιών μας να μη φτάνουν ούτε στο μισό από αυτά, γιατί έχουν την ατυχία να συνορεύουν με τον ΟΣΕ.
Καταλαβαίνω πως είχες σχέδια να βελτιώσεις την πρόσβασή μας, εκεί κοντά στο Τελωνείο – και μάλιστα σε ευχαριστούμε που σε συνεργασία με τον Δήμο μπαλώσατε με έξι φτυαριές άσφαλτο την περιβόητη διάβαση των γραμμών που καταστρέφουν σε λίγες μέρες οι τεράστιες νταλίκες που περνάν μέσα από την άλλοτε ήσυχη γειτονιά μας.
Αλλά εδώ είναι τα σπίτια μας, οπότε δεν έχουμε και άλλη επιλογή - Θα σε θυμόμαστε για πάντα και θα προσπαθήσουμε να σε αγαπήσουμε ξανά και να σε στηρίξουμε μέσω της νέας προσπάθειας των απογόνων σου.
Με εκτίμηση,
Κάτοικος του Θεσσαλικού Βερολίνου